Morgunblaðið - 23.04.2007, Side 24

24 MÁNUDAGUR 23. APRÍL 2007 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
✝ Unnur Runólfs-dóttir fæddist í
Syðri Tungu, Stað-
arsveit, 8. mars
1920. Hún lést á
Landakotsspítala
12. apríl 2007. For-
eldrar hennar voru
Runólfur Dagsson,
f. 3.9. 1896, d. 16.5.
1953, og Guðrún
Sigurðardóttir, f.
17.9. 1890, d. 21.1.
1972. Systkini
hennar: Stefanía, f.
6.6. 1923, Elín, f.
12.7. 1926, d. 24.6. 1997, Sig-
urður, f. 6.6. 1928, Aðalheiður f.
10.11. 1929, og Hulda Aðalbjörg,
f. 19.6. 1932, d. 29.6. 1935.
Eiginmaður Unnar var Val-
geir Kristjánsson, klæðskeri, f.
7.8. 1900, d. 10.9. 1961. For-
eldrar hans voru Kristján Egg-
son, f. 15.3. 1944. Börn þeirra:
Sigurður Eggert, Ásgeir Már og
Unnur. 4) Auður, f. 21.4. 1953,
maki Sigurgeir Þráinn Jónsson,
f. 26.2. 1952. Dætur þeirra: Sól-
ey Ósk, Berglind og Auður Sif.
Barnabarnabörnin eru orðin 23.
Unnur og Valgeir bjuggu í
Reykjavík allan sinn búskap,
lengst af í Nökkvavogi 29. Unn-
ur flutti 1980 í Kambasel 85 og
bjó þar til æviloka.
Unnur starfaði í mörg ár á
barnagæsluvelli í Vogahverfinu
og sem matráðskona í Héraðs-
skólanum á Laugarvatni. Einnig
vann hún í mötuneyti Íslenskra
aðalverktaka, bæði í Hvalfirði og
á Keflavíkurflugvelli. Nokkur
sumur vann hún á Hótel Búðum
hjá mágkonu sinni Lóu Krist-
jánsdóttur. Unnur vann í 21 ár
eða til starfsloka árið 1990 á
Hrafnistu í Reykjavík, lengst af
sem verkstjóri.
Útför Unnar verður gerð frá
Seljakirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 15.00.
ertsson, f. 10.3.
1872, d. 30.10. 1953,
og Guðný Guðna-
dóttir, f. 30.8. 1868,
d. 11. maí 1958.
Börn Unnar og Val-
geirs eru: 1) Birna f.
17.1. 1941, maki
Rúnar G. Guð-
jónsson, f. 16.9.
1940. Börn þeirra:
Ásgeir Örn, Valgeir,
Ásdís María og Íris
Ósk. 2) Víðir, f.
23.5. 1943, kvæntur
Jakobínu Sig-
urbjörnsdóttur, f. 20.11. 1942,
þau skildu. Synir þeirra: Valgeir
(látinn) og Unnar Víðir. Seinni
kona Víðis var Guðrún Jóna Ib-
sen, fædd 21.8. 1967, dáin 23.2.
1999. Börn þeirra: Íris Ósk og
Ingólfur Snær. 3) Guðrún, f.
25.6. 1946, maki Ásgeir Sigurðs-
Elsku amma mín.
Þú hefur núna fengið hvíldina sem
þú þráðir í lokin. Ég veit að þér líður
betur en samt er söknuðurinn í hjarta
mínu svo mikill. Minningarnar sem
skjóta upp kollinum eru svo ljúfar. Þú
áttir stóran þátt í uppeldi mínu og ég
er þér þakklát fyrir það. Þegar pabbi
var á sjónum leist þú eftir okkur
systrum á meðan mamma vann. Okk-
ur fannst þú stundum ofvernda okkur
svolítið en ég skil það svo vel í dag
enda orðin móðir sjálf. Við gátum
alltaf skroppið til þín, því bjuggum
við hlið við hlið á sama stigagangi í
mörg ár. Þú varst svo klár í hönd-
unum og ég leit svo upp til þín fyrir
það. Þú gast saumað allt og það lék í
höndum þínum. Mér fannst sauma-
herbergið þitt alltaf svo áhugavert.
Saumavélin gamla á saumaborðinu
sem hægt var að fela ofan í borðinu
var töfrum líkust. Skápurinn þinn,
fullur af fallegum efnisafgöngum,
sem þú geymdir, vakti líka forvitni
mína. Ég held að ég hafi aldrei séð
drasl heima hjá þér, ekki einu sinni
pínulítið. Það var alltaf allt hreint og
fínt hjá þér. Þú varst svo mikil
kjarnakona og duglegri manneskju
er erfitt að finna. Svo glæsileg og fín-
leg en samt svo mikið hörkutól. Þú og
Bryndís dóttir mín áttuð svo vel sam-
an. Hún var alltaf svo róleg og ljúf í
kringum þig og vildi helst sitja ná-
lægt þér og spjalla svolítið. Þið voruð
svo góðar saman og ljómuðuð báðar í
návist hvor annarar. Þegar ég var lít-
ið barn söngstu oft fyrir mig lítið lag
fyrir svefninn. Ég vil enda á því að
syngja það fyrir þig. Takk fyrir allar
góðu stundirnar, elsku besta amma
mín.
Lullu lullu bía,
litla barnið mitt.
Bráðum kemur dagurinn
með blessað ljósið sitt.
Bráðum kemu dagurinn
með birtu og stundarfrið.
Þá skal mamma syngja
um sólskinið.
(Davíð Stefánsson.)
Þín
Sóley.
Elsku amma mín. Ég er niðurbrot-
in að hafa misst þig og ég er svo
þakklát fyrir samtalið sem við áttum
kvöldið áður en þú kvaddir þennan
heim. Ég gat sagt þér hvað ég elska
þig mikið og þú sagðir hve mikið þú
elskaðir mig, elsku amma. Þú varst
stoð okkar og vinur. Þú komst til okk-
ar og hjálpaðir okkur í Hveragerði
þegar mamma veiktist og varst alltaf
að huga að okkur og vernda. Þegar
hún dó fann ég hversu mikið þú elsk-
aðir fólkið þitt, hlýjuna lagði frá þér.
Þú kenndir mér að hirða hárið mitt
og flétta það þegar við vorum í sum-
arbústaðnum á Laugarvatni. Þá var
nú gaman. Þú sagðir okkur að fara
varlega í sundlauginni og sagðir „þið
verðið eins og sveskjur ef þið eruð
svona lengi í lauginni, sauðirnir ykk-
ar“. Það var gaman að ferðast um
landið með þér, þá varstu nú ánægð
að sjá landið þitt. Manstu á Kirkju-
bæjarklaustri, þá hélt fólkið að þú
værir mamma okkar og að þú værir
konan hans pabba. Þú varst svo ung-
leg og falleg, elsku amma mín. Ég bið
góðan Guð að passa þig og varðveita
og vona að þú hittir mömmu, afa og
alla hina.
Þú unga tíð, þú unaðsvor,
sem ísköld máir dauðans spor
og lætur lífið glæðast,
vorn hjartans kuldáog klaka þíð
og kenn þú öllum Drottins lýð
í andáað endurfæðast.
(Valdimar Briem)
Ég elska þig. Í Guðs friði.
Þín
Íris Ósk Ipsen.
Í dag kveð ég elsku ömmu Unni.
Amma var algjör kjarnakona. Hún
vann ávallt mjög mikið og var oftar
en ekki í fleiri en einni vinnu. Þegar
amma Unnur vann á Hrafnistu man
ég að hún kom stundum með sveskju-
graut sem hafði orðið afgangs og þá
fengum við sveskjugraut með rjóma
út á. Ég hlakkaði líka alltaf óendan-
lega mikið til fyrir jólaballið sem
haldið var árlega á Hrafnistu. Oftar
en ekki var amma að vinna í Bláa
salnum þegar jólaballið var haldið og
fengum við kökur og kaffi hjá henni.
Amma passaði okkur systurnar mik-
ið þegar við vorum yngri, þegar
mamma var að vinna og pabbi á sjón-
um. Við vorum svo heppnar að búa í
sömu blokk og amma, í Kambaseli 85.
Hún eldaði handa okkur, háttaði okk-
ur, lét okkur bursta tennurnar og
kom okkur svo í rúmið. Amma lét
okkur alltaf fara með bænirnar og
svo söng hún fyrir okkur Ó jesús
bróðir besti. Ég man hvað mér fannst
gott að knúsa hana því hún var alltaf
svo mjúk. Eftir að við fluttum úr
blokkinni var amma daglegur gestur
hjá okkur og ég man alltaf að ef ég
kom heim eftir að amma kom, þá vissi
ég að hún væri í heimsókn því það var
alltaf svo góð „ömmulykt“ í anddyr-
inu.
Mér fannst alltaf svo notalegt að
fara í heimsókn til ömmu, hún tók
alltaf vel á móti manni og ósjaldan
bauð hún upp á ananassafa sem hún
átti alltaf til í ísskápnum, enda var
hann uppáhaldssafinn hennar. Hún
lumaði líka yfirleitt á kexi en hún var
sjálf aldrei mikið fyrir sætindi. Út-
varpið hennar var alltaf í gangi enda
mátti hún ekki missa af fréttunum.
Henni fannst svo gaman að sjá
Hrafnkel minn vaxa og dafna og tók
alltaf fram að það færi ekki fram hjá
neinum að hann væri strákur því
hann væri svo stór og kröftugur.
Amma Unnur minntist líka mjög oft á
það hvað henni fyndist nafnið hans
sterkt og fallegt. Ef ég kom ein í
heimsókn til hennar þá spurði hún
alltaf hvernig strákarnir mínir hefðu
það en hún sagði mér oft hversu góð-
an og ljúfan kærasta ég ætti. Já, hún
amma Unnur sparaði ekki stóru orð-
in og var alltaf mjög hreinskilin. Hún
var alltaf mjög ákveðin og sjálfstæð
og fannst hvergi betra að vera en
heima hjá sér í Kambaselinu. Sama
hvernig ástandið var á henni þá kom
ekki annað til greina en að þrífa allt
hátt og lágt fyrir jólin og setja upp
jólagardínurnar og jólaskrautið. Og
helst af öllu vildi hún gera þetta sjálf
því það hafði hún alltaf gert.
Elsku besta amma Unnur. Mikið á
ég eftir að sakna þín en ég verð að
sætta mig við að þinn tími var kom-
inn. Núna veit ég að þér líður vel og
þú ert loksins búin að hitta afa Val-
geir aftur.
Hvíldu í friði. Ég elska þig svo
heitt.
Þín ömmustelpa
Berglind.
Elsku besta amman mín er farin
upp til Guðs. Hún kvaddi þennan
heim eftir erfið veikindi sem ellin hef-
ur oft og tíðum í för með sér. Þegar
ég frétti af andláti hennar komu upp í
huga mér óteljandi minningar um
þessa hörkukonu sem öllum þótti svo
vænt um. Óteljandi fallegar og góðar
minningar um bestu ömmu sem hægt
er að hugsa sér og minnist ég hennar
með gleði í hjarta og tárum í augum.
Hún var stór persónuleiki þó ekki
væri hún há í loftinu, hafði sínar skoð-
anir á hlutunum og frábæran húmor.
Þegar við systurnar vorum litlar
gætti hún okkar oft meðan mamma
var að vinna þar sem pabbi, sem var
sjómaður, var oft og tíðum ekki
heima. Amma var alltaf tilbúin að
veita hjálparhönd. Amma mín var
alltaf til staðar og stór partur af dag-
legu lífi fjölskyldunnar. Það var alltaf
svo gott að koma heim til ömmu. Litla
íbúðin hennar var alltaf svo hrein og
falleg og ilmaði af „ömmulykt“ sem
mér fannst svo góð. Hún var eina
amma okkar systranna þar sem föð-
uramma okkar dó árið 1979. Amma
kenndi okkur systrunum ýmsar bæn-
ir sem við fórum með á kvöldin áður
en við fórum að sofa. Ég minnist þess
þegar ég var lítil að hafa skoppað yfir
til ömmu til þess að fá rúsínur í serví-
ettu og fannst mér það mikið sport!
Amma var alltaf svo stolt af öllum
barnabörnunum sínum. Hún var svo
montin þegar þeim gekk vel í lífinu,
hvort sem það var í skóla eða í vinnu.
Ef þau eða aðrir fjölskyldumeðlimir
voru veikir hringdi hún eða kom á
hverjum degi til að athuga hvernig
þeir hefðu það.
Amma hafði rosalega gaman af
handbolta og missti aldrei af lands-
liðsleik strákanna okkar eins og hún
kallaði þá. Þegar íslenska landsliðið
var að spila á heimsmeistaramóti í
fjarlægu landi vakti hún alltaf á nótt-
unni til að horfa á leikina þeirra, þar
sem tímamismunurinn var það mikill
að sýna þurfti leikina á næturnar.
Amma eyddi hátíðunum oft með
okkur fjölskyldunni. Fyrir jólin
saumaði amma stundum á okkur
systurnar fallega jólakjóla, alla eins.
Jólin voru alltaf svo einstaklega há-
tíðleg þegar amma eyddi þeim með
okkur. Messan í útvarpinu og kirkju-
klukkurnar voru ómissandi partur af
jólahaldinu. Alltaf var amma í miklu
hátíðarskapi og var stutt í glensið. Ég
er svo þakklát fyrir það að amma gat
eytt með okkur síðustu jólum þrátt
fyrir erfið veikindi. Hún var svo létt í
lundu þetta kvöld og hafði ekki undan
að taka utan af öllum fallegu gjöfun-
um sem henni höfðu borist frá ástvin-
um sínum. Einnig urðum við þess
heiðurs aðnjótandi að fá að eyða
gamlárskvöldi með ömmu en eftir
það kvöld fóru veikindin að taka sinn
toll af þessari duglegu konu og var
hún meira og minna á spítala þar til
hennar dagur kom.
Elsku amma mín, takk fyrir allt
sem þú varst mér og allar fallegu
minningarnar sem ég á um þig. Ég
veit að þú ert í góðum höndum núna
hjá Valgeiri afa og fleiri ástvinum
sem taka vel á móti þér. Ég veit að við
eigum eftir að hittast aftur einn dag-
inn.
Ég elska þig, elsku amma mín.
Þín ömmustelpa
Auður Sif.
Elsku amma mín. Mikið sakna ég
þín og ég vona að þér líði vel á himn-
inum hjá Guði og vona að þú hafir hitt
afa, mömmu, Valgeir bróður og alla
hina. Ég vil þakka þér fyrir allt sem
þú hefur gert fyrir okkur. Þú hefur
alltaf stutt okkur, gefið okkur von og
hlýju, alltaf glatt okkur og styrkt,
sérstaklega þegar mamma veiktist
og þegar hún dó. Ég þakka þér fyrir
allan saumaskapinn við fötin mín, að
staga í öll götin og laga saumsprett-
urnar. Þú sagðir að þetta væri eðli-
legt, strákar væru svona en gleymdir
aldrei að segja mér að hysja upp um
mig buxurnar. Alltaf varstu viðbúin
öllu eins og pabbi sagði: „amma getur
allt, jafnvel lyft húsum og bílum“.
Manstu þegar við ferðuðumst um
landið okkar? Snæfellsnesið var í
uppáhaldi hjá okkur, þú þekktir öll
fjöllin, vötnin, árnar og hverja þúfu á
Snæfellsnesinu okkar. Þú sýndir okk-
ur leiðina þína í skólann þegar þú
varst ung og staurinn sem þú þurftir
ganga yfir til að komast yfir ána á
leiðinni í skólann. Staurinn var þarna
ennþá. Þú kenndir mér að þekkja
blómin og jurtirnar sem mun alltaf
gagnast mér vel. Þú varst svo ánægð
þegar ég vildi stoppa til að sækja vatn
í flösku í hverja lækjarsprænu sem
við fórum yfir á Snæfellsnesinu því ég
sagði að vatnið á Snæfellsnesinu væri
besta vatn í heimi.
Guð blessi þig og geymi, elsku
amma mín. Ég elska þig.
Þinn
Ingólfur Snær
„Kjafti bara“, ofboðslega var hún
Helga konan mín hissa þegar hún
heyrði frænku segja þetta í fyrsta
skipti, með bros á vör, en Unnur var
að svara strákapörum frænda síns.
Svona var hún Unnur kjarnyrt,
hreinskiptin og beint áfram, blíð og
fínleg og ekki lá hún á skoðunum sín-
um. En nú er hún Unnur stórfrænka
mín öll. Mikið bregður manni alltaf
við slík tíðindi þó innst inni sé vitað að
hverju stefnir. Enn ein kjarnakona
20. aldarinnar er horfin á braut. Kona
af þeirri kynslóð sem upplifði eitt
mesta breytingaskeið þjóðarinnar, en
við sitjum eftir í stórstraumi minn-
inganna. Þar á meðal eru skemmti-
legar heimsóknir hennar og Valgeirs
á Laugateiginn í gamla daga og einn-
ig þegar ég vann sumarlangt í Hval-
firðinum fékk ég alltaf far með
frænku í bæinn í litla ljósbláa Fíat-
inum hennar. Ekki voru þetta nú
neinar hraðferðir og gátum við því
rabbað um heima og geima þegar við
liðum í rólegheitunum Hvalfjörðinn á
seinni hluta sjöunda áratugarins.
Enn bý ég að þeim stundum sem við
áttum saman á leið okkar í höfuðstað-
inn og alltaf hef ég kunnað vel við
leiðina fyrir Hvalfjörð þó ungum
manninum á leið í helgarfrí hafi
stundum legið meir á en henni móð-
ursystur minni. Fleiri minningar
geymi ég um góða, stolta og dug-
mikla konu sem gustaði af þegar svo
bar við.
Unnur fluttist ung til Reykjavíkur
vestan af Snæfellsnesi og stofnaði
heimili með manni sínum. Þar tók
hún á móti og liðsinnti yngri systrum
sínum þegar þær komu suður til að
freista gæfunnar í höfuðstaðnum og
vinna fyrir sér. Alla tíð var hún stóra
systirin og leiðtoginn í hópnum. Hún
var í blóma lífsins þegar hún missti
elskulegan eiginmann sinn frá
stórum barnahópi en aldrei missti
hún sjónar af takmarkinu að sjá sér
og sínum farborða og halda fjölskyld-
unni saman. Guð verndi þig elsku
frænka og hvíl þú í friði.
Ég og Helga votta börnum, mök-
um og afkomendum, okkar innileg-
ustu samúð. Minningin um góða konu
lifir.
Þinn frændi
Rúnar.
Svo er því farið:
Sá er eftir lifir
deyr þeim sem deyr
en hinn dáni lifir
í hjarta og minni
manna er hans sakna.
Þeir eru himnarnir
honum yfir.
(Hannes Pétursson)
Hún kom í heiminn 8. mars sem
seinna varð alþjóðlegur baráttudagur
kvenna!
Hún óx upp „þar sem jökulinn ber
við loft“ við mildi og hörku móður
jarðar. Lífið var skólinn. Þá varð að
ná landi með soðninguna og að
mjólka kúna á réttum tíma. Vinnan
var lífið.
Í huganum kemur upp minning frá
því ég var lítil. Er stödd í Nökkvavog-
inum. Frændsystkini mín sitja við
eldhúsborðið og læra fyrir morgun-
daginn, en Unnur er að búa til kvöld-
verðinn. Hún flakar ýsuna af kunn-
áttu og leikni, meðan 6 sinnum taflan,
áttahagafræðin og blaðsíða 16 í Gagni
og gaman er fest í minni. Á pönnunni
verður til herramannsmatur og ilm-
urinn læðist um borð og bekki. Eftir
matinn breytist eldhúsborðið í
saumastofu. Þá klippti og saumaði
Unnur hinn ýmsan fatnað, jafnt til
hvunndagsbrúks og til spari. Það var
svo gaman að horfa á hana vinna –
ekkert fum né fát, það lék allt í hönd-
unum á henni.
Unnur frænka mín var ekki bara
falleg stundum – heldur alltaf, því
hún hafði reisn og hreinleika jökuls-
ins.
Að leiðarlokum þakka ég kært
samfylgdina, frænka mín.
Þín
Ásta.
Elsku Unnur. Mikið var ég hepp-
inn að eignast þig fyrir tengda-
mömmu, ekki bara af því að þú varst
stórglæsileg kona, heldur af því þú
ert ein sú besta og heilsteyptasta
manneskja sem ég hef kynnst. Þegar
Auður kynnti mig fyrir þér tókst þú
mér opnum örmum og tókst fljótt
með okkur mikil og góð vinátta sem
aldrei bar skugga á. Mér þótti vænt
um þegar þú fórst að kalla mig
drenginn sinn. Ég var sjómaður og
þú þurftir alltaf að fylgjast með veð-
urfregnunum og vita hvar ég var
staddur á sjónum, þú vildir vita hvort
drengurinn þinn væri óhultur. Alltaf
gátum við rætt um allt milli himins og
jarðar, við sátum oft heilu kvöldin og
spjölluðum. Það var t.d. mjög gaman
og fróðlegt þegar þú varst að segja
mér frá æsku þinni er þú varst að
alast upp á Snæfellsnesinu, þegar þú
varst á sjó með pabba þínum og
hvernig lífið var á þessum tímum. Þú
Unnur Runólfsdóttir
✝
Faðir okkar,
ÞORSTEINN EYJÓLFSSON
fv. skipstjóri,
Hrafnistu,
áður Hraunstíg 7,
Hafnarfirði,
lést á Landspítala Hringbraut föstudaginn 13. apríl.
Jarðarförin fer fram frá Hafnarfjarðarkirkju
miðvikudaginn 25. apríl og hefst athöfnin kl. 13.00.
Eyjólfur Þorsteinsson,
Sigurður B. Þorsteinsson.