Morgunblaðið - 02.02.2007, Qupperneq 40

40 FÖSTUDAGUR 2. FEBRÚAR 2007 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
✝ Helga MargrétAnna Jóhann-
esdóttir fæddist á
Ytri Hjarðardal í
Önundarfirði 2. apr-
íl 1951. Hún lést í
Landspítalanum við
Hringbraut 23. jan-
úar síðastliðinn.
Foreldrar voru Jó-
hannes Krist-
jánsson, f. 8.12.
1911, d. 24.12. 2002
og Ingibjörg Jó-
hannesdóttir, f.
27.12. 1913, d. 11.7.
2007.
Helga var yngst fimm systkina.
Eftirlifandi eru: Eiríkur Ásgeirs-
son, f. 7.11. 1933 (sammæðra),
Kristján Jóhannesson, f. 20.9.
1938, Elín S. Jóhannesdóttir, f.
22.4. 1942 og drengur, f. 25.9.
1945, d. 13.2. 1946.
Helga giftist 8.8. 1980 Arnóri G.
Jósefssyni, f. 5.11. 1945 , börn
þeirra eru Guðrún
Ósk Arnórsdóttir, f.
27.10. 1979 og Þor-
steinn Arnórsson, f.
27.11. 1981, unnusta
Guðbjörg S. Pet-
ersen, f. 28.4. 1983.
Helga ólst upp í
foreldrahúsum í
Ytri Hjarðardal. Var
við nám í Reykjavík
og á Kvennaskól-
anum á Blönduósi.
Starfaði við mat-
reiðslu í veitinga-
húsum og mötuneyt-
um bæði í Reykjavík og víða um
landið. Eftir giftingu starfaði hún
mest sem heimavinnandi hús-
móðir, fyrst í Dúfnahólum 2 og
síðustu 5 árin að Bakkastöðum 29 í
Reykjavík, ásamt störfum við
barnagæslu í nokkur ár.
Útför Helgu verður gerð frá
Fossvogskirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 13.
Þegar ég var yngri var ég svo lán-
samur að mamma var heimavinn-
andi húsmóðir. Reyndar var það af
völdum veikinda og því eitthvað sem
hún stjórnaði ekki en hún var ekki
vön að láta það aftra sér. Mamma
var hvatning fyrir hvern og einn sem
þekkti hana, meiri baráttukona fyr-
irfinnst varla. Ef brekkan var brött
gekk mamma hraðar og tók hverja
þraut með þrautseigju, og auðvitað
smávestfirskri þrjósku. Mamma átti
ótal vini og ófáir komu í heimsókn
þegar mamma var heima. Mamma
kenndi mér ótal margt. Þegar ég var
ungur þurfti ég að hafa fyrir því að
vera í skóla vegna lesblindu. Í henn-
ar orðabók var ekki til neitt sem
heitir að gefast upp og sagði hún við
mig að maður ætti bara að hugsa
eitt: Ég skal. Sannarlega lifði
mamma eftir þessu og sjálfsagt hef
ég gert það líka þegar ég hugsa til
baka. Mamma var drifkraftur minn
og mun ég alltaf minnast hennar.
Í faðmi móður fæðumst við og allt-
af finnst okkur við öruggust í þeim
faðmi þegar við stækkum. Mamma
var með einstakan faðm, hún tók á
móti manni og var alltaf til staðar.
Til mömmu var alltaf hægt að leita.
Hún var úrræðagóð og sagði alltaf
sína skoðun, því gat maður treyst.
Við gátum rætt okkar mál af hrein-
skilni og sátt. Ég á eftir að sakna
þess að geta ekki leitað til mömmu
en ég hugga mig við það að núna er
hún á stað þar sem veikindi eru ekki
til. Guð hefur veitt henni frelsi frá
sjúkdómum og getur hún fylgst með
okkur hérna niðri. Ég mun halda
áfram að leita í faðm Guðs því ég veit
að þú tilheyrir honum eins og við
höfðum stundum rætt um. Ég mun
alltaf geyma minningar í hjartanu og
mun segja frá þeim kærleika sem
hún kenndi mér og reyna eftir
fremsta megni að vera sú fyrirmynd
sem hún var mér.
Eftir 16 ára baráttu við sjúkdóma
var líkaminn búinn en kjarkurinn
var enn til staðar og var hún ekki á
því að gefast upp. Hún vildi ekki einu
sinni hugsa um það. En endalok eru
ekki til því núna hefst nýtt upphaf
hjá henni í nýjum heimi. Heimi þar
sem mamma getur fylgst með okkur
sem hún eflaust mun gera. Ég veit
að amma og afi hafa tekið vel á móti
henni og hafa eflaust orðið fagnaðar-
fundir. Eftir sitjum við hrygg og
döpur en við vitum að henni líður vel
núna. Elsku mamma, ég mun geyma
þær minningar sem þú hefur gefið
mér í hjarta mínu og þau heillaráð
sem þú gafst mér. Megir þú hvíla í
friði.
Þinn sonur.
Þorsteinn Arnórsson.
Helga mín, það er erfitt að setjast
niður og skrifa kveðjuorð til þín. Því
öll vildum við trúa því að við nytum
lengri samvista við þig. Þú varst svo
sterk þrátt fyrir mikil veikindi og
hafðir svo óbilandi trú á batamátt
bænarinnar að við vildum öll trúa á
kraftaverk.
Það er margs að minnast eftir nær
hálfrar aldar kynni sem aldrei bar
skugga á. Það var ómetanlegt að
eiga þig að þegar börnin voru lítil,
því betri frænku var vart hægt að
hugsa sér. Það var stutt milli bæj-
anna okkar í Hjarðardal og alltaf var
því fagnað þegar þú sást koma. Þá
var eins og allt yrði svo skemmtilegt.
Þú hafðir svo einstakt lag á að leika
við þau og hafa þau ánægð. Enda
voru þau aldrei í vafa um hver væri
„besta frænka“. Mér verður alltaf
minnisstætt þegar einn litli frænd-
inn þinn kom og spurði, „mamma,
finnst þér ekki líkt Helga mín og
elskan mín?“ Það sýndi hug hans til
þín.
Svo liðu árin og þú fannst þér lífs-
förunaut. Þar varstu lánsöm. Okkur
hefur alltaf fundist það mikill ávinn-
ingur að hafa kynnst Arnóri og ekki
var til sá greiði sem hann vildi ekki
gera okkur eða okkar fólki. Að ég
ekki tali um hvað hann reyndist for-
eldrum þínum góður tengdasonur.
Þegar þið stofnuðuð heimili í
Reykjavík kynntumst við því hve
gott var að heimsækja ykkur, þar
áttum við margar góðar stundir sem
aldrei gleymast. Fyrir utan veiting-
arnar sem alltaf voru í sérflokki.
Höfðuð þið lag á að láta okkur njóta
hverrar stundar sem við stóðum við.
Ég man vel þegar þið komuð með
Guðrúnu ykkar í fyrstu heimsóknina
heim í Hjarðardal. Dúa þótti hún svo
gott myndefni (sem hún var) að
myndirnar fylltu heila opnu í albúmi.
Ekki er síður ánægjulegt að minnast
þess að í nóvember ’81 eignuðumst
við synina, þú Þorstein og ég Hlyn.
Það var alltaf mikið tilhlökkunarefni
að hittast með litlu frændurna, þið
voruð svo dugleg að koma vestur,
oftast tvisvar á ári jafn oft og við fór-
um suður, þannig að drengirnir okk-
ar kynntust mjög vel og urðu bestu
vinir.
Af svo ótal mörgu sem ég vildi
minnast er eitt sem ég get ekki látið
hjá líða. En það var þegar Magga
okkar útskrifaðist sem stúdent. Þá
hringdir þú og bauðst til að halda út-
skriftarveisluna hjá þér og sú veisla
er ennþá í minnum höfð. Því þetta
var ekta veisla eins og bróðir minn
sagði fyrir stuttu.
Þrátt fyrir veikindi þín ákvaðst þú
að bjóða systkinum þínum og mök-
um þeirra heim til þín um jólin. Þið
höfðuð þá ekki hist öll um jól í hálfa
öld. Þarna áttum við saman ógleym-
anlega stund á fallega heimilinu ykk-
ar Arnórs. Guðrún dóttir ykkar sá
um veitingar af miklum myndar-
brag.
Í haust þegar ég veiktist mikið
hringdir þú oft til mín og veittir mér
mikinn andlegan styrk. Og þá var
eins og oft áður að mér fannst þú svo
ótrúlega nálæg mér þó að fjarlægðin
væri mikil milli okkar. Að leiðarlok-
um þakka ég allt sem þú varst mér
og fjölskyldu minni um leið og ég
votta Arnóri og börnum þínum inni-
lega samúð.
Þín mágkona,
Guðrún.
Hún Helga frænka er dáin! Ekki
kom sú harmafregn beinlínis á óvart,
en þótt augljóst sé hvert stefni verð-
ur fólk alltaf fyrir áfalli þegar það
stendur frammi fyrir láti náins vinar
og ættingja.
Helga var mér frá fyrstu tíð eins
og stóra systir. Aðeins var tíu ára
aldursmunur á okkur og við ólumst
upp á nábýli fyrstu ár ævi minnar á
höfuðbólinu Ytri-Hjarðardal í Ön-
undarfirði en þar bjuggu foreldrar
mínir í tvíbýli með afa og ömmu þeg-
ar ég var að alast upp. Helga var
barnfóstra okkar eldri bræðranna
og var óþreytandi að vera með okkur
úti að keyra í vagni og líta eftir okk-
ur. Hygg ég að oft hafi reynt á þolrif
hennar að hafa ofan af fyrir okkur en
ekki hef ég heyrt annað en að hún
hafi gengið að því verkefni, eins og
öðru sem að höndum hennar bar á
lífsleiðinni, af festu, en uppgjöf var
ekki til í hennar huga. Eftir að hún
fór að vera í burtu við nám og vinnu
var mikill spenningur hjá okkur þeg-
ar hún kom heim um jól og í sum-
arleyfi. Helga vann víða um land,
mest við matargerð á hinum ýmsu
veitingastöðum og mötuneytum
enda var hún frábær matreiðslumað-
ur. Hún kynntist Arnóri komin undir
þrítugt og átti með honum Guðrúnu
og Þorstein með rúmlega tveggja
ára millibili. U.þ.b. tíu árum seinna
greindist hún með hjartagalla sem
að öllum líkindum var meðfæddur.
Fór hún fljótlega í aðgerð sem
heppnaðist ekki sem skyldi og fór
aftur í samskonar aðgerð nokkrum
árum seinna. Eftir þetta var líf
hennar meira og minna litað af bar-
áttu við sjúkdóminn, sem að lokum
náði yfirhöndinni, og fylgikvilla
hans. Í þeirri baráttu komu mann-
kostir Helgu berlegast í ljós. Þar á
ég fyrst og fremst við ákveðnina,
sem á köflum jaðraði við þrjósku og
veitti sjálfsagt ekki af á stundum.
Helga hafði mikinn áhuga á ættfræði
og var ótrúlega minnug. Hún var
mjög ræktarsöm við ættingja og vini
og var dugleg að hóa fólki saman án
þess að sérstök tilefni væru til. Aldr-
ei heyrði ég hana æðrast yfir hlut-
skipti sínu þó oft hafi hún verið sjálf-
sagt verið illa haldin af veikindum
sínum. Þá stóð hún eins og klettur
við hlið Arnórs í veikindum sem
hann barðist við í mörg ár.
Að leiðarlokum vil ég þakka Helgu
fyrir að fá að vera samferða henni og
njóta stuðnings hennar og vináttu.
Þegar ég kom fyrst til náms í
Reykjavík fékk ég inni hjá fjölskyld-
unni í Dúfnahólum í hálfan vetur og
fæ ég það seint fullþakkað. Þá þótti
mér mjög vænt um að fá að taka þátt
í að undirbúa nýja húsið þeirra á
Bakkastöðum til innflutnings, en í
það fluttu þau fyrir fimm árum.
Við Hulda heimsóttum Helgu
þremur dögum fyrir lát hennar. Þá
var hún orðin mjög máttfarin þótt
ekki ættum við von á að svona stutt
væri eftir og að þetta yrði síðasti
fundur okkar.
Þakkir skulu færðar öllum sem
önnuðust Helgu og léttu henni lífið í
veikindum hennar.
Að endingu vil ég biðja guð um
blessun og styrk til handa Arnóri,
Guðrúnu, Þorsteini og Guðbjörgu,
systkinum, tengdafólki og öðrum
sem nú syrgja Helgu. Blessuð sé
minning hennar.
Jóhannes Kristjánsson.
Ég vil með nokkrum orðum fá að
minnast Helgu frænku minnar, sem
lést nýverið eftir harða baráttu við
skæðan hjartasjúkdóm.
Þess sem ég minnist helst í fari
Helgu var glaðlyndi hennar. Ég
minnist þess ekki nokkurn tíma að
hafa séð hana í vondu skapi. Alltaf
hin hressasta, og oftar en ekki með
gamanyrði á vörunum. Hún var
ákaflega hjartahlý manneskja, alltaf
að gefa okkur bræðrunum eitthvert
gotterí eða leikföng. Og þegar ég lá á
sjúkrahúsinu, þá heimsótti hún mig
á hverjum degi. Það þótti mér gíf-
urlega vænt um. Það er mér mikil
huggun að vita til þess að amma,
sem dó fyrir aðeins hálfu ári, hafi
getað tekið á móti þér þarna hinum
megin. Ég vona að þér líði vel núna
og bið að heilsa ömmu og afa. Guð
geymi þig að eilífu.
Þinn frændi
Bjartmar.
Frá því við fréttum af andláti
hennar Helgu móðursystur okkar
hafa minningarnar tengdar henni
sótt á huga okkar. Þar sem hún og
mamma okkar voru samrýndar syst-
ur er nærvera hennar tengd svo ótal
mörgum minningum okkar, bæði úr
barnæsku og fram til dagsins í dag.
Þegar við vorum börn lá alltaf
mikil eftirvænting í loftinu þegar
von var á Helgu í heimsókn. Við bið-
um við eldhúsgluggann eftir að sjá
gulu Volkswagen-bjölluna renna í
hlað. Tilbúnar að stökkva út til að
taka á móti henni, vitandi að hún var
allaf búin að plana einhver uppátæki
til að krydda tilveruna. Hún tók sér
oft góðan tíma til að undirbúa þessi
uppátæki og hafi gaman af að sjá
hvernig við börðumst við að reyna að
hemja forvitni okkar. Þá voru ófá jól-
in sem Helga var hjá okkur og minn-
isstætt er þegar hún birtist á Þor-
láksmessukvöld og sat langt fram á
nótt við að sauma dúkkusængur og
sængurver til gefa okkur systrunum
í jólagjöf. Sú gjöf hitti í mark og
næstu árin voru sængurnar mikið
notaðar. Sjálf minntist hún þess oft
þegar hún vaknaði upp við að Steini
bróðir okkar reyndi að binda hana
fasta við rúmið. Hann vildi með því
koma í veg fyrir að hún færi heim
þennan dag.
Síðar kynntist Helga honum
Arnóri og eignaðist Guðrúnu Ósk og
síðar Þorstein. Þegar við sáum Guð-
rúnu í fyrsta sinn vorum við þess
sannfærðar að fallegra barn hefði
aldrei fæðst og ekki fannst okkur
bróðir hennar síðri er hann kom í
heiminn. Nú var komið að okkur að
passa þessi dýrlegu börn hennar
frænku okkar og að plana fyrir þau
ýmiskonar uppátæki, að hætti
Helgu. Svo leið tíminn og Inga eign-
aðist sín börn og Helga ömmusystir
var þeim mjög kær. Eftir að þau fóru
að nálgast unglingsaldur minnkaði
almennur áhugi þeirra á heimsókn-
um til muna en slíkt gilti þó ekki um
heimsóknir til Helgu, hana voru þau
alltaf til í að heimsækja. Þau fundu
að frænka þeirra tók þeim alltaf sem
jafningjum. Nú þegar þau minnast
hennar er viðkvæðið hjá þeim að hún
hafi alltaf verið svo fjörug og
skemmtileg.
Frændsemi og ættfræði áhugi
Helgu var mikill og eftir því sem við
eltumst jókst einnig áhugi okkar á
ættum okkar og þá var sótt í smiðju
Helgu. Það var jafnframt hin mesta
skemmtun því hún rakti ekki ein-
ungis ættirnar heldur kryddaði hún
með skemmtilegum frásögnum. Hún
hafði einstakan húmor og hæfileika
til að segja þannig frá að ekki var
hægt annað en að veltast um af
hlátri. Eins var hún ákveðin og sterk
kona sem glímdi í mörg ár við erf-
iðan sjúkdóm og gerði það af mikilli
þrautseigju.
Helgu er sárt saknað en eftir
standa minningarnar sem ylja okk-
ur. Að lokum viljum við votta Arnóri,
Guðrúnu Ósk og Þorsteini okkar
dýpstu samúð og biðjum að Guð gefi
ykkur styrk á sorgarstundu.
Ingibjörg María Gísladóttir,
Sigurlaug Gísladóttir,
Gísli Dan Einarsson,
lín Salka Einarsdóttir.
Það var dimmt yfir borginni þegar
fréttin barst að hún Helga okkar
væri farin. Baráttunni sem hún háði
hetjulega var lokið. Síðastliðna mán-
uði var hún að mestu rúmföst heima
með fjölskylduna sér við hlið. Við
sem þekktum hana vissum að þannig
vildi hún hafa það.
Það var haustið 1970 sem Helga
og við hinar skólasysturnar hófum
nám við Kvennaskólann á Blönduósi.
Þetta var góður og skemmtilegur
tími. Matreiðsla og önnur eldhús-
störf áttu hug og hjarta Helgu, enda
kunni hún á þessu góð skil og hafði
svör á reiðum höndum við öllu.
Helga var mikill grínisti og sagði
skemmtilegar sögur. Margt kvöldið
mátti heyra mikinn hlátur frá her-
bergi nr. 19. Helga var yndisleg,
trygglyndi og hjálpsemi einkenndu
hana. Hún er önnur úr okkar hópi
sem kveður. Kristín Finnbogadóttir
lést snögglega fyrir nokkrum árum.
Þær stöllurnar sáu um að lesa úr
kaffibollum okkar skólasystranna,
mikið var hlegið og spekúlerað hvað
framtíðin bæri í skauti sér. Árin eftir
Kvennó vann Helga mikið við eld-
hússtörf á hótelum og veitingastöð-
um. Eftir að náminu á Blönduósi
lauk var hún mjög dugleg að halda
sambandi við skólasystur sínar.
Helga og Arnór eiginmaður henn-
ar ferðuðust mikið um landið og var
þá gjarnan bankað uppá hjá skóla-
systrum. Hún eignaðist tvö börn
með eiginmanni sínum, honum
Arnóri, fyrst kom Guðrún og tveim-
ur árum síðar kom Þorsteinn. Helga
var ákaflega stolt af þeim, enda eru
þau mjög vel af Guði gerð. Þrátt fyr-
ir veikindi í mörg ár lét Helga það
ekki aftra sér frá því að líta björtum
augum fram á við. Fjölskyldan og
heimilið voru númer eitt hjá henni
og hún lagði alla sína krafta í það.
Síðastliðið vor héldum við skólasyst-
urnar uppá það að 35 ár voru liðin
frá því að við hófum nám við
Kvennaskólann á Blönduósi. Sá dag-
ur var yndislegur fyrir okkur allar,
sérstaklega vegna þess að Helga var
með okkur og hafði mikið gaman af
því, enda var hún sú duglegasta að
halda hópnum saman.
Við stelpurnar þökkum Helgu
hjartanlega fyrir öll árin og
skemmtilegar samverustundir.
Elsku Arnór, Guðrún og Þor-
steinn, Guð veri með ykkur og gefi
ykkur styrk í sorginni.
Skólasystur.
Mikið er skrýtið að hugsa til þess
að Helga er búin að kveðja þetta líf.
Hún hefur verið stór partur í mínu
lífi síðan ég var sennilega um fimm
ára og við Guðrún Ósk urðum vin-
konur, Ásgeir og Þorsteinn perluvin-
ir og mamma og Helga góðar vin-
konur svo það var mikill samgangur
á milli. Ásta systir var hálfstúrin út í
Helgu lengi vel fyrir að eiga ekki
þriðja barnið á hennar aldri, en
Helga bjargaði því þannig að hún
varð bara vinkona hennar í staðinn.
Það má eiginlega segja að okkar
heimili hafi verið þeirra heimili og
þeirra heimili okkar, svo náinn var
vinskapurinn. Mamma kallaði Guð-
rúnu og Þorstein oft heimalningana
sína og notar það stundum enn.
Það er svo ótalmargt sem kemur
upp í hugann sem mann langar að
skrifa og auðveldlega væri hægt að
skrifa heila bók. Ég man nú ekki eft-
Helga Margrét Anna
Jóhannesdóttir
✝
Ástkær móðir mín, tengdamóðir, amma og lang-
amma,
BJARNEY HALLDÓRA ALEXANDERSDÓTTIR,
sem lést á elliheimilinu Grund sunnudaginn
21. janúar, verður jarðsungin frá Langholtskirkju
í dag, föstudaginn 2. febrúar, kl. 13.00.
Fyrir hönd aðstandanda,
Ólöf Elfa Sigvaldadóttir, Jón Egill Unndórsson,
Þórdís Nadíra Jónsdóttir, Bjarki Unnar Kristjánsson,
Sigvaldi Jón Kárason, Margrét Ólafsdóttir,
Unndór Egill Jónsson,
Sara Bjarney Jónsdóttir,
Hjálmar Melstað Jónsson,
barnabarnabörn.