Morgunblaðið - 10.08.2007, Qupperneq 27

MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 10. ÁGÚST 2007 27
MINNINGAR
✝ Haukur Ein-arsson brúar-
smiður fæddist í
Reykjadal í Hruna-
mannahreppi 3.
desember 1923.
Hann lést á Land-
spítalanum við
Hringbraut 3. ágúst
síðastliðinn. For-
eldrar Hauks voru
Einar Jónsson bóndi
í Reykjadal, f. 21.2.
1877, d. 18.9. 1974
og kona hans Pálína
Jónsdóttir, f. 23.10.
1885, d. 26.11. 1985. Haukur var
ellefti í röð tólf systkina. Þau eru;
Magnús, Jóhanna, Jón, Guð-
mundur, Margrét, Ásta, Sigurður,
Elísabet, Jóhann, Hörður og Auð-
ur. Elísabet og Auður lifa systkini
sín.
Hinn 7. maí 1960 kvæntist
björnssyni, f. 21.11. 1945. Börn
þeirra eru Svandís, Snorri, Guð-
ríður og Ingveldur. Fyrir á
Sturla, Þórð. Þau eiga ellefu
barnabörn. 2) Ósk Ásgeirsdóttir,
f. 6.10. 1946, gift Marinó Eggerts-
syni, f. 11.1. 1946. Synir þeirra
eru Eggert og Haukur. Fyrir á
Ósk, Sigríði. Þau eiga sex barna-
börn og tvö barnabarnabörn.
Haukur og Guðríður byggðu
sér hús í Austurgerði 7 í Kópa-
vogi. Þar hefur verið samveru-
staður fjölskyldunnar enda sann-
kallaður sælureitur. Haukur vann
við smíðar lengst af hjá vegagerð-
inni sem verkstjóri og brúar-
smiður hjá Jónasi Gíslasyni.
Haukur var mikill hagleiksmaður
og eftir hann liggur fjöldi lista-
verka, unnin í tré, stein og silfur.
Garður þeirra hjóna í Aust-
urgerði 7 ber einnig vott um list-
fengi Hauks enda var hann mikill
áhugamaður um garðrækt.
Útför Hauks verður gerð frá
Kópavogskirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 13.
Haukur Guðríði
Gísladóttur frá
Naustakoti á Vatns-
leysuströnd, f. 25.12.
1924. Börn þeirra
eru; 1) Gísli, f. 9.12.
1957, kvæntur
Ágústu Kristófers-
dóttur, f. 24.5. 1963.
Dætur þeirra eru
Guðríður og Guðrún
Ósk. Fyrir á Ágústa,
Hönnu Kristínu. 2)
Erna, f. 21.3. 1960,
gift Skúla Halldórs-
syni, f. 1.11. 1957.
Börn þeirra eru Haukur og Agnes.
3) Valdís, f. 13.10. 1969, gift
Rúnari Ólafi Axelssyni, f. 19.6.
1965. Börn þeirra eru Axel Snær
og Brynja Líf. Fyrir á Rúnar, Auði
Hlín. Guðríður átti fyrir tvær dæt-
ur: 1) Sólveigu Jónasdóttur, f.
11.4. 1945, var gift Sturlu Snæ-
Það er alltaf visst högg, þegar til-
kynning berst um andlát vina eða
ættingja, jafnvel þó vitað hafi verið að
hverju stefndi. Það varð líka raunin
þegar tengdafaðir minn lést 3. ágúst
síðastliðinn. Ósjálfrátt fara ýmsar
minningar að renna gegnum hugann.
Þegar ég kom í fjölskylduna voru
þau hjón öll sumur í brúarvinnu, frá
því snemma á vorin og langt fram á
haust. Aðeins voru teknar ein til tvær
vikur í sumarfrí. Þær notuðu Haukur
og Gauja til að ferðast um landið og
fóru þá yfirleitt hringinn með við-
komu hjá dætrum sínum á Sauðár-
króki, Akureyri og Kópaskeri.
Ávallt var fyrsta verk Hauks þegar
hann kom í heimsókn, að líta á garð-
inn til að vita hvort eitthvað hefði
breyst. Og viðbrögðin voru alltaf
svipuð ef einhverja breytingu var að
sjá: Þetta er allt annað, svona á þetta
að vera!
Það var alltaf fullur stuðningur,
sama hvað við gerðum.
Haukur vann víða um landið við
brúarsmíðar, enda þekkti hann land-
ið eins og fingurna á sér, mundi nöfn-
in á bæjunum og jafnvel bændunum.
Tvær ferðir eru mér minnisstæðar
sem við fórum saman, sú fyrri að
Beinhól á Kili, hin austur að Hvanna-
lindum til að skoða rústir af bæ
Fjalla-Eyvindar, frænda Hauks. Þar
var mikið skoðað, mælt og spekúler-
að.
Nú á seinni árum minnist ég
stunda þegar við tengdafeðgarnir
sátum saman í stofunni í Austurgerð-
inu. Þá sagði Haukur frá ýmsu sem á
daga hans hafði drifið. Sem ungur
maður hafði hann til dæmis rekið
sláturlömb austan úr Hreppum alla
leið til Reykjavíkur fótgangandi, ferð
sem tók fimm daga. Eins bar oft á
góma baráttuna við að brúa stórár
austur á Skeiðarársandi, og víðar,
þar sem þeir vinirnir Jónas Gíslason
og fleiri góðir menn voru að verki.
Haukur hafði þá eiginleika að segja
vel frá, þannig að maður lifði sig inn í
atburðarásina, þrátt fyrir að enginn
væri á honum asinn við frásögnina.
Handverk var í raun aðalsmerki
Hauks, enda prýðir heimili þeirra
hjóna fjöldinn allur af listaverkum úr
tré, grjóti, hvaltönnum, silfri og horn-
um.
Haukur var hjartahlýr maður sem
ekkert aumt mátti sjá, en jafnframt
mikill húmoristi og sá um að allir fjöl-
skyldumeðlimir fengju sinn skerf af
glettni og smávegis stríðni.
Að endingu vil ég færa Gauju mín-
ar dýpstu samúðarkveðjur. Vini mín-
um og tengdaföður þakka ég sam-
fylgdina. Blessuð sé minning Hauks
Einarssonar.
Skúli Halldórsson.
Mig langar að minnast Hauks afa
míns með nokkrum orðum. Margar
góðar minningar koma upp í hugann
þegar ég hugsa til afa. Hann fylgdist
alltaf vel með því sem ég var að gera
og hafði alltaf eitthvað til málanna að
leggja. Hann tók alltaf vel á móti mér
og fjölskyldu minni þegar við komum
í heimsókn. Þá vildi hann vita hvað
var að frétta og ræða málin. Honum
var umhugað um að okkur liði vel og
bar hag okkar fyrir brjósti.
Sem barn minnist ég þess hversu
gott var að koma til afa og ömmu. Afi
var alltaf eitthvað að smíða og búa til
spennandi hluti. Hann var alltaf tilbú-
inn til að svara spurningum mínum
og sýna mér það sem hann var að
gera.
Mér er minnisstætt þegar ég var
ófrísk að Helenu Rakel og farin að fá
hríðir, þá fórum við með Thelmu og
Evu til afa og ömmu í pössun meðan
farið var á fæðingardeildina. Amma
var ekki heima svo afi tók hlutverkið
að sér. Eftir að við fórum fór hann inn
í eldhús og smurði heilt fjall af sam-
lokum sem hann gaf svo dætrum mín-
um reglulega allt kvöldið. Þær voru
svo saddar að þær gátu varla borðað í
tvo daga á eftir. Hann sagði alltaf að
hann væri aðstoðarljósmóðir þegar
Helena Rakel fæddist.
Mér er einnig minnisstætt þegar
við Hannes vorum að hugsa um að
kaupa hús í Kópavogi og fengum afa
og ömmu með okkur að skoða það. Afi
sagði nú ekki mikið meðan við skoð-
uðum húsið en hringdi í mig tveimur
dögum síðar og sagðist ekki hafa sof-
ið síðan við fórum og skoðuðum húsið.
Þetta yrðu ekki góð kaup. Fleira
þurfti ekki að segja, ekkert varð af
kaupunum.
Afi fylgdist einnig með þegar við
byggðum húsið okkar í Þorláksgeisla.
Hann var alltaf að spyrja okkur að
því hvort það væri ekki komið hand-
rið á svalirnar. Hann hafði áhyggjur
af því að þarna yrði slys og var mikið
glaður þegar handriðið var sett upp.
Svona var afi, vildi að allt væri öruggt
og gott.
Hann hafði mjög gaman af því að
ræða pólitík og það sem efst var á
baugi hverju sinni. Sérstaklega
fannst honum gaman að yfirfara
heimsmálin með Hannesi og þá var
oft tekist á og hlegið. Afi hafði alltaf á
orði að öllum málum Kópavogsbúa
væri stjórnað úr Austurgerðinu.
Afi var mikill listamaður og eftir
hann liggja mörg verk. Garðurinn að
Austurgerði var líf hans og yndi og
þar er að finna mörg hans verka.
Hann var ávallt tilbúinn til að veita
ráð þegar eftir því var leitað. Hann
var alltaf til staðar fyrir mig og ég á
eftir að sakna hans mikið.
Með þakklæti og virðingu kveð ég
þig nú, afi minn, og veit að þú ert um-
vafinn friði og kærleika Guðs. Minn-
ingin um þig mun ávallt lifa í hjarta
mínu.
Svandís Sturludóttir.
Elsku afi.
Ég er svo þakklát því að hafa
kynnst þér, þú varst svo hlýr og góð-
ur afi. Alltaf var stutt í húmorinn hjá
þér og góða skapið.
Þegar að ég var lítil og kom í heim-
sókn til ykkar í Austurgerðið þá fékk
ég að sofa uppí hjá ykkur.
Og þú sagðir mér alltaf sögu fyrir
svefninn, Búkolla varð iðulega fyrir
valinu af því að það var uppáhalds-
sagan okkar beggja.
Eftir að ég flutti suður hef ég kom-
ið á hverjum degi í heimsókn í hádeg-
ishléinu mínu og hlustað á fréttir með
þér og ömmu, það er alltaf svo nota-
legt að koma til ykkar að maður sofn-
ar undantekningarlaust í sófanum.
Ég lofa því að fara áfram í pás-
unum mínum í Austurgerðið og vera
hjá ömmu.
Ég sakna þín alveg rosalega mik-
ið, það er allt svo tómlegt þegar þú
ert ekki hér í stólnum þínum.
Ég gaf loforð um daginn sem ég
ætla að standa við, þú verður fyrstur
til að vita. Ég lofa.
Með söknuð og góðar minningar í
hjarta.
Kveðja,
Agnes Skúladóttir.
Kæri afi.
Ég vil fá að þakka þér fyrir allar
góðu minningarnar sem ég á af okk-
ur saman. Eins og þegar þú gafst
mér gamla glímubeltið þitt og sýndir
mér tökin og sviptir mér síðan í loft
upp í stofunni í Austurgerði. Eða
þegar ég fékk að fara með þér og
ömmu í brúarvinnu í nokkur sumur
þegar ég var yngri.
Það var alltaf hægt að tala um allt
við þig og ég man til að mynda eftir
því þegar ég kom til þín í vor og þú
sýndir mér á korti hvar nýi vegurinn
ætti að koma í átt að Raufarhöfn og
sagðir mér svo sögu af því þegar þú
varst í vegavinnu á þeim slóðum.
Einn daginn eftir að þú varst kom-
inn á sjúkrahúsið var ég í Austur-
gerði og amma sýndi mér fyrsta
hringinn sem þú smíðaðir og hún
sagði mér að þú hefðir viljað að ég
myndi fá hann. Þennan hring mun ég
bera stoltur eins og ég hef alltaf ver-
ið og mun alltaf vera stoltur af að
heita í höfuð þér.
Haukur Skúlason.
Hann afi Haukur í Austurgerðinu
er farinn frá okkur, hann er hjá Guði
núna og líður vel. Afi getur hitt öll
systkinin sín aftur. Þegar við hugs-
um um afa þá munum við eftir fal-
lega garðinum í Austurgerðinu og
allar stytturnar og steinana sem afi
á.
Afi átti alltaf súkkulaði handa okk-
ur, og hann var alltaf í góðu skapi.
Það er skrýtið að enginn sé í afastól
núna þegar við komum í Austur-
gerði.
Elsku amma Gauja, við verðum
dugleg að koma í heimsókn til þín.
Axel Snær og Brynja Líf.
Langafi Haukur er dáinn og okkur
finnst það svo leiðinlegt. Samt er
gott að hann er núna hjá Guði og líð-
ur vel. Langafi var svo góður og
skemmtilegur.
Það var alltaf gaman að koma til
hans í heimsókn og fá að leika í garð-
inum. Sérstaklega var gaman að fá
að sulla í gosbrunninum og fá svo
kókómjólk og kleinur hjá langömmu.
Langafi gaf okkur mikið af fallegum
steinum sem við ætlum alltaf að eiga.
Hann var mikill listamaður og gat
galdrað fram alls kyns hluti.
Við munum sakna langafa mikið
og biðjum Guð að geyma hann.
Helena Rakel og Sólveig Svala.
Við lát Hauks Einarssonar hrann-
ast upp minningarnar hjá okkur
systkinunum. Haukur og faðir okkar
byrjuðu að vinna saman í brúarvinnu
hjá Vegagerðinni sem ungir menn og
voru saman við það til starfsloka.
Þróaðist smám saman vinátta þeirra
á milli sem engan skugga bar á.
Haukur kvæntist síðar föðursyst-
ur okkar, Guðríði sem við köllum allt-
af Gauju. Gauja var lengi ráðskona í
brúarvinnunni ásamt móður okkar,
þannig að fjölskyldurnar voru mikið
saman á sumrin hér og þar um land-
ið. Það var líka stutt úr Austurgerð-
inu á Kársnesbrautina og samgangur
mikill, einnig á veturna. Á uppvaxt-
arárunum unnum við í brúarvinnunni
á sumrin og umgengumst Hauk því
mikið. Hann var okkur afar nákom-
inn, alltaf boðinn og búinn til að að-
stoða og leiðbeina.
Haukur var mjög góður smiður, og
lét vel að smíða fína gripi og greip þá
einnig í útskurð. Þessu fínasta hand-
verki þurfti nú yfirleitt ekki á að
halda í brúarsmíðinni, en það kom þó
fyrir að smíða þurfti verkfæri eða
sérstakan útbúnað, og þá var gott að
geta bjargað sér, en eins og aðrir
listasmiðir átti hann góð verkfæri og
hélt þeim vel við. Þeir eiginleikar
sem meira voru notaðir í brúarvinn-
unni voru verkhyggni og lagni og síð-
ast ekki síst gætni sem oft var þörf á
þegar unnið var við erfiðar aðstæður
yfir fljótum landsins. Við bræðurnir,
sem erum á mismunandi aldri, vorum
oft látnir vera hans aðstoðarmenn í
brúarvinnunni, í því fólst ekki aðeins
handlang heldur einnig það að taka
þátt í verkinu og kenndi hann okkur
þá jafnóðum rétt handtök og aðferðir
eftir því sem þurfti og hann treysti
okkur til.
Starfi hans fylgdu mikil ferðalög
og samskipti við fjöldann allan af
fólki, en hann hafði unun af ferðalög-
um um landið, skoða byggðir þess og
náttúru og utan vinnu ferðuðust þau
hjónin mikið í stuttum fríum. Hann
var ástríðufullur steinasafnari og er
það ótrúlegt safn sem þau hjón eiga
af eðalgrjóti. Það var ekki nóg að
safna steinunum, eitthvað varð að
gera við þá, svo hagleiksmaðurinn
Haukur tók sér fyrir hendur að saga
steina og slípa og nota þá í marg-
víslega smíðisgripi. Haukur var góð-
ur sögumaður þó að hann væri ekki
alltaf að segja sögur. Á góðri stund
var unun að hlusta á hann segja frá
minnisstæðum mönnum, gömlum
ævintýrum og ferðalögum með sín-
um gamansama hætti. Hann fylgdist
vel með því sem var að gerast í þjóð-
lífinu og fannst ekki verra ef hann
gat fengið að kýta við einhvern í fjöl-
skyldunni í veislum um það sem efst
var á baugi. Allt græskulaust og stutt
í hláturinn. Ómissandi þáttur í jól-
unum var jólaboð hjá Gauju, þar var
alltaf spiluð vist, oftast á fleiri en einu
borði, mest var gamanið í kringum
Hauk og ekki var verra að mágar
hans Ingimundur og Jónas væru
með.
Ævikvöldið notaði Haukur til að
sinna hugðarefnum sínum, smíða
smáhluti og skera út, síðast lauk
hann við að skera út fálka og það er
skemmtilegt að efnið fékk hann úr
sínum garði en hann hafði seinni árin
mikinn áhuga á garðrækt.
Um alla hluti er gott að minnast
hans.
Krakkarnir hans Jónasar;
Gísli, Björg, Þorleifur,
Ívar, Flosi og Elín.
Vinur okkar og nágranni, Haukur
Einarsson, er látinn. Síðustu mánuð-
ina hafði smá dregið af Hauki og þeg-
ar hann fór á spítala fyrir nokkrum
vikum var ljóst að hverju stefndi og
hann skynjaði að tímaglasið var brátt
tómt.
Við höfðum verið nágrannar
Hauks og Guðríðar, konu hans, í nær
aldarfjórðung. Þegar við fluttum í
Austurgerðið árið ’83 þá tóku þau
hjónin okkur afskaplega vel og mikill
og náinn kunningsskapur varð okkar
á milli.
Haukur var glaðvær maður, já-
kvæður, hlýr og gamansamur. Gam-
an var að hlusta á sögur frá æsku-
stöðvunum í sveitinni og svo frá
árunum sem hann var hjá vegagerð-
inni við brúarsmíðar. Þá naut hann
sín og lék gjarnan persónurnar með
einstöku látbragði og sérstæðu
tungutaki. Ekki var slæmt að hafa
smá söngvatn með þessum frásögn-
um, þær urðu enn mergjaðri og
skemmtilegri.
Haukur var dugnaðarforkur, alltaf
að, hvort sem það var í garðinum,
sem var margverðlaunaður, eða við
útskurð og smíðar. Hann var barn-
góður og reyndist dætrum okkar
betri en enginn.
Við þökkum Hauki kynnin og sam-
fylgdina. Megi góður Guð styrkja
þig, Gauja mín, og fjölskylduna í
sorginni.
Guð blessi minningu Hauks Ein-
arssonar.
Vigdís Karlsdóttir og
Gunnar Ingi Birgisson.
Það var sumarið 1972 sem ég sá
Hauk Einarsson fyrsta sinni. Þá var
ég skólastrákur í brúavinnu austur í
Skaftafellssýslu og hann kom í heim-
sókn í flokkinn þar sem ég starfaði.
Hann var af kynslóðinni á undan
mér, frekar smár vexti en samsvar-
aði sér vel. Seinna það haust átti ég
eftir að kynnast honum, þegar fram-
kvæmdirnar við brýrnar á Skeiðar-
ársandi hófust. Síðan starfaði ég með
honum við Borgarfjarðarbrúna og
kunningsskapur okkar hélst allar
götur síðan þá.
Það tók nokkurn tíma að læra inn
á Hauk. Það fór frekar lítið fyrir hon-
um og kostir hans komu í ljós við
nánari kynni, því hann naut sín best í
þröngum hópi. Á vinnustaðnum hafði
hann nokkra sérstöðu. Hann vildi
hafa um verk sín að segja og gaf sig
allan í að það gengi, sem hann taldi
best. Vettvangur hans var fínsmíði
alls konar. Þótt brúasmíði bjóði ekki
alltaf upp á slíkt gerist þessa líka
þörf í sumum verkþáttum. Ýmis frá-
gangur þarf að vera vel af hendi
leystur, svo vel takist til, eins og við
bríkur og handrið og mótasmíð á
stundum. Haukur var dverghagur
og hafði næmt auga fyrir því sem fór
vel. Þótt hann flaggaði ekki prófum
varð eðlislægur hagleikur hans til
þess, að aðrir stóðu honum ekki á
sporði, þar sem sérstakrar vand-
virkni þurfti við.
Hann starfaði í vinnuflokki við
brúasmíðar, lengstum undir stjórn
mágs síns Eiríks Jónasar Gísla-
sonar, sem var verkstjóri við bygg-
ingu margra stærstu brúa landsins
eftir miðja síðustu öldina. Jónas var
mikill forstandsmaður og lét vel að
sjá út heppilegustu mennina til verk-
anna. Haukur var honum traustur
bakhjarl í þeim málum, sem kölluðu
á útsjónarsemi og vandvirkni. Við
framkvæmd eins og Borgarfjarðar-
brúna þurfti margs konar útbúnað.
Þar á meðal varð að smíða stöplamót
og það sem var óvenjulegt, að þau
þurftu að vera vatnsheld og þola
töluverðan þrýsting. Sagt er að
frændi hans, Fjalla-Eyvindur, hafi
riðið tágakörfur svo vel, að þær
héldu vatni. Eins var með Hauk, að
hann fór létt með að hafa mótin
vatnsheld með því að saga og fella
svo allt flísfélli. Það var lærdómsríkt
að kynnast hversu yfirveguð öll
vinnubrögð hans voru og ekki hrap-
að að neinu, en samt reyndist hann
ótrúlega drjúgur verkmaður. Á
vinnustöðum verður gjarnan til sér-
stakt samfélag. Haukur hafði lag á
að gera hversdagslega hluti að smá-
vegis ævintýrum og krydda til-
veruna. Nýliðunum reyndist hann
vel, því hann var hjálpsamur og
skilningsríkur við þá, sem voru ungir
og óreyndir.
Sérstakt áhugamál Hauks var
steinasöfnun og að vinna þá í gripi og
til skrauts. Reyndar var eins og hann
gæti fengist við flest, sem hagleiks
þurfti við, hver svo sem efniviðurinn
var. Heimili hans og umhverfi bar
því merki margvíslegra skemmti-
legra hluta frá hendi hans.
Haukur var ákaflega heimakær
þar sem hann undi sér við smíðar og
föndur ýmiss konar. Fjölskyldu sína
rækti hann af alúð. Verka hans sér
stað í mörgum stærstu brúm lands-
ins, þar sem hann lagði gjörva hönd á
svo vel tækist til. Því verður ekki
annað sagt en ævi hans og starf hafi
verið farsælt.
Baldur Þór Þorvaldsson.
Haukur Einarsson
 Fleiri minningargreinar um Hauk
Einarsson bíða birtingar og munu
birtast í blaðinu á næstu dögum.