Morgunblaðið - 28.01.2007, Blaðsíða 56

56 SUNNUDAGUR 28. JANÚAR 2007 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
Dumbrauðir litir
himinsins ramma inn
fjallahringinn.
Skammdegissólin
varpar geislum sínum
á Trölladyngju, Keili og ströndina
þar sem aldan brotnar við Ægisíðu.
Það er nær vetrarsólstöðum og
sköpunarverkið sýnir dýrð sína til
heiðurs sínum vini honum Sturlu
Erlendssyni.
Það er logn og heiðskírt og hann
er með myndlistarsýningu í stóru
tjaldi á ströndinni. Það er boðið upp
á kakó, piparkökur og snafs, í birtu
og yl ofna blasa við verkin, þar sem
skáldið og málarinn hefur fangað
fegurðina í olíuliti. Myndir í öllum
stærðum, sumar langar og mjóar,
allar eru þær óður til umhverfisins
sem þær eru sýndar í. Litir himins-
ins yfir píramítanum Keili og í for-
grunninn eru grásleppuskúrarnir
skáldlegir í einfaldleik sínum og
gefa hughrif um vordaga æsku
sjálfs þín og fólksins í landinu.
Þetta er kveðjusýning. Sturla er
á förum, baráttu við illvígan sjúk-
dóm er að ljúka. Vinirnir þiggja
kakó, piparkökur og snafs. Það er
glatt á hjalla eins og alltaf með
Sturlu. Á andvökunóttunum, þegar
krabbameinslyfin rændu hann
svefni, málaði hann málverkin. Og
þeim sem ekki höfðu séð verk eftir
hann áður finnast þau feiknagóð,
fleiri þekkja ljóðskáldið, revíuhöf-
undinn og söngmanninn.
Með sýningunni nýtti Sturla enn
á ný krafta sína til þess að gleðja,
og eins og hann sagði sjálfur, til
þess að leggja sitt lóð á vogarskál-
arnar til þess að koma í veg fyrir að
óbætanlegt tjón í menningu okkar
verði unnið með því að borgaryf-
irvöld rífi grásleppuskúrana, þessi
einstöku mannvirki við Ægisíðu.
Grásleppuskúrana sem enn minna á
sjósókn á strönd sem er ein eftir í
Reykjavík, því hún hefur enn ekki
verið eyðilögð, grafin í uppfyllingu
og þar hefur enn ekki tekist að loka
fjallahringnum með risablokkum og
turnum eins og verið er að gera
meðfram strönd Reykjavíkur og ná-
grennis víðast hvar annars staðar.
Nú þegar Sturla er horfinn er
okkur tregt tungu að hræra, dauð-
inn eins og þjófur á nóttu hefur
hrifið burtu okkar góða vin. Hann
var gleðigjafi og lýsti upp umhverfi
sitt hvar sem hann kom. Hver
stund með honum var einstök
skemmtun. Hann var listamaður í
mörgum greinum í kveðskap, söng
og myndlist, en fyrst og alltumlykj-
andi var hann lífskúnstner sem
gerði samveruna að óborganlegri
gleðistund. Langar kóræfingar
urðu að örskotsstund undir brönd-
urum og kveðskap Stulla. Bassa-
hljómur Fóstbræðra var aldrei
betri en undir öruggri forystu hans.
Sturla sá alltaf spaugilegar hliðar
tilverunnar og undir bröndurum og
kveðskap veltist mannskapurinn
um af hlátri. Samverustundir af
þessum toga verða kannski verð-
Sturla Erlendsson
✝ Sturla Erlends-son fæddist í
Reykjavík 6. desem-
ber 1954. Hann lést
á Landspítalanum
við Hringbraut 5.
janúar síðastliðinn
og var útför hans
gerð frá Hallgríms-
kirkju 12. janúar.
mætari þegar við
skiljum að þær eru
ekki sjálfsagðar. Að
ferðast með þeim
Sturlu og Þóru til
Finnlands og Rúss-
lands var einstaklega
skemmtilegt. Í
löngum rútuferðum í
hitasvækju á landa-
mærum, á tónleikum í
fínustu sölum Sankti-
Pétursborgar og þeg-
ar Fóstbræður sungu
í Riddarasal í Hels-
inki þar sem voru
uppi á vegg skildir allra útdauðra
Finnlands/sænskra aðalsætta.
Sturla hafði sérstaklega gaman af
því að grínast með þá hjákátlegu
herramenn og nöfn þeirra enda
hétu menn Svínhöfuð og Pippin-
skjöld og allt þar á milli. Eftir að
Fóstbræður höfðu slegið í gegn í
Rússlandi og komið var heim og
haldin skemmtun með myndasjóvi
skveraði Sturla sig upp í dásamlegt
hlutverk hins misskilda manns sem
ferðaðist til Fyrirheitna landsins og
varð fyrir því að þurfa að sofa á
kommúnistahóteli meðan hinir
komust í hótel frá keisaratímanum,
það var tímamótarevía og salurinn
lá að vanda úr hlátri.
Af lífsleikni nýtti Sturla marg-
þætta hæfileikana og húmorinn var
driffjöðrin. Nú undanfarnar vikur
var hann að blogga við hina og
þessa á Netinu þótt dauðveikur
væri og gaf enn af lífsgleði sinni og
húmor. Mikill harmur er kveðinn að
Þóru og börnunum, ástvinum og
vinum Sturlu Erlendssonar en
minningin mun lifa. Í ævinýrunum
birtast oft teikn á lofti þegar tíma-
mót verða í ævi mikilla manna. Við
kveðjum góðan vin og horfum upp á
austurhimininn þar sem halastjarna
lýsir nú eins og vegvísir vitringa.
Þorvaldur Friðriksson
og Elísabet Brekkan.
Austurbæjarbíó ’76, styrktartón-
leikar fyrir Hjálparstofnun kirkj-
unnar og salurinn að fyllast. Þetta
ætlar að verða eitthvað meiriháttar
og við erum á tánum enda sam-
ankominn rjóminn af tónlistarfólki
landsins, Þokkabót, Stefán Stefáns
með sextett og fleira ungt og upp-
rennandi tónlistarfólk. Við erum á
sviðinu og Stulli kynnir næsta lag,
hann lyftir hendinni og flautar
hvellt á meðan önnur höndin fer í
boga en endar síðan á því að búa til
snöggt sprengjuhljóð, hann er að
líkja eftir atburðinum í Hiroshima.
Hann nýtur þagnarinnar, tónleika-
gestir botna ekkert í þessari kynn-
ingu, þetta er hans stund og í minn-
ingunni er magnað hve
mannfjöldinn var stilltur. Hann
endurtók þessa kynningu sl. haust
þegar við hittumst á gæðaæfingu,
hann hafði engu gleymt gullmolinn
sá. Í Tónabæ, vorið ’73, vorum við
saman komnir nokkrir unglingar,
það var kallað í okkur í kjölfar
árshátíðaskemmtana í grunnskól-
unum sem höfðu gert lukku. Þarna
voru þeir komnir stórgrínistarnir
og formenn í eilífðarfíflagangsfélag-
inu, Stulli og Eyjó, sem slógu svo
eftirminnilega í gegn með leikritinu
„Skál-Holt“ sem þeir höfðu skrifað
og sett ógleymanlega á svið. Það
var módernísering á átakasögu
Ragnheiðar Brynjólfsdóttur enda
einn karakter í leikritinu nefndur
Daði (…), uppnefndur kíttis- og
tennisspaði. Eitt lengsta orð úr því
leikriti, sem gjarnan fylgdi þeim fé-
lögum eftir þetta var; verslunar-
mannahelgarhópferðaklámmynd-
irnar! Stulli var með gítarinn í
fanginu, hávaxinn og herðabreiður
og við hliðina á honum sat fínleg,
ljóshærð, fegurðardís sem geislaði
af, ég hafði ekki af þeim augun. Því-
lík par, Stulli og Þóra, alveg
ógleymanleg, hann áberandi hávax-
inn og hún svo nett en einmitt
þarna, varð upphaf framúrskarandi
samstarfs, ótrúlegra skemmtileg-
heita og tryggrar vináttu sem
spannar rúma þrjá tugi.
Fáeinum mánuðum síðar stofn-
uðum við Stulli söngtríóið Við þrjú
með Guðjóni Þór Guðjónssyni og
síðar Haraldi Baldurssyni og
skemmtum landsmönnum út og
suður næstu árin allt frá þorra-
blótssamkomum til sumarhátíða.
Makarnir okkar tóku þátt af lífi og
sál og við vorum miklu frekar kvin-
tett en tríó, Bjössi kom okkur m.a.
á framfæri og Þóra var alltaf ná-
læg. Við skelltum okkur útí „brans-
ann“ af ákefð og ferðuðumst að-
allega um á rússneskum
eðalvögnum í eigu Stulla. Við létum
ekki deigan síga þó við strönduðum
á stundum á leiðinni og hímdum
spariklædd m.a. í botni Hvalfjarðar
í kulda og trekki, á meðan vatns-
kassinn kólnaði. Á söngskránni
mátti finna vögguvísur, fimmund-
arsöng, samfélagsádeilur, m.a.
samdar af Stulla, gullfalleg lög við
texta þjóðskálda, einnig úr smiðju
Stulla og ekki má gleyma hinum
fræga hvatningarsöng sem hann
samdi fyrir kvennafrídaginn ’75;
„Hvort ert þú karl eða kona, það er
spurningin stóra þetta ár, (lifi, lifi,
lifi) kona, kerling, hrund, sprund og
svanni…“ Hann var í essinu sínu.
Við hentumst um höfuðborgina
daginn þann og spiluðum á flestum
samkomum, t.d. á Lækjartorgi og í
beinni útsendingu frá Skúlagötu,
enda sló lagið í gegn. Það lék allt í
höndunum á honum, hvort sem það
var textasmíð eða ljúfir tónar og ef
að hann lagði frá sér gítarinn þá
greip hann óðara balalækuna. Ekki
einungis hagmæltur því þegar kom
að söngnum þá máttu karlkyns
söngvarar landsins fara að vara sig.
Á þessum árum hefur hann senni-
lega talist barítón en síðar meir
ljúfur flauelsbassi.
Auk þess að vera hæfileikaríkur
söng- og gítarleikari þá bókstaflega
blómstraði maðurinn á sviði og naut
sín í hvívetna. Alltaf öruggur, glett-
inn og aldrei orðlaus, bókstaflega
fæddur skemmtikraftur. Á Hótel
Sögu á fjölmennri árshátíð kynnti
veislustjórinn okkur sem tríóið Við
ein! Ákveðin í að fara rétt með,
hófst kynningin á sögunni um Bólu-
Hjálmar svona hjá mér: ,,… og nú
ætlar HÚN Sturla að…“ lengra
komst ég ekki því Stulli rak upp
mikinn og skrækan kvenmannshlát-
ur og greip um klofið á sér og gerði
sig um leið allan mjög innskeifan og
kvenlegan í hollningu. Salurinn ætl-
aði að rifna úr hlátri og við Halli al-
gerlega ósöngfær um stund.
Á skemmtun hjá MH þá komum
við fram sem norskt tríó, þeir í hall-
ærislegum jakkafötum, vatns-
greiddir og ég í gamaldags kjól með
svarta hárkollu. Stulli, með lánuð
gleraugu, kynnti okkur, svo fjandi
góður í að afbaka norsku, en við
sungum um Frelsisherinn og lagið
sem Nora Broksted gerði vinsælt, á
bjagaðri íslensku, ,,Það er lítið
hús“. Alltaf til í að gera eitthvað
óvenjulegt og ögrandi.
Við náðum sem betur fer frábær-
um stundum á síðustu mánuðum og
málverkasýningin í byrjun desem-
ber var ógleymanleg. Ég krækti
mér í mynd af þremur skúrum við
Ægissíðuna og í dag horfi ég á hana
og þakka hverja samverustund sem
við þrjú og fimm áttum saman.
Höfðingi og hetja hefur kvatt
okkur og greinilegt að himnaföð-
urinn vantaði frábæran skemmti-
kraft til þess að halda uppi fjörinu.
Þóra mín, Sara, Sölvi, Björk og þið
öll, Guð styrki ykkur í sorginni,
megi minningin um góðan dreng
lifa.
Ingibjörg Ingadóttir.
✝
Þökkum auðsýnda samúð og vinarhug við andlát
og útför elskulegs eiginmanns míns, föður okkar,
sonar, afa og bróður,
STURLU ERLENDSSONAR,
Hjarðarhaga 11,
Reykjavík.
Sérstakar þakkir til karlakórsins Fóstbræðra fyrir
ómetanlega aðstoð.
Þóra Þórhildur Guðjónsdóttir,
Sara Sturludóttir,
Sölvi Sturluson,
Björk Sturludóttir,
Erlendur Sigurðsson,
barnabörn og systkini.
✝
Innilegar þakkir til allra sem sýndu okkur samúð,
hlýhug, hjálp og vináttu við andlát og útför eigin-
manns míns, föður, tengdaföður og afa,
STEINDÓRS ÁRNASONAR,
Bárustíg 6,
Vestmannaeyjum.
Sérstakar þakkir til starfólks deildar 11-E á Land-
spítala og starfólks Sjúkrahúss Vestmannaeyja fyrir
hlýju og góða umönnun.
Bára Magnúsdóttir,
Magnús Steindórsson, Bergey Edda Eiríksdóttir,
Stefán Þór Steindórsson, Þórhildur Rafns Jónsdóttir,
Guðrún Bára Magnúsdóttir, Aron Smári Magnússon,
Karen Eir Magnúsdóttir, Logi Snær Stefánsson.
✝
Innilegar þakkir til allra þeirra sem sýndu okkur
vináttu og hlýhug við fráfall og útför ástkærs eigin-
manns míns, föður okkar, tengdaföður og afa,
HALLDÓRS JÓNS VIGFÚSSONAR
atvinnurekanda og smiðs,
Bústaðabletti 10,
Reykjavík.
Gróa Magnúsdóttir,
Jón Trausti,
Katrín,
Soffía Dröfn,
Jóhann Kristján,
Hjalti Þór,
tengdabörn og barnabörn.
✝
Innilegar þakkir færum við þeim sem sýndu okkur
samúð og hlýhug við fráfall og útför föður, afa,
sonar, bróður og mágs,
ÞÓRÐAR STEFÁNSSONAR,
Hamarsbraut 8,
Hafnarfirði.
Sérstakar þakkir eru til starfsfólks Landspítalans,
deild 13 D, fyrir frábæra umönnun.
Ragnheiður Hulda Þórðardóttir,
Viktor Ingi Ólafsson,
Stefán Máni Ólafsson,
Ragnheiður Hulda Þórðardóttir,
Jón Gunnar Stefánsson, Ólína Jóna Bjarnadóttir,
Soffía Stefánsdóttir, Sigurður Bergsson,
Sigurður Hallur Stefánsson, Inga María Eyjólfsdóttir,
Helga Ragnheiður Stefánsdóttir, Gunnar Hjaltalín,
Halldór Ingimar Stefánsson.
✝
Innilegar þakkir til allra sem sýndu okkur samúð
og hlýhug við andlát og útför okkar ástkæru eigin-
konu, móður, tengdamóður og ömmu,
ÁGÚSTU HREFNU ÞRÁINSDÓTTUR,
Stekkjarseli 3,
Reykjavík.
Sérstakar þakkir til starfsfólks á deild 11E og líkn-
ardeildar Landspítalans í Kópavogi fyrir frábæra
umönnun og elskulegt viðmót.
Jónas Guðmundsson,
Ragnheiður Jónasdóttir, Skúli Jónsson,
Guðmundur Jónasson, Guðfinna Helga Þórðardóttir,
Þráinn Jónasson,
Elísabet, Hilmar, Birgir,
Hrefna Lind og Jónas Þór.
✝
Innilegar þakkir til allra þeirra sem sýndu okkur
vináttu, hlýhug og samúð við fráfall ástkærs eigin-
manns míns, föður okkar, tengdaföður, afa og
langafa,
VILHJÁLMS ÓLAFSSONAR
bónda
frá Kollsá II.
Sérstakar þakkir fær starfsfólk Heimahjúkrunar og
Heimahlynningar.
Fyrir hönd aðstandenda,
Ólöf Björnsdóttir.