Morgunblaðið - 02.02.2007, Síða 33

MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 2. FEBRÚAR 2007 33
MINNINGAR
✝ Ármann Hall-dórs Ármanns-
son fæddist á Akra-
nesi 27. apríl 1922.
Hann lést á Sjúkra-
húsi Akraness
þriðjudaginn 23. jan-
úar síðastliðinn.
Foreldrar hans voru
hjónin Ármann Ingi-
magn Halldórsson,
skipstjóri á Akra-
nesi, f. á Akranesi
31. desember 1892,
d. 26. júní 1956 og
Margrét Sólveig Sig-
urðardóttir f. 17. ágúst 1897, d. 26.
febrúar 1989. Systkini Ármanns
eru Jórunn, f. 2. janúar 1917, d. 8.
nóvember 2000, Sigríður Ásta, f. 3.
júlí 1918, Valdimar, f. 26. apríl
1920, d. 2. október 1925, Sigurður,
f. 21. febrúar 1924, d. 3. janúar
1925, Sigvaldi, f. 28. ágúst 1928,
Guðrún, f. 19. ágúst 1929, d. 1. apríl
2002, Halldór, f. 31. maí 1932, og
Margrét, f. 5. febrúar 1937, d. 1.
febrúar 2004.
Ármann kvæntist hinn 12. júní
1943 Ingibjörgu Elínu Þórð-
ardóttur, f. 22. september 1920.
Foreldrar hennar voru Þórður Ás-
mundsson útgerðarmaður og kaup-
maður á Akranesi, f. 7. júní 1884, d.
3. maí 1943 og Emilía Þorsteins-
dóttir kona hans, f. 17. febrúar
30.1. 1944, d. 4.7. 1949. 3) Ármann,
rafvirkjameistari á Akranesi, f.
16.4. 1946 kvæntur Sigurbjörgu
Ragnarsdóttur, skrifstofumanni, f.
23.12. 1950. Börn þeirra: a) Þórður
íþróttakennari, Reykjavík, f. 6.4.
1976, sambýliskona Dagný Tóm-
asdóttir stuðningsfulltrúi, f. 28.11.
1981. Sonur þeirra er Tómas Berg,
f. 26.6. 2005. b) Anna Lára sjúkra-
þjálfari, Austurríki, f. 30.3. 1982,
sambýlismaður Arnþór Snær Guð-
jónsson tónlistarmaður, f. 19.1.
1980. 4) Þóra Emilía kaupmaður,
Reykjavík, f. 10.6. 1949. 5) Ás-
mundur, skólaliði, Reykjavík, f.
18.11. 1952.
Ármann bjó alla tíð á Akranesi.
Hann lauk prófi frá Verzlunarskóla
Íslands 1942. Stundaði eftir það
verslunar- og skrifstofustörf á
Akranesi. Nam síðan rafvirkjun við
Iðnskólann á Akranesi og lauk
sveinsprófi 1951. Meistari hans var
Hergeir Albertsson. Ármann fékk
löggildingu sem rafvirkjameistari
1954. Árið 1948 stofnaði hann Raf-
tækjavinnustofu Ármanns Ár-
mannssonar, sem rekin hefur verið
allar götur síðan. Voru umsvif Ár-
manns mikil og hafði hann oft á tíð-
um marga menn í vinnu og var
lærimeistari þorra þeirra.
Útför Ármanns verður gerð frá
Akraneskirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 14.
1886, d. 30. júlí 1960.
Börn þeirra eru: 1)
Margrét Halldórs
tónmenntakennari í
Reykjavík, f. 27.6.
1942, gift Þorvaldi
Jónassyni mynd-
menntakennara, f.
10.4. 1942. Börn
þeirra eru a) Jónas
Þór forstjóri í Reykja-
vík, f. 10.4. 1967,
kvæntur Önnu Dag-
rúnu Pálmarsdóttur
myndmenntakenn-
ara, f. 13.12. 1968.
Þeirra börn: Þór Jarl, f. 5.4. 1994,
Ægir Jarl, f. 8.3. 1998 og Saga Rún,
f. 16.9. 2004. b) Ármann Harri, for-
stjóri í London, f. 15.12 1968,
kvæntur Þórdísi Edwald kennara,
f. 6.5. 1966. Þeirra börn: Bjarki, f.
20. 2. 1991, Margrét, f. 10.2. 1995
og Atli, f. 22.4. 2005. c) Böðvar
Bjarki smiður í Reykjavík, f. 5.5.
1971 kvæntur Þórunni Simonsen,
kennaranema, f. 4.4. 1972. Börn
þeirra: Þorvaldur Breki, f. 8.4.
1996, Emilía Katrín, f. 17.9. 1999,
Guðmundur Máni, f. 6.5. 2006. d)
Ingibjörg Elín, skrifstofumær í
Reykjavík, f. 24.9. 1978. Hennar
sambýlismaður er Jörundur Arn-
arson, tölvugrafiker, f. 28.3. 1972.
Þeirra sonur er Jakob Þór, f.
16.6.2006. 2) Þórður Ásmundur, f.
Látinn er á 85. aldursári tengda-
faðir minn Ármann H. Ármannsson
eftir stutta legu á sjúkrahúsi, saddur
lífdaga. Formálalítið gengu þessi
veikindi fyrir sig en hægt og bítandi
gerði Elli kerling sig heimakomna,
takmarkaði mál hans smám saman
síðustu misserin, sem hefti verulega
atferli hans og framgöngu. Fölskva-
laust stóð hann þó vaktina meðan
stætt var og verkljóst.
Kynni okkar hófust á heimili hans
og tengdamóður minnar á hallandi
sumri 1962. Hugur minn stóð til að
nema á brott frumburðinn, gjafvaxta
og föngulega dóttur. Ekki dró það úr
áhuga mínum að á þessum tíma starf-
aði ég með námi á afgreiðslu Akra-
borgar og kynntist þá fjölda Akur-
nesinga. Oftlega töluðu þeir um K-in
sín þrjú, kartöflur, knattspyrnu og
kvenfólk. Ég sperrti eyrun við því síð-
astnefnda. Þegar böll voru á Skag-
anum og nærsveitum fylgdi því oft
landburður af drengjum á biðilsbux-
um sem lögðu á sig langa ferð og
mættu móðir á svæðið. En á þessum
fyrsta fundi okkar fylgdu yfir-
heyrslur, spurningar og svör. Allt að
einu endaði þetta vel. Hann var ekki
tiltakanlega handgenginn íþróttum
og þá er ég tjáði honum að ég væri
KR-ingur sýndi hann engin svip-
brigði. Mér þótti þetta merkilegt á
þessum stað.
Fljótlega tókst með okkur mikill og
næsta óvenjulegur vinskapur sem
varði alla tíð. Í framhaldinu kallaði ég
hann Tengda, með stórum staf. Að
Tengda stóðu sterki stofnar. Hann
var Skagamaður í húð og hár, og
stoltur af því. Þráfaldlega nefndi
hann á nafn við mig afa sinn, Sigurð í
Bæ, og fann glögglega til samkennd-
ar með honum. Af frásögnum um Sig-
urð má nema að þeir voru líkir um
margt.
Þótt Tengdi lyki námi frá Verslun-
arskólanum stóð hugur hans til ann-
arra starfa. Hann nam síðar rafvirkj-
un. Var eftirsóttur og flinkur
fagmaður og starfsamur með afbrigð-
um. Verkstæðið var veröld hans í
þeim efnum. Þar gekk hann að öllum
hlutum vísum enda minnið trútt til
hinstu stundar. Tengdamamma var
bakhjarl hans og sá um reiknings-
haldið. Hann var kröfuharður en ekki
minnst við sjálfan sig. Iðulega kom-
inn á fætur þá er aðrir sváfu, og vann
sleitulaust fram að kvöldmat. Hann
tók snemma á sig náðir og naumast
minnist ég þess að honum hafi nokk-
urn tíma orðið misdægurt.
Gjarnan í vikulok brá Tengdi undir
sig betri fætinum og hélt í „kaupstað-
arferð“ til höfuðborgarinnar. Var þá
vissara að tengdasonurinn kynni á
klukku og væri mættur þegar Akra-
borgin lagðist að kæjanum eða, eftir
hennar daga, þegar hann renndi í
hlaðið á þýðverskum gæðingi, gler-
fínn og glæsilegur. Dagskráin var
fullbókuð og skipulögð. Heimsóknir
til gamalla skólafélaga, vina eða ætt-
ingja. Á ýmsum tímum gat hann tekið
hús á fólkinu en stoppaði jafnan stutt
á hverjum stað. Fylgdi honum á þess-
um yfirferðum jafnan gustur geðs og
arnarsúgur þegar mest lét. Þótt hann
væri hvunndags dulur og fámáll lét
hann á slíkum stundum gamminn
geisa. Var orðheppinn og talaði í
flimtingum. Meðfram þessu gleymdi
hann ekki barnabörnunum. Hann var
barngóður og ríflátur við smáfólkið.
Oftar en ekki veisla í farangrinum
þegar hann birtist. Fátt var of gott
handa ávöxtunum. Og hann brá sér
yfir Atlantsálana með þau flest þegar
því var að skipta. Þær ferðir urðu
þeim ógleymanlegar og uppspretta
skemmtilegra minninga.
Nú er hann farinn yfir móðuna
miklu. Ég vona að á bakkanum hinum
megin fagni ástvinir honum og líka
fyrirmynd hans og vinur séra Friðrik.
Þá er vel. Sjáfur sakna ég vinar í stað.
Þorvaldur Jónasson.
Ármann vinur minn var kvæntur
Ingibjörgu Elínu Þórðardóttur, móð-
ursystur minni, en ég var um mörg ár
tíður gestur á þeirra góða heimili.
Þau Ingella og Mannsi eignuðust
fimm mannvænleg börn, en það var
þeim mikill missir þegar sonur þeirra
Þórður Ásmundur drukknaði við
bryggjuna í Lambhúsasundi 3. júlí
1949, aðeins fimm ára gamall. Það var
sorgardagur í lífi þeirra og atburður
sem þau áttu erfitt með að komast yf-
ir og markaði því djúp spor í líf þeirra
og tilveru.
Ármann var fæddur á Hofteigi á
Akranesi og ólst þar upp í stórum og
myndarlegum systkinahópi hjá for-
eldrum sínum, en þau voru hjónin
Margrét Sólveig Sigurðardóttir, mik-
il sómakona, og Ármann Halldórsson,
lengi skipstjóri og útgerðarmaður
hér á Akranesi, öruggur og gætinn
sjómaður.
Fyrstu búskaparár sín bjuggu Ing-
ella og Mannsi í næsta húsi við Hof-
teig, á Vesturgötu 25. Ármann tók
verslunarpróf frá Verslunarskóla Ís-
lands og einnig próf í rafvirkjun, og
stundaði hann verslunar- og skrif-
stofustörf sín fyrstu starfsár. Ár-
mann undi hag sínum ekki við þau
störf, en hóf að vinna við rafvirkjun
með því að stofna og reka verkstæði í
húsinu nr. 26 við Vesturgötu. Frá
árinu 1954 bjó fjölskyldan á Sóleyj-
argötu 10 þar sem Ármann rak verk-
stæðið, fyrst einn en síðar með syni
sínum Ármanni, en það raftækja-
verkstæði hefur nú verið starfrækt í
meira en hálfa öld við góðan orðstír.
Ármanni var vinnan mikils virði,
nánast lífsnautn. Var hann jafnan
kominn niður á verkstæðið og til
starfa fyrir allar aldir, oft um eða upp
úr kl. 6 á morgnana, og var hvergi
gefið eftir í viðgerðum á alls kyns raf-
magnsáhöldum og tækjum fyrir íbúa
Akraness, vindingum á mótorum fyr-
ir útgerðina og fleira sem til féll; einn-
ig var hann rafverktaki hjá ýmsum
fyrirtækjum á Akranesi og í ná-
grannasveitarfélögunum. Hann lagði
þó mikla áherslu á þjónustu við al-
menning og tókst honum oftar en
ekki að gera við biluð tæki, sem sjálf-
sagt væri hent á haugana nú til dags.
Hann taldi nýtni til dyggða og slugs
við vinnu var honum ekki að skapi.
Þetta vissu þeir mörgu nemar sem
störfuðu undir hans stjórn, og þeir
virtu meistara sinn mikils fyrir það
veganesti sem hann veitti þeim, bæði
hvað þetta varðaði sem og fyrir þá
góðu fagmennsku sem hann ástund-
aði.
Oftast var mikið líf á verkstæðinu,
sérstaklega á árum áður. Ingella hús-
freyja var á efri hæðinni og tók hún á
móti gestum og gangandi, frændum
og vinum í kaffi ásamt góðu meðlæti;
einnig starfsmönnum verkstæðisins
og viðskiptavinum. Var oftast glatt á
hjalla í eldhúsinu og mikið rætt um
hin ýmsu vandamál líðandi stundar,
og þá helst á gamansömum nótum.
Árið 1962 buðu þau hjón mér með
sér í sumarferð, og var Ásmundur
sonur þeirra með í för, þá ungur að
árum. Ferðinni var heitið austur á
Hérað til Halla bróður Ármanns og
fjölskyldu hans á Egilsstöðum. Þessi
ferð var meiri háttar og lengi í minn-
um höfð, sannkölluð skoðunarferð
með skemmtilegu ívafi. Á daginn var
farið um Héraðið og Firðirnir skoð-
aðir, en þegar kvölda tók var haldið á
skemmtanir Sumargleðinnar sem var
þarna í einni af sínum frægu yfirreið-
um um landið. Þarna var Ármann í
essinu sínu, og fór oftast á kostum.
Honum þótti gaman að ferðast og
hafði hann ávallt eitthvað til málanna
að leggja og var orðhnyttnin ekki
langt undan. Vinnusemi Ármanns
kom þó í veg fyrir að hann tæki sum-
arfrí eins og þau nú tíðkast. Meira var
um það að hann vísiteraði frændur
sína, vini og kunningja og þá helst um
helgar. Þegar hann bar að garði þá
fór það ekki fram hjá neinum. Best
var að setja plötu á fóninn, nákvæma,
taktfasta músík – helst þýska – og
fyrsta flokks kaffi og eitthvað gott
með. Þá fyrst fór hann í gang og voru
gamansögur á hraðbergi og oft sung-
ið með músíkinni.
Þeim fer nú fækkandi óriginölun-
um eða þeim svokölluðu sérvitru
mönnum sem eru svo ólíkir öðrum í
skoðunum eða framkomu. Þetta eru
þó þeir menn sem setja kryddið í til-
veruna og lífga upp á okkar fábrotnu
tilvist. Ármann var sannarlega einn
þeirra.
Ég og fjölskylda mín viljum þakka
Ármanni fyrir góð kynni og sendum
við Ingellu frænku, börnum þeirra og
öðrum aðstandendum innilegar sam-
úðarkveðjur.
Ásmundur Ólafsson.
Ég kveð þig, hugann heillar minning blíð,
hjartans þakkir fyrir liðna tíð,
lifðu sæl á ljóssins friðar strönd,
leiði sjálfur Drottinn þig við hönd.
(Guðrún Jóhannsdóttir.)
Kær tengdafaðir minn, Ármann
Halldórs Ármannsson, er látinn. Eft-
ir tæplega fjörutíu ára samfylgd lang-
ar mig að votta honum virðingu mína
og þakklæti fyrir alla þá hlýju og vin-
semd sem hann sýndi mér, og þó sér-
staklega mikla natni og umhyggju
sem hann sýndi börnunum okkar Ár-
manns. Betri tengdaföður og afa er
vart hægt að hugsa sér. Síðustu mán-
uðir voru honum erfiðir, þessi starfs-
sami maður var þrotinn að kröftum
og átti það ekki vel við hann. Nú hefur
hann fengið hvíld og er lagður upp í
síðustu ferðina sem liggur fyrir okkur
öllum. Eftir sitjum við hnípin en get-
um um ókomin ár yljað okkur við góð-
ar minningar um góðan mann.
Hvíl þú í friði og hafðu þökk fyrir
allt og allt.
Sigurbjörg
Elsku, elsku afi. Okkur langaði að
minnast þín í nokkrum orðum og
þakka þér fyrir að vera eins yndisleg-
ur og góður og þú varst. Það var gott
að fá að búa og alast upp næstum því
við hliðina á ykkur ömmu. Þegar við
komum til ykkar og þú varst að vinna
á verkstæðinu þá bauðstu okkur oftar
en ekki að kíkja ofan í skúffuna við
skrúfstykkið þar sem skiptimyntin
var geymd og athuga hvort við fynd-
um ekki einhverja hundraðkalla fyrir
okkur. Það var alltaf eitthvað spenn-
andi við það að vera niðri á verkstæði
og oft fengum við að hjálpa eitthvað
til. Hjá Önnu var hjálpin aðallega
fólgin í því að vinda spólur í mótora og
gera vinnubækurnar klárar og þú
passaðir alltaf upp á að hún fengi
borgað fyrir vinnuna. Doddi hins veg-
ar fékk stærra hlutverk og var í nokk-
ur sumur fullgildur starfsmaður hjá
ykkur pabba. Nú finnst Tómasi Berg
litla alveg jafn spennandi að skoða sig
um þarna niðri og lætur okkur sko
vita af því að allt þetta dót eigi hann
Langi.
Þegar við svo urðum eldri og æf-
ingar fyrir bílprófið stóðu sem hæst
leyfðir þú okkur stundum að prófa
Benzinn niðri á Breið og þeir urðu þó-
nokkuð margir rúntarnir sem við fór-
um svo saman á næstu árum. Þá var
þýska þjóðlagatónlistin leikin á fullu.
Við eigum mikið af góðum minn-
ingum um þig og er það huggun
harmi gegn. Takk fyrir allt og allt,
elsku afi.
Þórður og Anna Lára.
„Manstu Spán?“ Þetta skrifaði afi á
blað til Ingellu síðastliðið sumar þeg-
ar hann átti orðið erfitt með mál.
Minningin um Spánarferðina sem við
fjölskyldan fórum með afa og ömmu
árið 1982 var honum enn ofarlega í
huga og varð til að færa breitt bros
yfir andlit hans. Á síðustu vikum og
mánuðum var mjög af honum dregið
en alltaf gat hann glaðst við að rifja
upp sameiginlegar minningar okkar.
Afi var sjálfstæður atvinnurekandi
frá unga aldri og naut þess að vera
eigin herra. Hann var rafvirkjameist-
ari með rafvélavirkjun sem sérsvið.
Verkstæði hans var til húsa á jarð-
hæðinni heima hjá honum og ömmu
og þar var lengi vel fjörlegt, þegar
margir rafvirkjar voru í vinnu hjá afa.
Þeir sáu um verkefnin utan verk-
stæðisins meðan afi sá um „höfuð-
stöðvarnar“ og sinnti þar viðgerðum
á heimilistækjum, og rafmagnsverk-
færum, gerð töfluskápa og síðast en
ekki síst viðgerðum á stórum sem
smáum rafmagnsmótorum. Verk-
stæðið var hans heimur og þangað
var gaman að heimsækja afa þar sem
hann stóð iðulega með pípuna og vafði
koparvír á ógnarhraða. Þetta var
hans Rokk og ról! Fátt þótti honum
skemmtilegra heldur en starfið og
hann vann á verkstæðinu þangað til
allra síðustu ár þó að draga tæki úr
afköstunum undir lokin. „Nú er ég
kominn niður í fimmhundruðkall á
tímann!“ sagði hann eitt sinn þegar
hann kom hægum skrefum upp stig-
ann frá verkstæðinu – þá orðinn rúm-
lega áttræður.
Það eina sem gladdi afa meira held-
ur en vinnan var að skemmta okkur
barnabörnunum. Hann var fádæma
örlátur og þau eru óteljandi leikföng-
in sem okkur voru gefin við hátíðleg
tilefni en ekki síður þegar ekkert var
tilefnið. Áhugi okkar og hans á tækj-
um fór vel saman og það voru oft
ótrúlegar gjafir sem við fengum, raf-
magnsbílar, fjarstýrðir bátar og fleira
sem okkur þótti ævintýri líkast að
leika okkur með. En líklega ber ekk-
ert gjafmildi hans og væntumþykju
betur vitni, en allur sá tími sem hann
kaus að eyða með okkur. Endalausar
fjöruferðir og ferðir í bókabúðir voru
fyrstu minningarnar af Akranesi og
þegar við urðum eldri tóku við bíl-
ferðir með afa. Löngu áður við feng-
um bílpróf var hann byrjaður að leyfa
okkur að aka verkstæðisbílunum
undir sinni handleiðslu á „æfinga-
svæðum“ þar sem við gátum ekki
valdið miklum skaða. Ein ferðin end-
aði þó með því að einn bróðirinn
keyrði gamlan verkstæðisskrjóð á
vöruskemmu á meðan annar sat í aft-
ursætinu og skar sig á opnum vasa-
hníf. Þegar við síðan urðum löglegir
ökumenn tóku við reglulegar bílferðir
á Bensanum hans afa um Akranes og
sveitir Borgarfjarðar, því fátt þótti
gamla manninum skemmtilegra en að
láta okkur keyra sig á meðan hann
spjallaði við okkur og spilaði þess á
milli kassettur með fjörlegri þýskætt-
aðri málmblásturstónlist – á háum
styrk.
Okkur bræðrunum eru mjög eftir-
minnilegar utanlandsferðirnar sem
afi fór með okkur hvern og einn þegar
við höfðum lokið grunnskóla. Jonna
fór hann með í siglingu til Newcastle,
Manni fór til Kaupmannahafnar og
Böddi til London. Þessar ferðir voru
sérstakar fyrir þær sakir að viðkom-
andi unglingur var gerður að farar-
stjóra og hafði öll fjármál ferðarinnar
á sinni könnu. Oftast stóðum við und-
ir ábyrgðinni og jafnvel þannig að afi
var farinn að kvarta yfir lágum fjár-
upphæðum sem honum var skammt-
að. Gekk þetta svo langt að einn okk-
ar neitaði afa um aura til að kaupa
demantshring handa ömmu af ótta
við að farareyrinn þryti. Postulíns-
stytta af mjólkurkú var keypt sem
málamiðlun.
Við erum þakklát þeim tíma sem
við fengum að njóta afa okkar, þótt
erfitt sé að sætta sig við að því tíma-
bili sé lokið. Eftir sitja dýrmætar
minningar. Ömmu okkar óskum við
sérstaklega styrks á þessari stundu.
Jónas, Ármann,
Böðvar og Ingella.
Kveðja frá
Lionsklúbbi Akraness
Sunnudaginn 22. apríl 1956 komu
nokkrir menn saman á fund í Hótel
Akranesi og stofnuðu Lionsklúbb
Akraness. Einn í þessum hópi var Ár-
mann Ármannsson rafvirkjameistari,
en útför hans er gerð í dag, föstudag
frá Akraneskirkju. Ármann var eini
stofnfélagi Lionsklúbbs Akraness
sem enn var félagi í klúbbnum. Hann
var ævifélagi í klúbbnum og undan-
þeginn mætingarskyldu, en á fyrstu
árum klúbbsins starfaði Ármann af
áhuga. Sat hann í stjórn klúbbsins
sem gjaldkeri og meðstjórnandi og
veitti mikilvægum nefndum forstöðu.
Var m.a. tvívegis formaður fjáröflun-
arnefndar.
Ármann Ármannsson var önnum
kafinn maður sem rak eigið fyrirtæki
í rafverktöku og vann oft langan
vinnudag á verkstæði sínu. Hann var
hinn ágætasti iðnaðarmaður og sér-
staklega snjall við að vinda upp raf-
mótora, sem hann gerði mikið af. Oft
var ánægjulegt að koma á verkstæði
hans og ræða við hann um menn og
málefni. Hann var djarfmæltur og lá
ekki á skoðunum sínum, en jafnframt
mjög greiðvikinn og hjálpsamur.
Við Lionsmenn á Akranesi sendum
eiginkonu Ármanns Ármannssonar,
Ingibjörgu Elínu Þórðardóttur, og
niðjum þeirra innilegar samúðar-
kveðjur að leiðarlokum.
Stjórn Lionsklúbbs Akraness.
Ármann Halldórs Ármannsson