Morgunblaðið - 18.07.2007, Side 27

MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 18. JÚLÍ 2007 27
✝ Magnús Finn-bogason fæddist
í Bolungavík 5.
október 1927. Hann
lést á Landspít-
alanum í Reykjavík
6. júlí síðastliðinn.
Faðir hans var Finn-
bogi Jón, formaður í
Bolungarvík, sonur
Guðmundar Mark-
ússonar útvegs-
bónda og Sigríðar
Ágústínu Örnólfs-
dóttur frá Skálavík.
Móðir Magnúsar var
Steinunn, dóttir Magnúsar Magn-
ússonar hreppstjóra á Hrófbergi í
Strandasýslu, og konu hans Guð-
rúnar Guðmundsdóttur frá Þiðriks-
völlum. Systkini Magnúsar eru
Bernódus, vörubílstjóri, f. 11.4.
1911, d. 4.7. 1998, Guðrún ljós-
móðir, f. 7.9. 1915, d. 19.12. 2004,
Sigurvin fyrrv. verkstjóri, f. 28.5.
1918, d. 14.4. 2001, Sigurgeir versl-
unarmaður, f. 18.7. 1922, d. 8.2.
1993, og Steinunn ljósmóðir, f. 9.3.
1924. Árið 1950 kvæntist Magnús
Sesselju Sigríði Jóhannsdóttur, f.
27.7. 1929. Foreldar hennar voru
Stefanía, f. 8.11. 1983, sambýlis-
maður Pétur Ingiberg Smárason, f.
30.1. 1976, börn þeirra eru Katrín
Tinna, f. 12.6. 2003 og Máni Freyr,
f. 17.6. 2005, og b) Inga Rós, f. 12.5.
1988. Fyrir átti Reynir börnin Rík-
arð, Sigrúnu og Árnýju. Yngri börn
Sigríðar eru Alda, Theodór og
Róbert.
Hinn 20. desember 1959 kvæntist
Magnús Halldóru Júlíusdóttur, f.
29.5. 1920, d. 23.10. 2004. Foreldrar
hennar voru Júlíus Jónsson bóndi í
Hítarnesi í Snæf. og Hnappadals-
sýslu, f. 23.7. 1885, d. 16.8. 1975 og
Kristín Stefánsdóttir, f. 29.5. 1891,
d. 30.12. 1958. Börn þeirra eru: 1)
Hafliði Sigtryggur, f. 20.6. 1958,
kona hans er Svanhildur Agnars-
dóttir, f. 1.11. 1958. Börn þeirra eru
Halldór Rúnar, f. 30.5. 1985, Hrafn-
hildur, f. 18.6. 1989, og Guðmundur
Örn, f. 26.4. 2001. 2) Kristín, f. 1.11.
1964, d. 2.11. 1964.
Magnús ólst upp í Bolungarvík en
fluttist ungur til Reykjavíkur þar
sem hann vann hin ýmsu störf.
Snemma byrjaði hann að stunda
verslunarrekstur og starfaði við
það eftir það. Í mörg ár ferðaðist
hann mikið um landið vegna vinnu
sinnar.
Útför Magnúsar verður gerð frá
Neskirkju í dag og hefst athöfnin
klukkan 15.
Guðmundur Jóhann
Jónsson, bóndi á Val-
bjarnarvöllum í Mýra-
sýslu og hótelstjóri í
Fornahvammi í Borg-
arfirði, f. 30.1. 1887, d.
26.8. 1965 og Stefanía
Katrín Sigurjóns-
dóttir, f. 15.5. 1856, d.
30.4. 1965. Magnús og
Sigríður skildu. Þau
eignuðust tvær dætur,
þær eru: 1) Steinunn
Stefanía, f. 22.5. 1951,
maður hennar er Ís-
leifur Jónsson, f. 23.1.
1951. Fyrri maður hennar var
Smári Djermoun, f. 24.6. 1948.
Steinunn og Smári Djermoun eiga
þrjú börn og tvö barnabörn, þau
eru: a) Louise Stefanía, f. 11.1. 1972,
maki Arnaldur Haukur Ólafsson, f.
27.4. 1971, börn þeirra eru Enok
Máni, f. 14.2. 2000 og Mikael Smári,
f. 22.6. 2004, b) Ómar, f. 4.10. 1978
maki Sara Allansdóttir Shwaiki, f.
14.5. 1980, og c) Karim Atli, f. 10.3.
1986. 2) Jóhanna Finnborg, f. 6.3.
1957, maður hennar var Reynir Rík-
arðsson, f. 9.11. 1942, d. 30.9. 2005,
þau skildu. Dætur þeirra eru: a)
Ég var stödd í Egyptalandi, landi
faraóanna og vöggu Oriental-dans-
ins, að finna hina réttu tilfinningu í
þeim dansi sem ég hef verið að læra
síðastliðin 4 ár og þú, pabbi minn,
varst svo stoltur af, er þú kvaddir
þennan heim. Þú varst kominn af
spítalanum eftir mikil veikindi og ég
fór út í þeirri trú, að við fengjum
lengri tíma til samvista.
Þegar mér barst tilkynning um
að þú værir farinn yfir móðuna
miklu vorum ég og Ísleifur að koma
frá musteri hinnar elskuðu Hats-
hepsut, eina kvenfaraósins í Egypta-
landi.
Ég ætlaði að halda í höndina á þér
þegar kallið kæmi, en í staðinn féllu
tár mín í ána Níl.
Ég veit að þú ert kominn á betri
stað, dansar og syngur með þinni fal-
legu tenórrödd, á grænum grundum
með ömmu, afa, Kristínu litlu systur,
Halldóru fósturmóður minni og
Geira frænda spilandi undir á harm-
onikku og mandólín.
Þín dóttir,
Steinunn Stefanía.
Núna er elsku afi minn í Gnoðar-
vogi farinn. Hann var alltaf mjög
stoltur af mér en ég man sérstaklega
eftir því hvað hann var hrifinn af því
þegar ég byrjaði í tónlistarnámi.
Honum fannst alltaf gaman að hlusta
á mig spila og þá sérstaklega þegar
ég spilaði lagið „Á Sprengisandi“. Þá
ljómaði hann allur upp og stillti sér
upp við píanóið, tilbúinn að syngja
með. Við áttum margar skemmtileg-
ar stundir saman í Gnoðarvogi. Þar
lék ég mér með skeljarnar hennar
ömmu og hlustaði á alla geisla-
diskana sem voru til. Hann var alltaf
með okkur um jólin. Við fórum í
messu saman og borðuðum hátíðar-
matinn saman.
Það er skrítið að hugsa til þess að
um næstu jól verður þú ekki hjá okk-
ur.
Ég veit að þér líður vel núna og
megi guð blessa þig.
Hrafnhildur.
Syngjandi sæll var nokkuð sem
átti vel við um Magnús frænda minn
á góðri stund með vinum og vanda-
mönnum. Engan mann þekkti ég
sem gladdist jafn vel með glöðum og
kunni hvað bezt að veita af örlæti
hjartans. Reyndar er í barnsminninu
sífelld veisla þegar móðursystkinin
komu saman, hlegið og spjallað,
sungið og spilað.
Þau fengu þennan arf úr föðurhús-
um, hvert með sínum hætti. Móðir
þeirra systkina spilaði og söng. Fað-
irinn var einnig söngmaður góður.
Það voru ljúfar stundir í litla húsinu í
„Víkinni“ þegar bylurinn ólmaðist
útifyrir og brimið skall með offorsi á
Brjótnum en inni var hlýtt í orðsins
fyllstu merkingu. Já, Maggi frændi
og systkini hans ólust upp við þann
auð sem mölur og ryð fá eigi grand-
að. En það er elskan til alls sem lifir
og gleði vegna þess sem fegurðin
færir okkur. Magnús naut móður
sinnar aðeins fyrstu tíu árin, faðir
hans og eldri systkini sýndu honum
alla þá umhyggju sem þau megnuðu
við þessar aðstæður, en missir góðr-
ar móður setti efalaust mark á upp-
vöxtinn. Enginn veit hvað barnshug-
urinn geymir.
Þau systkini drukku öll með móð-
urmjólkinni samúðina og réttlætis-
kenndina.
Magnús veiktist ungur og var
sendur til Kaupmannahafnar sextán
ára gamall, ef vera kynni að hann
fengi bót meina sinna. Hann náði þó
aldrei alveg fullri heilsu, þannig að
ljóst var að erfiðisvinna myndi ekki
henta. En þrautseigja var eitt af því
sem einkenndi Magnús Finnboga-
son, hann lagði ekki árar í bát en hóf
sókn á öðrum miðum. Gerðist verzl-
unarmaður og með seinni konu sinni
Dóru stofnaði hann lítið fyrirtæki.
Þau lögðu saman krafta sína, hún
saumaði, hann seldi.
Hann hugsaði vel um sína nánustu
og þökkum við systkinin umhyggju
þá og hlýju sem hann sýndi mömmu
okkar alla tíð.
Þau studdu hvort annað, Dóra og
Magnús. Síðustu árin fóru þau hjón
ævinlega til Benidorm á haustin, þar
nutu þau lífsins og komu svo endur-
nærð heim. En þegar heilsan versn-
aði hjá Dóru hugsaði Magnús um
hana eins vel og bezt verður á kosið.
Dóra kvaddi þennan heim fyrir fáum
árum. Var það erfitt fyrir frænda
sem sjálfur var orðinn veikur af
sjúkdómi þeim sem herjaði á hann
síðustu árin.. Fyrir tveimur árum
var afkomendum Steinunnar og
Finnboga stefnt til ættarmóts. Stóð
Magnús þá upp og rakti æskuminn-
ingar sínar, meðal annars sagði hann
okkur eftirfarandi sögu. Þegar móð-
irin var horfin á braut var þungt yfir
ranni. Þá kallar faðir hans á hann
tekur hann í fang sér og segir
„Maggi minn, þar sem mamma þín
er horfin frá okkur vil ég segja við
þig að það sem þú þarft að segja
henni, kemur þú nú með til mín. En
það sem þú þarft að segja mér, kem-
urðu líka með til mín.“ Góð var ræð-
an og vel flutt. Hann var flottur, eins
og krakkarnir mundu segja.
Lengi býr að fyrstu gerð, þraut-
seigjan og þolgæðin ásamt mennsk-
unni sem ævinlega sveif yfir vötnum
í Litla húsinu í „Víkinni“ fylgdi hon-
um alla tíð.
Vertu sæll, kæri frændi, og Guði
falinn.
Sigríður Gunnlaugsdóttir.
Magnús Finnbogason
✝ Svanborg Sig-valdadóttir
fæddist á Brekku-
læk í Miðfirði í V-
Húnavatnssýslu 29.
október 1908. Hún
lést á Landspítalan-
um í Fossvogi 12.
júlí síðastliðinn.
Hún var dóttir
hjónanna Hólm-
fríðar Þorvalds-
dóttur, f. 28.7. 1877,
d. 26.7. 1959 og Sig-
valda Björnssonar,
f. 16.11. 1873, d.
13.12. 1945. Systkini Svanborgar
voru: 1) Björn f. 16.2. 1902, d.
tvö börn. Þau eru: 1) Hólmfríður,
f. 20.8. 1938, gift Jóni M. Bald-
vinssyni. Dætur þeirra eru Svan-
borg, f. 12.12. 1957, Sólrún, f.
7.11. 1960 og Sigrún, f. 30.9.
1963. 2) Jóhannes, f. 1.11. 1941.
Kona hans er Sigríður Magn-
úsdóttir. Dætur þeirra eru eru
Sigurbjörg, f. 14.6. 1974 og Krist-
ín f. 28.2. 1976. Barnabarnabörn
Svanborgar eru fjögur: Joseph-
ine Rán, f. 1983, Hólmfríður, f.
1999. Sigþór, f. 2002 og Ásdís
Eva, f. 2006.
Svanborg ólst upp við almenn
sveitastörf og eftir barnaskóla-
nám var hún einn vetur í Alþýðu-
skólanum á Hvítárbakka. Hún
flutti síðan til Reykjavíkur og
vann árum saman á Hótel Borg
við framleiðslustörf. Hún vann
einnig lengi á Landspítalanum.
Útför Svanborgar verður gerð
frá Dómkirkjunni í Reykjavík í
dag og hefst athöfnin klukkan 15.
12.5. 1993. 2) Þor-
valdur, f. 3.11. 1903,
d. 21.1. 1927. 3) Jó-
hann Frímann, f.
1.8. 1905, d. 30.6.
1992, 4) Arinbjörn,
f. 2.4. 1907, d. 18.5.
1907. 5) Sigríður, f.
12.10. 1912, d. 16.11.
1966. 6) Gyða, f. 6.6.
1918, d. 11.7. 2007.
7) Böðvar, f. 28.1.
1921, d. 26.1. 2007.
Svanborg giftist
5.3. 1938 Guðmundi
M. Þorlákssyni
kennara, f. 12.6. 1908, d. 5.2.
1986. Þau skildu. Þau eignuðust
Með þessum sálmi vil ég kveðja
elskulega ömmu mína:
Á kertinu mínu ég kveiki í dag
við krossmarkið helgi og friðar
því tíminn mér virðist nú standa í stað
en stöðugt þó fram honum miðar.
Ég finn það og veit að við erum ei ein
að almættið vakir oss yfir,
því ljósið á kertinu lifir.
Við flöktandi logana falla nú tár,
það flýr enginn sorgina lengi.
Hún braut allar vonir, hún braut allar þrár,
hún brýtur þá viðkvæmu strengi,
er blunda í hjarta og í brjósti hvers manns.
Nú birtir, og friður er yfir,
því ljósið á kertinu lifir.
Sá einn þekkir gleðinnar gáska og fjör
sem gist hefur þjáning og pínu.
Sá einn getur sigrast á ótta og kvöl
sem eygir í hugskoti sínu,
að sorgina við getum virkjað til góðs,
í vanmætti sem er oss yfir,
ef ljósið á kertinu lifir.
(Kristján Stefánsson frá Gilhaga)
Blessuð sé minning hennar.
Kristín.
Svo leggur þú á höfin blá og breið
á burt frá mér og óskalöndum þínum,
og stjarna hver, er lýsir þína leið,
er lítill gneisti, er hrökk af strengjum mínum.
Þú skilur eftir minningar hjá mér
um marga gleðistund frá liðnum árum,
(Davíð Stefánsson)
Komið er að kveðjustund. Svan-
borg afasystir mín hefur lokið lífs-
göngu sinni háöldruð, einstök reisn
og sterkur lífsvilji einkenndi hana
alla tíð, megi stjarna hver lýsa
hennar leið. Minning mín frá okkar
fyrstu samfundum er þegar þau
Guðmundur komu í heimsókn til
ömmu og afa á Njálsgötuna, þótti
sjálfsagt að ég læsi upphátt fyrir
þau. Ekki man ég árangur minn, en
hve falleg og velbúin þau voru, er
mér ógleymanlegt. Árin liðu, óvænt
fermingargjöf, og þegar ég hóf nám
og störf í Reykjavík bjó ég hjá
ömmu og afa, styrktust þá vina- og
fjölskyldubönd. Þegar ég flutti bú-
ferlum til Reykjavíkur, opnaði hún
heimili og faðm. Er ég bjó á Klepps-
veginum um tíma, kynntist ég þá
fjölskyldu hennar náið og eru þau í
mínum nánasta frænda- og vina-
garði. Æskuheimilið á Brekkulæk
bjó systkinunum atlæti og um-
hyggju sem einkenndi þeirra lífs-
viðhorf og lífsgildi, framhaldsnám
að þeirra tíma hætti, ásamt ein-
stakri ræktarsemi lands og lýðs,
sem er ómetanlegur auður í skóla
lífsins. Við systkinin höfum átt þau
sérstöku forréttindi að vera í nán-
um tengslum, heyrðum sagðar sög-
ur, farið með ljóð, náttúruskoðun af
ýmsu tagi, söng og leiklist og póli-
tískar umræður voru oftar en ekki
langt undan. Fjölskyldu- og vina-
tengsl voru Svanborgu eiginleg,
slegið upp veislu eða öðrum sam-
fundum af ýmsum tilefnum. Hún
var húsmóðir í orðsins fyllstu merk-
ingu, smekkleg, hagsýn og rausn-
arleg. Hún var fagurkeri í víðum
skilningi, fallegur klæðnaður, vand-
aðir skartgripir, nýlagt hár eða
flottur hattur og fáguð framkoma er
okkur sem þekktum hana hugstætt
og allar gjafir valdi hún af smekk-
vísi og örlæti. Svanborg var dul um
sína hagi en næm á annarra að-
stæður, öll störf vann hún af natni
og nákvæmni. Ef tómstundir gáf-
ust, var spilamennska með vinkon-
um, leikhúsferðir, myndlist, spírit-
ismi og fjölskyldan hugðarefni
hennar. Samband systkinanna var
einstakt og náið, afi stóri bróðir,
Gyða litla systir, ætíð til staðar, í
skjóli þeirra eldri. Seinni árin fór
hún ófáar ferðir með heimalagað
góðgæti, vissi öðrum fremur hvað
kom þeim best, í leiðinni fékk hún
þá næringu sem hún þurfti. Margs
er að minnast og margt að þakka,
efst í huga mér er sú mikla hlýja og
umhyggja frænku minnar þegar
amma mín lést. Amma var henni
ekki bara mágkona, heldur miklu
meira, hafði hún eitt sinn á orði, er
við áttum samverustund. Hún skil-
ur eftir margar gleðistundir hjá
mér frá liðnum árum, blessuð sé
minning hennar. Öllum ástvinum
sendi ég einlægar samúðarkveðjur.
Guðrún Jónsdóttir.
Á þriðja og fjórða áratug síðustu
aldar fluttust til Reykjavíkur fjórar
ungar konur frá Miðfirði. Þetta
voru móðir mín Hulda Sigurðar-
dóttir, Helga Jónsdóttir frá Búr-
felli, Jónína Steinunn Jónsdóttir frá
Söndum og Svanborg Sigvaldadótt-
ir frá Brekkulæk, sem kvödd er í
dag. Og lifir nú Jónína ein þeirra
vinkvenna.
Með þeim var, eða myndaðist
fljótt, vinátta sem entist til æviloka.
Samgangur milli heimilanna var
mikill og eru bernskuminningar
mínar mjög tengdar þeim vinkon-
um, heimilum þeirra og fjölskyld-
um. Allar giftust þær mönnum sem
hétu Guðmundur og voru þeir góðir
vinir. Eiginmaður Svanborgar var
Guðmundur M. Þorláksson kennari
og þýðandi og eignuðust þau börnin
Hólmfríði og Jóhannes.
Svanborg var mikil myndarkona
til allra verka, þótti gaman að fá
gesti og veitti þá vel og rausnar-
lega, enda var gaman að koma í
heimsókn til hennar og fjölskyld-
unnar, hvort sem um var að ræða í
Hamrahlíð 7, Kleppsveg 50 eða
sumarbústaðinn við Þingvallavatn.
Húsakynnin við Þingvallavatn voru
ekki stór, en það var eins og að
koma í höll þar sem Svanborg réð
ríkjum. Það var alltaf glatt á hjalla
þar sem Svanborg var nálæg, og
hlegið og skemmt sér. Eins og einn
kunningi minn sagði, af öðru tilefni:
„Það voru góðu stundirnar.“
En mest um vert í mínum huga
er vináttan sem batt þær vinkonur
svo fast saman, aldrei hljóp þar
snurða á þráðinn og höfðu þær allt-
af reglulegt samband meðan þær
lifðu. Mig langar með þessum fá-
tæklegu orðum að þakka vináttu
Svanborgar og fjölskyldu, sem hef-
ur yljað móður minni og mér gegn-
um árin, og votta börnum Svan-
borgar og fjölskyldum þeirra samúð
mína.
Garðar Jóhann.
Svanborg
Sigvaldadóttir
Þótt ég sé látinn, harmið mig ekki
með tárum, hugsið ekki um dauðann
með harmi eða ótta. Ég er svo nærri,
að hvert eitt tár ykkar snertir mig og
kvelur, þótt látinn mig haldið.
En þegar þið hlæið og syngið með
glöðum hug, lyftist sál mín upp í mót
til ljóssins. Verið glöð og þakklát fyrir
allt sem lífið gefur og ég, þótt látinn
sé, tek þátt í gleði ykkar yfir lífinu.
(Kahlil Gibran)
Hvíl í friði elsku amma.
Sigurbjörg.
HINSTA KVEÐJA
Kistur • Krossar • Sálmaskrár • Duftker • Blóm • Fáni • Gestabók • Erfidrykkja • Prestur
Kirkja • Legstaður • Tónlist • Tilkynningar í fjölmiðla • Landsbyggðarþjónusta • Líkflutningar
Suðurhlíð 35 Fossvogi • www.utforin.is
Vaktsími: 581 3300 & 896 8242 • Sólarhringsvakt
Komum heim til aðstandenda ef óskað er
Bryndís ValbjarnardóttirSverrir Einarsson
ÚTFARARSTOFA ÍSLANDS
Það sem hafa ber í huga varðandi andlát og útför
Hermann Jónasson Geir Harðarson