Morgunblaðið - 20.03.2007, Síða 36

36 ÞRIÐJUDAGUR 20. MARS 2007 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
✝ Áslaug HrefnaSigurðardóttir
fæddist í Hafnafirði
þ. 12. mars 1916.
Hún lést á hjúkr-
unarheimilinu
Seljahlíð í Reykja-
vík þ. 5. mars s.l.
Foreldrar hennar
voru Sigurður Sig-
urðsson lyfsali og
skáld f. 15. sept-
ember 1879 í Kaup-
mannahöfn, d. 4.
ágúst 1939 í
Reykjavík og Jóna
Ágústína Ásmundsdóttir f. 26.
maí 1895 í Hafnarfirði, d. 8. nóv-
ember 1923 í Reykjavík.
Hálfsystur Áslaugar voru
Helga Sigurðardóttir og Berg-
þóra Magnúsdóttir. Þær eru báð-
ar látnar.
Áslaug giftist Guðmundi S.
Árnasyni verslunarmanni þ. 29.
maí 1936, hann er fæddur 24.
september 1910, sonur hjónanna
Árna Þórarinssonar
prests og Elísabet-
ar Sigurðardóttur.
Börn Áslaugar
og Guðmundar eru:
Ágústa f. 29.
september 1937.
Börn hennar eru:
Earl Ralph, Lance
Kristján, Kim El-
ísabet, Sherry Ása
og Katherine Heat-
her. Eiginmaður
Ágústu er Daniel
Harting.
Kristján f. 1. júní
1941. Börn hans eru: Ívar og
Guðmundur. Eiginkona Solveig
Magnúsdóttir.
Sigurður f. 20. september
1942. Börn hans eru: Sólveig
Birna, Árni, Tómas, Daníel Snæ-
björn (látinn) og Katrín. Eig-
inkona Sigurðar er Ineke Wheda.
Útför Áslaugar verður gerð
frá Fossvogskirkju í dag, 20.
mars, og hefst athöfnin kl. 15.
„En ótrúlegt að vera næstum sjö-
tíu ára og eiga enn foreldra á lífi,“
sagði vinkona mín við mig um dag-
inn. Einhvern veginn fannst mér að
þetta yrði alltaf svona; mamma og
pabbi hlytu að lifa í mörg ár í viðbót!
En nú eru hlutirnir öðruvísi; ég
ekki lengur „mömmu-stelpa“, held-
ur bara gömul kerling úti í Ameríku,
sem á eftir að syrgja móður sína það
sem eftir er.
Móðir mín kom í heiminn 12. mars
1916, frekar óvelkomið og óskilgetið
barn. Móðir hennar, Jóna Ágústína,
lenti í ástarævintýri við skáldið og
glæsimennið Sigurð Sigurðsson frá
Arnarholti, apótekara í Vestmanna-
eyjum. Hún var aðeins nítján ára en
hann næstum fertugur, harðgiftur
með stálpaða dóttur, Helgu.
Ágústína kom sem sumarstúlka til
að afgreiða í apóteki Sigurðar. Feg-
urð hennar var of mikil freisting fyr-
ir skáldið og var það þeim báðum of-
viða. Þegar hún sneri aftur til
heimahúsa sinna var hún ekki leng-
ur „kona einsömul“. Þótti þetta mik-
ið hneyksli og vandamál fyrir bláfá-
tæka stúlku, sem hafði dreymt um
yndislega framtíð, er hún sigldi til
Vestmannaeyja. Samt tóku foreldr-
ar hennar og systkini vel á móti
henni, þótt húsakynni væru þröng.
Þarna fæddist mamma mín
snemma um vorið og heimurinn varð
aldrei samur eftir það.
Hún var skírð Áslaug Hrefna.
Hrefnunafnið var eftir vinsælu ást-
arkvæði föður hennar með sama
heiti.
Ágústína púlaði við alls kyns erf-
iðisvinnu myrkranna á milli. Eitt
sinn fór hún á síld til Ísafjarðar og
tók litlu Ásu sína með sér. Hún þótti
óvenju skírt og skemmtilegt barn,
en samt frekar alvörugefin og full-
orðinsleg. Draumlynd og gædd
þessum ótrúlega stóru og gáfulegu
augum, vann hún brátt hjörtu
margra á síldinni. Henni var gefin
olíuborin svunta sem náði niður á
tær. Árum seinna mundu margir
eftir þessum ungu mæðgum og töl-
uðu um dugnað litlu fjögurra ára
telpunnar, þótt hún næði ekki til
botns á síldartunnunum. Þar hlaut
hún viðurnefnið „Hörpubarnið“ eftir
ævintýrinu um Áslaugu í hörpunni.
Síðar giftist Ágústína Magnúsi,
laglegum en drykkfelldum hrossa-
kaupmanni, sem kallaður var
„Hesta-Mangi“. Fæddist þá Berg-
þóra, hálfsystir mömmu. Heddý var
mömmu mikill gleðigjafi á þessum
fyrstu árum þeirra saman.
En örlaganornir voru í óða önn að
spinna sinn sorgarvef utan um fjöl-
skylduna, sem bjó nú á Laugalandi,
þar sem amma mín Ágústína taldi
það hlunnindi að geta þvegið þvotta í
læknum sem rann þar í gegn, tær og
ómengaður.
Oft minntist mamma þess að
verða að fara út í ískalda nóttina til
að fela sig í þúfunum þegar Magnús
kom heim dauðadrukkinn. Ágústína
grúfði sig yfir litlu telpurnar sínar í
myrkrinu til að vernda þær fyrir of-
beldinu.
Svo varð amma barnshafandi á
ný. Barnið fæddist andvana og var
lagður í faðm dauðvona móður sinn-
ar. Hún hafði fengið banvæna fóst-
ureitrun og var jörðuð við hlið litla
sonarins, aðeins 27 ára gömul. Berg-
þóra var ættleidd af yndislegu fólki
en aumingja „Hörpubarnið“ var
ekki alveg eins lánsöm. Hún lenti
hjá kvenskassi í Hafnarfirði sem átti
tvær dætur. Þótt mamma væri að-
eins sjö ára misþyrmdi konan henni
á sál og líkama, þannig að hún beið
þess aldrei bætur. Varð hún tauga-
veikluð og kvíðin upp frá því.
Sem betur fer þekkti ókunnug
kona til málsins og skrifaði skáldinu
sem þá vann að björgunarmálum
Vestmannaeyinga.. Hún sagði að
hann skyldi koma strax og bjarga
dóttur sinni, ef hann vildi sjá hana
lifandi. Var Sigurður ekki lengi að
hrifsa Ásu litlu úr klóm illfyglisins.
En nú átti hann í miklum vanda.
Konan hans, engillinn og gáfnaljósið
Anna Pálsdóttir, vildi taka mömmu í
fóstur, en Helga dóttir þeirra þver-
neitaði að fá þennan hneykslunar-
verða ávöxt ótrúmennsku föður síns
inn á heimilið. Helga vann! Það hlýt-
ur að hafa verið hálf kómísk sjón að
sjá þennan hávaxna mann, ráfandi
um götur Reykjavíkur, leiðandi litla,
hálfgerða beinagrind sér við hlið.
Hún var spegilmynd hans eigin
augna, með þvertopp og háfætt eins
og hann. Nú skálmaði hann um göt-
urnar í miðbænum meðan hann
hugsaði málið.
En „nornirnar“ misstu nú allan
sinn mátt fyrir englum Guðs, því allt
í einu bar að annað hávaxið glæsi-
menni, með óendanlega milt og stórt
hjarta, Kristján Einarsson, vin afa.
Hann var giftur Ingunni Árnadóttur
frá Stóra-Hrauni og áttu þau þá son-
inn Árna. Síðar eignuðust þau Elínu.
Spyr Kristján vin sinn: „Siggi minn,
hvaða fallega stúlka er þetta sem þú
leiðir?“ Apótekarinn trúði vini sínum
fyrir vandamálinu og Kristján – allt-
af svolítið „impulsive“ var ekki lengi
með svarið: „Mikið held ég að hún
Inga mín yrði ánægð með að eiga
svona fallega dóttur.“ Þar með var
málið leyst á Lækjartorgi. Ólst
mamma upp í góðu yfirlæti hjá þess-
um yndislegu manneskjum.
Rúsínan í pylsuendanum var þó
sú, að Ingunn átti yngri bróður, sem
ennþá var á Stóra-Hrauni á Snæ-
fellsnesi. Þegar Inga og Kristján
fóru vestur til að kynna nýju dóttur
sína, tók faðir hennar, séra Árni,
mömmu í hönd, leiddi hana fram fyr-
ir syni sína fimm og spurði: „Jæja
drengir mínir, hver ykkar verður nú
svo lánsamur að eignast þessa litlu
apótekaradóttur fyrir konu?“
Mamma, einlæg og hreinskilin að
vanda, spurði þá: „Hver er þessi
langi með bólurnar?“ Það var faðir
minn, Guðmundur Árnason, fjórtán
ára, og roðnaði hann undir táninga-
bólunum er hann leit ævilanga ást-
ina sína og lífsförunaut í fyrsta sinn.
Þegar mamma hafði menntast
trúlofuðust þau á laun undir Dóm-
kirkjuveggnum, því sveitalubbinn
berklaveiki var ekki talinn nógu góð-
ur fyrir „kontor-dömuna“ sem hafði
unnið mörg verðlaun fyrir vélritun
og enska hraðritun í Skotlandi. En
svo datt allt í dúnalogn og afi minn,
séra Árni, gaf hjónaefnin saman á
Grundarstíg 15b, efri hæð.
Ég skaust í heiminn einn hrá-
slagalegan haustmorgun árið 1937.
Og má með sanni segja að það var
ást við fyrstu sýn er við mæðgurnar
fyrst horfðumst í augu. Við vissum
þá ekki að aðeins nítján árum seinna
myndi ég yfirgefa Ísland – og hana –
fyrir fullt og allt, okkur báðum til
mikils trega. Ég þakka Guði fyrir að
hafa átt hana að móður. Hún var
leiðarljósið mitt og engillinn í lífi
mínu þótt Atlantshafið aðskildi okk-
ur. Alltaf trúði hún á mig, sama
hvaða vitleysu ég gat flækt mér í.
Mildi, miskunnsemi og óbilandi ást
eru gjafir frá henni sem ég met
mest. Húmor, listræna og einhver
ólýsanleg dýpt í verki og hugsun eru
líka það sem einkenndi þessa ynd-
islegu móður mína. Aldrei hef ég
þekkt nokkra manneskju sem átti
jafn bágt með að ljúga. Hún bók-
staflega gat ekki logið, ekki einu
sinni í gríni. Mamma var gimsteinn
sem glitraði eins og sólin sjálf. Hún
hellti geislum sínum yfir börnin sín
alla tíð.
Síðustu árin lá mamma á sjúkra-
deildinni í Seljahlíð. Það var unun að
sjá hvað starfsfólkið þar var gott við
hana, en mesta unun var að sjá
þennan „langa með bólurnar“ koma
á hverjum degi, kyssa hana og segja
henni hvað hann elskaði hana heitt.
Þau voru gift í næstum 71 ár. Hann
alltaf hennar stóra ást í lífinu. Þau
áttu margt sameiginlegt, enda
mætti telja á fingrum sér dagana
sem þau voru aðskilin. Ást þeirra á
list, fuglum og dýrum var sérlega
áberandi. Þau voru líka svo stolt af
sonum sínum, listamönnunum Krist-
jáni og Sigurði, en síðustu árin var
það Kristján bróðir sem sinnti
mömmu og pabba af mikilli ást og
mikilli nærgætni. Nú eigum við
systkinin bágt að vera búin að missa
þennan miðpunkt okkar lífs. En
mest hefur elsku pabbi okkar misst
og ég bið Guð almáttugan að gefa
honum huggun í sinni miklu sorg.
Elsku hjartans mamma mín. Þú
veist að ástarsagan okkar er aðeins
að byrja, því við hittumst aftur við
fætur Frelsarans okkar, Jesú
Krists. Þá verða öll tár og kvalir á
bak og burt að eilífu. Og það sem
best er: við þurfum aldrei framar að
kveðjast, hjartað mitt!
Svo lýk ég þessu með kvæðinu
sem faðir þinn orti, því þú varst sólin
mín:
„Sól, stattu kyrr. Þó að kalli þig sær
til hvílu – ég elska þig heitar.
Þú blindar mín augu, en þú ert
mér svo kær,
og eins hvort þú skín, eða bæn minni neitar.
Ég sæki þér nær, þótt þú færir þig fjær –
þótt þú fallir í djúpið, mitt hjarta
til geislanna leitar!
(Sig.Sig. frá Arnarholti).
Þín alltaf elskandi „mömmu-
stelpa“.
Ágústa.
Þegar ég var fjórtán ára veittust
mér þau forréttindi að dvelja um
nokkurra mánaða skeið hjá ömmu
minni og afa á Íslandi. Minningarn-
ar um þann tíma eru jafn ljóslifandi
fyrir mér núna eins og ég hefði upp-
lifað þennan tíma í fyrra. Ég held ég
hafi varðveitt þær eins og dýrmætan
gullmola, vegna þess hversu sjaldan
ég hitti ömmu og afa.
Amma var gjafmildasta kona sem
ég hef þekkt. Þegar ég sendi henni
eitthvað þá gaf hún mér eitthvað
ennþá betra og fallegra í staðinn. Og
þótt hún liti aldrei af mér þegar ég
var hjá henni leyfði hún mér samt að
þroskast á minn hátt; vera ég sjálf.
Einu sinni man ég eftir því að hafa
verið úti að leika mér með krökkum í
Reykjavík. Þá rakst ég á afa, Guð-
mund Árnason. Hann þrýsti pen-
ingaseðli í lófann á mér eins og svo
oft áður og sagði: „Þú segir ekki
ömmu að þú hafir séð mig elskan
Áslaug Hrefna
Sigurðardóttir
✝
Innilegar þakkir til allra sem sýndu okkur samúð og
hlýhug við andlát og útför yndislega pabba míns,
sonar okkar, bróður, mágs, frænda og unnusta,
HLYNS HEIÐBERGS KONRÁÐSSONAR.
Hugi Snær Hlynsson,
Konráð Eggertsson, Jakobína Guðmundsdóttir,
Perla Lund Konráðsdóttir, Högni Hallgrímsson,
Salka Heiður Högnadóttir, Katla Móey Högnadóttir,
Rósa Hjörvar.
✝
ÁSGEIR JAKOBSSON
bifreiðastjóri,
Langholtsvegi 17,
Reykjavík,
er látinn.
Jarðarförin hefur farið fram.
Innilegar þakkir til framkvæmdastjóra leigubif-
reiðastöðvarinnar Hreyfils-Bæjarleiða og annarra
bifreiðastjóra sem heiðruðu minningu hans.
Jafnframt kærar þakkir til starfsfólks 4. hæðar Skjóls fyrir frábæra umönnun.
Sigurrós Nanna Ásgeirsdóttir
og aðrir aðstandendur.
✝
Innilegar þakkir sendum við öllum þeim, sem
sýndu okkur samúð og hlýhug vegna andláts og
útfarar móður okkar, tengdamóður, ömmu og
langömu,
FREYGERÐAR MAGNÚSDÓTTUR
áður til heimilis í
Klettaborg 4,
Akureyri.
Þorleifur Jóhannsson, Olga Ellen Einarsdóttir,
Símon Jón Jóhannsson, Selma Kristín Erlendsdóttir,
ömmu- og langömmubörn.
✝
Kær eiginmaður, faðir, tengdafaðir og afi,
KRISTJÁN HAFLIÐASON,
Funalind 13,
Kópavogi,
lést á Landspítalanum laugardaginn 17. mars.
Jarðarförin verður auglýst síðar.
Helga Wíum Karlsdóttir,
Elínborg Kristjánsdóttir, Kristinn Kristinsson,
Kristján Viktor og Helga.
✝
Innilegar þakkir til allra þeirra sem sýndu okkur
samúð, hlýhug og vináttu við fráfall elskulegs föður
okkar, tengdaföður, afa og langafa,
PER SULEBUST,
Aðalstræti,
Bolungarvík.
Grétar S. Pétursson, Sólveig S. Kristinsdóttir,
Anna S. Pétursdóttir, Gísli Hallgrímsson,
barnabörn og langafabörn.
✝
Ástkær eiginkona, dóttir, tengdadóttir og systir,
SIGRÍÐUR STEFÁNSDÓTTIR,
Skólagerði 20,
Kópavogi,
lést á líknardeild Landspítalans í Kópavogi
þriðjudaginn 13. mars.
Útför hennar fer fram frá Digraneskirkju í Kópavogi
fimmtudaginn 22. mars kl. 15.00.
Fyrir hönd aðstandenda,
Ísleifur Arnarson,
Jóhanna Stefánsdóttir,
Stefán Stefánsson,
Hallbera Ísleifsdóttir,
Stefán Stefánsson,
Davíð Stefánsson,
Þóra Ragnheiður Stefánsdóttir.