Morgunblaðið - 10.08.2007, Síða 34

34 FÖSTUDAGUR 10. ÁGÚST 2007 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
✝ Ruth Halla Sig-urgeirsdóttir
fæddist 29. janúar
1946. Ruth Halla
lést á Landspítal-
anum hinn 1. ágúst
síðastliðinn.
Ruth Halla er
fædd í Berjanesi,
Vestmannaeyjum, á
heimili ömmu sinn-
ar og afa, Ólafar
Friðfinnsdóttur og
Jóns Einarssonar.
Þar bjó hún fyrstu
mánuði ævinnar, en
flutti með móður sinni, Elísu G.
Jónsdóttur, f. 1925, til Reykjavík-
ur árið 1948. Hún hafði þá áður
gifst Jóni I. Hannessyni bygg-
ingameistara frá Brekkukoti í
Reykholtsdal, f. 1925, en hann
gekk Ruth Höllu í föðurstað.
Ruth Halla átti eina alsystur,
Ólöfu Jónu, og sex hálfsystkini;
Guðrúnu Iðunni Jónsdóttur og
Eirík, Sæfinnu, Emmu, Guðfinnu
og Þór Sigurgeirsbörn. Faðir
Ruthar var Sigurgeir Ólafsson frá
Víðivöllum í Vestmannaeyjum, f.
1925, d. 2000.
Eftirlifandi eiginmaður Ruthar
er Ólafur Axelsson
húsamíðameistari,
f. 1944. Þau giftust í
Reykjavík 14.11.
1964 og eignuðust
þau þrjá syni: Jón
Axel, f. 1963, Ólaf
Ragnar, f. 1970 og
Jóhann Garðar, f.
1977, giftur Huldu
Dögg Proppé.
Barnabörnin eru
fjögur auk þess sem
eitt er væntanlegt
síðar á árinu. Þau
eru börn Jóns Axels;
Kristín Ruth, f. 1986, og Ólafur
Ásgeir, f. 1993, og börn Jóhanns
Garðars og Huldu; Óttar Daði, f.
2002 og Róbert Aron, f. 2004.
Ruth Halla gekk til liðs við
Oddfellow-regluna árið 1978 í
Rebekku stúku nr. 1, Bergþóru,
og gegndi þar mörgum trún-
aðarstörfum. Hún vann sem skrif-
stofumaður, fyrst hjá Lífeyris-
sjóði málm- og skipasmiða frá
árinu 1971 og áfram hjá Samein-
aða lífeyrissjóðnum til ársins
2007.
Útför hennar fer fram frá Bú-
staðakirkju í dag kl. 11.
Þegar ég hugsa um mömmu mína
finn ég góða tilfinningu. Það er ekki
skrýtið að slík tilfinning bærist
innra með manni því hún var sann-
arlega sérstök kona. Ekki aðeins
var hún jákvæð og blíð, hún var
einnig einstakur vinur og félagi.
Þolinmóð, alltaf skilningsrík, aldrei
ósanngjörn og iðulega til staðar.
Mömmur eru alltaf til staðar.
Mömmur fara aldrei.
Ég var svo heppinn að eiga
mömmu sem alltaf var fyrst til
hjálpar þegar þurfti. Hún skynjaði
þegar eitthvað var að, jafnvel þótt
maður fyndi það ekki sjálfur. Hún
vissi af prakkarastrikunum en tók
þeim með jafnaðargeði. Heimili
hennar var alltaf opið fyrir vinum og
samferðafólki og faðmur hennar var
einlægur og sannur. Henni tókst
alltaf að hugga og græða og hún
kunni að laga það sem misfórst.
Mamma hafði alltaf tíma þegar
mikið lá við og hlustaði með athygli
á hugleiðingar þeirra sem til hennar
leituðu. Hún gaf bestu ráðin og
maður hefði betur farið eftir þeim
öllum. Hún var ætíð til staðar, skil-
yrðislaust. Hún hafði mikið að gefa
og var óspör á það sem hún átti.
Börnin elskuðu hana því hún gaf
þeim dýrmætustu gjafirnar; ást sína
og tíma.
Mamma mín gerði heiminn betri
hvern einasta dag. Hún mun ávallt
lifa í minningunni og gefa mér styrk
til að láta gott af mér leiða. Ég ætla
að hafa hana í hjarta mínu dag
hvern, hvert sem ég fer líkt og litlu
ömmustrákarnir hennar ætla að
gera. Þannig verð ég betri maður og
get haldið áfram verkefni hennar;
að gera lífið kærleiksríkara.
Jón Axel.
Elsku besta tengdamóðir mín hef-
ur kvatt þennan heim. Mér finnst
ótrúlegt til þess að hugsa að ég sitji
hér og skrifi um hana fagrar minn-
ingar þegar hún var þess fullviss að
hún myndi verða 97 ára gömul. Ég
man þegar ég hitti hana fyrst. Ég
fór upp í Skorradal með Garðari á
Jónsmessunni 2000 og hitti hana á
tröppunum í Selgili. Hún tók mér
strax opnum örmum, í orðsins
fyllstu merkingu, bauð mér í undra-
heiminn sinn þar sem ég dáðist að
öllu englaverkinu. Þessi heimur var
fullkominn eins og hún sjálf, og lýsti
hennar innri manni best. Hver hlut-
ur á sinn stað og kærleikurinn og
vináttan eru framar öllu.
Ég man þegar hún leiddi mig að
litla skápnum sínum, dró út eina af
litlu bókunum úr safninu sínu og
lagði í lófann minn. Hún hét: Eltu
draumana þína! Og um leið og ég
faðmaði hana tók ég eftir því að hún
notaði sama ilmvatn og mamma
mín. „Mömmulyktin“ mín var af
henni. Enda átti eftir að koma á
daginn að hún varð mér sem sönn
móðir. Að eiga tvær fullkomnar
mömmur var besta gjöf sem ég gat
fengið.
Við vorum undursamlegar vin-
konur. Við hlógum saman að öllu
mögulegu og ómögulegu og við grét-
um saman ef svo bar við. Ég gat
ávallt leitað ráða hjá henni og ef ég
fann ekki fasta landið gat ég verið
þess fullviss að hún stóð við bakið á
mér eins og klettur. Amma Ruth
var eitt af hennar uppáhaldshlut-
verkum. Hún var englunum mínum
sanna amman sem allir vilja eiga.
Hún átti alltaf til eitthvað gott í
pokahorninu, hvort sem það var
„lucky“ í skúffunni í Ársölum eða
sleikjó í skúffunni á spítalanum.
Hún naut þess að klóra bakið á
englunum sínum og gefa þeim óskil-
yrta ást og umhyggju í sínum feg-
ursta búningi. Nú vita þeir að amma
Ruth býr í hjörtum þeirra að eilífu
og eru strax með það á hreinu að
þeir verði að segja litla krílinu þeg-
ar það fæðist að það hafi átt bestu
og fegurstu ömmu í heimi. Ég er svo
þakklát þeim sem öllu ræður að
hafa fengið að kynnast þessum
engli, og fyrst ég get ekki notið
samvista við hana í þessum heimi
lengur, þá hef ég einsett mér að
hafa að leiðarljósi hennar hugsunar-
hátt.
Hún ræktaði einstaklega vel sam-
band við alla sína vini, hvort sem
það voru æskuvinir eða fjölskylda,
hún æsti sig nánast aldrei og ef hún
gerði það var ærin ástæða fyrir því,
hún mátti ekkert aumt sjá, var mik-
illl húmoristi og naut þess að vera
til. Umfram allt var hún ávallt til
staðar og ef einhvern vanhagaði um
eitthvað var hún mætt áður en hún
var beðin um að koma.
Elsku besta mín var búin að gefa
okkur af sér í allan þennan tíma og
nú bíða hennar stærri verkefni sem
erkiengill hjá karlinum á efri hæð-
inni. Þegar ég lít yfir þennan tíma
er mér efst í huga óborganlegt
þakklæti, fyrir allar stundirnar í
Skorró, öll faðmlögin, öll ráðin, öll
símtölin, allar föndurstundirnar, all-
an hláturinn, einlægnina, vinskap-
inn og fyrir kærleikann. Takk elsku
besta mín. Þú barðist eins og hetja
og við sáum svo sannarlega ljósið
saman, en þegar kallið kemur þýðir
ekki að loka eyrunum. Ég elska þig
undur heitt og mun halda þinni und-
ursamlegu minningu á lofti um
ókomin ár.
Þín
Hulda.
Amma mín Ruth. Nafna mín
Ruth, ég ber nafn hennar. Betri
persónu er varla hægt að finna.
Þvílík hlýja, þvílík ást, virðing og
vinsemd. Að eiga hana sem ömmu
verð ég ætíð ævinlega þakklát fyrir.
Erfitt er að kveðja ömmu sína sem
hefur verið til staðar fyrir mig á
hverjum einasta degi frá fæðingu og
getað leitað til með visku og ráð er
ómetanlegt. Að eiga ömmu sem er
ekki
bara til að dekra við mann heldur
einnig sem vinkonu sem stóð alltaf
eins og klettur við hlið mér þegar ég
þurfti á að halda.
Endalausar í Skorradalinn, hvort
sem það var með afa, pabba, vinkon-
um, vinafólki eða hverjum sem var,
allir voru velkomnir í Selgil
Þar var amma með útbreiddan
faðminn og tók á móti öllum með
brosi og faðmlagi.
Í Skorradalnum eyddum við okk-
ar bestu stundum saman frá upp-
hafi; að klippa trén, að dunda okkur
í skóginum, að mála, föndra, spjalla
eða spila; við fundum okkur alltaf
eitthvað að gera. Selgil var stað-
urinn okkar.
Amma Ruth hafði svo fallega
framkomu, tignarleg og falleg, kom
vel fram við alla og ræktaði sam-
band við fjölskyldu sína og vini eins
og lítið blóm, blóm sem dafnaði svo
fallega.
Amma Ruth skilur ekki eftir sig-
nema fallegar minningar sem eiga
eftir að lifa hjá okkur öllum um
ókomna tíð.
Elska þig undur heitt, elsku
amma mín Ruth.
Þín
Kristín Ruth.
Þú hafðir fagnað með gróandi grösum
Og grátið hvert blóm, sem dó.
Og þér hafði lærzt að hlusta unz hjarta
Í hverjum steini sló.
Og, hvernig sem syrti, í sálu þinni
lék sumarið öll sín ljóð,
og þér fannst vorið þitt vera svo fagurt
og veröldin ljúf og góð.
Og Dauðinn þig leiddi í höll sína heim
þar sem hvelfingin víð og blá
reis úr húmi hnígandi nætur
með hækkandi dag yfir brá.
Þar stigu draumar þíns liðna lífs
í loftinu mjúkan dans.
Og Drottinn brosti, hver bæn þín var orðin
að blómum við fótskör hans.
Hann tók þig í fangið og himnarnir hófu
í hjarta þér fagnandi söng.
Og sólkerfi daganna svifu þar
um sál þína í tónanna þröng.
En þú varst sem barnið, er beygir kné
til bænar í fyrsta sinn.
Það á engin orð nógu auðmjúk til,
en andvarpar: Faðir minn!
(Tómas Guðmundsson.)
Elsku fallega, hugrakka og sterka
systir mín með stóra gullhjartað.
Hjartans, hjartans þakkir fyrir
allt og allt.
Mér þykir undur vænt um þig –
og ég mun alltaf sakna þín.
Þín systir,
Ólöf Jóna.
Miðvikudaginn 1. ágúst fengum
við þær sorgarfréttir að Ruth Halla
hefði dáið þá snemma um morgun-
inn. Hvílík harmafregn.
Við hjónin urðum þeirrar ánægju
aðnjótandi að fá að kynnast Ruth
fyrir nokkrum árum, þegar börn
okkar felldu hugi saman og fjöl-
skyldur okkar tengdust upp frá því.
Það er skemmst frá því að segja, að
við teljum okkur afar lánsöm að
hafa fengið að kynnast henni og eiga
með henni samverustundir. Minn-
ingarnar eru margar, og allar fal-
legar og góðar. Þær eru fullar af
hlýju, fallegu brosi og húmor, því af
honum hafði hún nóg.
Ein minning tengist brúðkaupi
þeirra Huldu og Garðars í septem-
ber síðastliðnum. Við sitjum á hót-
elherbergi á Hótel Heklu og erum
að rífa niður bleikar rósir og setja
rósablöð í litla poka sem síðan voru
afhentir brúðkaupsgestum; rósa-
blöðunum var svo stráð yfir brúð-
hjónin þegar þau gengu út úr litlu
kirkjunni í Hruna. Það var fallegt
og allt eftir hennar forskrift. Hún
var svo mikil föndurkona og naut
þess að hafa í kringum sig fallega
hluti, sem hún kom fyrir af mikilli
natni og alúð.
Önnur minning ógleymanleg, er
þegar við ömmurnar fengum að
upplifa það, að fyrsta sameiginlega
barnabarn okkar kom í heiminnn,
hann Óttarr Daði. Og svo bættist
Róbert Aron við, og enn er von á
litlum einstaklingi, sem því miður
fær aldrei að kynnast ömmu Ruth
nema af afspurn. Veit ég að þeir
bræður verða duglegir að segja frá
því hve amma Ruth var góð.
Ekki er hægt að minnast Ruthar
nema að hugsa um Selgil, litla sum-
arbústaðinn í Fitjalandinu í Skorra-
dal. Þar undi hún hag sínum svo vel
og átti ófáar stundir með fjölskyld-
unni. Litlu bræðrunum Óttari Daða
og Róberti Aroni þótti mikið gott og
gaman að fara í „ömmusveit“. Þar
er nú ofurtómlegt án hennar.
Ruth var klettur í fjölskyldunni,
sem hefur nú misst mikið og eiga
þau öll um sárt að binda. Hún naut
þess að vera með fjöskyldunni og
gaf þeim öllum svo mikið af sér, og
því er söknuðurinn sár, ekki síst hjá
litlu ömmustrákunum, sem ekki
skilja alveg að amma Ruth kemur
ekki aftur til þeirra. Hún er horfin,
svo allt, allt of snemma.
Hún veiktist skyndilega í febrúar
og það leit ekki vel út, en af ótrúleg-
um vilja og krafti reis hún upp, og
við héldum öll að hún myndi ná sér
að verulegu leyti. En svo kom reið-
arslagið, öllum að óvörum og allt í
einu er hún horfin. Það er svo ótrú-
legt. Við trúum því að henni hafi
verið ætlað annað hlutverk, sem
ekki mátti bíða.
Við þökkum fyrir að hafa fengið
að vera samferða Ruth Höllu um
nokkra hríð. Hún reyndist Huldu
okkar ekki aðeins besta tengdamóð-
ir sem hún hefði getað eignast, held-
ur líka sannur og tryggur vinur,
sem allt vildi fyrir hana gera. Son-
um þeirra Huldu og Garðars var
hún einfaldlega amma Ruth og allt
sem henni fylgdi var gott.
Við vottum fjölskyldunni allri
samúð okkar og biðjum góðan Guð
að styrkja þau í sorginni.
Hrafnhildur og Guðmundur.
Elsku hjartans Nanna mín.
„Ég ætla nú bara að segja það á
íslensku: Ég elska þig undurheitt!“
sagðir þú. Ég sé þessa stund ljóslif-
andi fyrir mér. Þegar við Ásgeir
bróðir vorum hjá þér um daginn
sagði hann við þig: „I love You“,
fékk þessi svör til baka og orðin inn-
sigluð með rembingskossi. Þessi til-
svör þín eru svo lýsandi fyrir þig.
Þú varst nú ekki þekkt fyrir annað
en að láta fólkið þitt finna fyrir
væntumþykju þinni. Við kvöddumst
nær alltaf með því að láta vita hve
vænt okkur þótti um hvor aðra.
Þegar ég hugsa um þig, elsku
Nanna mín, er mér efst í huga þakk-
læti fyrir allt sem þú ert mér. Þú ert
Nannan mín og ég er Sponsan þín!
Það eru forréttindi að hafa fengið að
alast upp í fjölskyldu þar sem svo
mikill kærleikur er ríkjandi og sam-
gangur ykkar mömmu minnar og
fjölskyldunnar allrar er það mikill
að frændfólk verður að systkinum.
Um hugann fara allar þær óteljandi
og ómetanlegu minningar frá upp-
vaxtarárunum en allar eiga þær það
sammerkt að einkennast af mikilli
hlýju og innileika. Lítil telpa að fara
með Nönnu frænku og fá göt í eyr-
un, rúllur settar í litla hárlokka, klór
og kitl og nart í eyrnasnepla sem
fékk litla kroppa til að leka niður í
djúpa slökun, burknaferðirnar
ógleymanlegu með kók og prins,
söngstundirnar allar þar sem þú
spilaðir á skeiðarnar af mikilli inn-
lifun, Skorró, systrastundirnar ykk-
ar mömmu, jóladagarnir hjá elsku
ömmu og afa, gamlárskvöldin í Ritó,
þið systurnar að klæða Sponsuna í
brúðarkjólinn, gleðistundir með
börnum, barnabörnum og öðrum
gleðigjöfum
Ég þakka þér af öllu mínu hjarta
fyrir að vera alltaf til staðar þegar á
þurfti að halda. Það vona ég að ég
hafi getað gefið þér einhverja litla
agnarögn til baka þegar þú þurftir.
Við áttum margar ómetanlegar
stundir saman á síðustu mánuðum
sem ég geymi í hjarta mínu. Elju-
semi þín og dugnaður er öðrum til
fyrirmyndar og þú gafst ekki upp.
Fjölskyldan og vinir voru þér allt og
gáfu þér kraft og þor til að halda
áfram hetjugöngunni.
Ég bið Guð að vaka yfir og varð-
veita fjölskylduna alla, Óla Ax, Jón
Axel, Óla Ragg, Gassa minn, Huldu,
Kristínu Ruth, Óla Ásgeir, Óttarr
Daða og Róbert Aron, ömmu mína
og afa, systur þínar og alla aðra sem
eiga um sárt að binda.
Ég elska þig undurheitt, elsku
Nannan mín.
Þín,
Elísa G. Jónsdóttir (Sponsa).
Þegar ég fékk fréttirnar af and-
láti Gömlu Ruthar þá áttaði ég mig
á því hvað lífið er hverfult, hvernig
allt getur gerst.
Gamla Ruth var kona sem mig
langaði að líkjast allt síðan ég var
pínulítil, ég vildi erfa alla hennar
kosti. Það var ekki erfitt að líta upp
til hennar enda var Gamla Ruth
kona sem flestallir ættu að taka sér
til fyrirmyndar. Hvert sinn sem ég
hitti hana þá faðmaði hún mig og
kyssti og hún smitaði mann af gleði
og væntumþykju sem einkenndi
hana alla tíð. Í hvert sinn sem eitt-
hvað gerðist hjá mér var hún og Óli
frændi þau fyrstu sem komu og
samglöddust manni, fyrir það verð
ég þakklát ævilangt.
Elsku Ruth, ég mun ávallt geyma
minningarnar um þig í hjartanu
með þakklæti fyrir að hafa kynnst
þér. Megi Guð geyma þig.
Elsku Óli og fjölskylda, ég sendi
ykkur innilegar samúðarkveðjur og
ég bið Guð að vaka yfir ykkur á
þessum erfiða tíma.
Englar Guðs þeir vaka/Vegna
barna þinna/þeir byrði þína taka,/
svo náirðu þeim að sinna.
Kristjana Ruth Bjarnadóttir.
Það er ótrúlega sárt og erfitt til
þess að hugsa að ég eigi aldrei eftir
að sjá Ruth Höllu mína aftur eða
heyra röddina í henni. Í yfir 20 ár
var hún stór þáttur í lífi mínu og líf-
ið án hennar virðist óhugsandi.
Ruth var ein af þessum einstöku
manneskjum sem ég var svo heppin
að kynnast. Góð og falleg bæði að
utan og innan, einstaklega hlý og
stórkostleg kona að öllu leyti. Ég
man svo vel þegar ég hitti hana í
fyrsta skipti. Það var í fallega sum-
arbústaðnum hennar, Selgili, í
Skorradalnum. Frá upphafi tók hún
mér eins og eigin dóttur og vinátta
okkar varð mér ómetanleg. Ég mun
aldrei gleyma þegar hún las oft fyrir
mig úr sögunni um Pollýönnu og
sagði að sú saga ætti að vera
skyldulesning fyrir alla, því þá yrði
heimurinn betri. Ruth gerði heiminn
að betri stað með nærveru sinni og
var sjálf Pollýanna í hjarta sínu –
sannkallaður ljósberi fyrir okkur
hin. Hún sá alltaf jákvæðu og björtu
hliðarnar á öllum málum og fyrir
henni var ekkert vandamál óyfir-
stíganlegt. Þannig var það líka í
veikindunum hennar. Henni fannst
þau ekki það versta sem komið gat
fyrir og sama hvað gekk á, hún var
ótrúlega jákvæð og glöð.
Ég þakka fyrir að Ruth var stór
hluti af lífi mínu og Óla míns. Hún
var mér mikill stuðningur, góður
vinur í blíðu og stríðu, og kenndi
mér að vera betri manneskja. Ég
þakka fyrir allar yndislegu stund-
irnar sem ég átti með henni, allar
ferðirnar sem við fórum í, allar
slaufurnar sem við föndruðum sam-
an, kransana, jólakortin, englana og
allt sem hún bjó til af sinni alkunnu
snilld, og færði okkur Óla mínum.
Með sárum söknuði kveð ég ynd-
islega tengdamóður, umhyggjusama
og frábæra ömmu og síðast en ekki
síst trausta og kærleiksríka vin-
konu. Guð hefur kallað hana í engla-
hópinn sinn og þar verður hún án
vafa fremst meðal jafningja.
Kæra fjölskylda. Ykkur votta ég
mína dýpstu samúð og bið algóðan
Guð að veita ykkur styrk.
Guð geymi þig, elsku Ruth.
Þín vinkona,
Gróa.
Mín elskulega vinkona er fallin
frá langt um aldur fram. Hún barð-
Ruth Halla
Sigurgeirsdóttir