Morgunblaðið - 04.02.2008, Side 24

24 MÁNUDAGUR 4. FEBRÚAR 2008 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
✝ AðalheiðurHelgadóttir
fæddist á Krossi á
Berufjarðarströnd
6. nóvember 1939.
Hún andaðist á líkn-
ardeild Landspítala
hinn 22. janúar síð-
astliðinn. Foreldrar
hennar voru Jónína
Kristborg Jóns-
dóttir, f. 4.3. 1898, d.
31.12. 1965, og
Helgi Sigurðsson, f.
26.9. 1900, d. 4.2.
1942. Systur Að-
alheiðar voru Kristín Sigríður, f.
25.12. 1931, d. 28.6. 1934, Sigríður
Herdís, f. 31.10. 1933, d. 4.6. 2003,
og Kristín Sigríður, f. 18.11. 1935,
d. 6.3. 1954.
16. maí árið 1959 giftist Að-
alheiður Hilmari Ólafssyni, f. 30.
janúar 1939. Börn þeirra eru: 1)
Helgi, f. 3.1. 1959, sambýliskona
Hrafnhildur Ragnarsdóttir, þau
eiga þrjú börn, Stíg, f. 1984, Heiði
Önnu, f. 1991, og Brynju, f. 1993. 2)
Bryndís, sambýlismaður Jón Stef-
ánsson, þau eiga þrjú börn, Stein-
þau kaup á matvöruverslun sem
þau gáfu nafnið Borgarkjör og
ráku þau hana af samheldni og
dug í um tvo áratugi, lengst af við
Grensásveg.
Alla lauk barnaskóla fyrir aust-
an og þegar til Reykjavíkur kom
lauk hún námi í Húsmæðraskóla
Reykjavíkur. Hún sótti fjölda nám-
skeiða í trésmíði meðal annars í
viðgerð gamalla húsgagna auk
námskeiða í útskurði sem hún sótti
sér til mikillar ánægju og liggur
mörg listasmíðin eftir hana.
Þegar Jónína móðir Öllu andast
árið 1965 bjó Kristján systursonur
Öllu, þá 11 ára, hjá ömmu sinni.
Kristján óskaði eftir því að fá að
búa hjá Öllu frænku og átti hann
því sín unglingsár hjá Öllu og
Hilmari eða allt til þess að hann
stofnaði sitt eigið heimili.
Alla hafði alla tíð mikla unun af
umgengni við börn og valdi ætíð að
standa með þeim sem sem minna
mega sín. Það kom því engum á
óvart að eftir að kaupmennskunni
lauk skyldi Alla fljótlega velja sér
starfsvettvang við umönnun fatl-
aðra barna, fyrst á Bjarkarási en
síðar Álfalandi 6 þar sem hún
starfaði síðustu 20 árin eða allt til
þess að hún hætti vegna heilsu-
brests.
Útför Aðalheiðar fer fram frá
Bústaðakirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 15.
unni, f. 1989, Atla, f.
1991 og Magnús
1995. 3) Ólafur, f.
19.3. 1962, kvæntur
Hjördísi Gunnlaugs-
dóttur, þau eiga þrjú
börn, Hilmar, f. 1987,
Berg, f. 1989 og Evu
Bergrín, f. 1997 4)
Jónína Auður, f. 2.9.
1972, gift Ragnari
Bjarti Guðmunds-
syni, þau eiga von á
sínu fyrsta barni. 5)
uppeldissonur Krist-
ján B. Bergsson, f.
6.3. 1954, kvæntur Nínu Sólveigu
Jónsdóttur, þau eiga fimm börn,
Albert, f. 1978, sonur hans Breki
Freyr, f. 2002, Kristínu, 1979,
Sindra, f. 1986, Bjarka, f. 1988 og
Kristján Veigar, f. 1996.
Aðalheiður, sem ávallt var köll-
uð Alla, átti barnæsku sína á
Krossi en fluttist til Reykjavíkur
ásamt móður sinni árið 1956. Eftir
að Alla kom til Reykjavíkur hóf
hún fljótlega störf við bókband og
starfaði við það þar til hún kynnt-
ist manni sínum. Upp úr 1960 festu
Elsku konan mín.
Ljúfar voru stundir
er áttum við saman.
Þakka ber Drottni
allt það gaman.
Skiljast nú leiðir
og farin ert þú.
Við hittast munum aftur,
það er mín trú.
Hvíl þú í friði
í ljósinu bjarta.
Ég kveð þig að sinni
af öllu mínu hjarta.
(Maren Jakobsdóttir.)
Hilmar.
Elsku besta mamma.
Þakklæti og stolt, eru orðin sem
koma fyrst upp í huga mér þegar ég
hugsa um þig.
Þakklæti fyrir að hafa verið alltaf
svona góð við alla í kringum þig.
Þakklæti fyrir að kenna mér að
bera virðingu fyrir fólkinu í kring-
um mig, sama í hvaða þjóðfélags-
stiga það er.
Þakklæti fyrir kenna mér að bera
virðingu fyrir vinnunni minni og
sinna henni með gleði Það er hægt
að tuða yfir öllum hlutum og margir
gera það, en svo eru aðrir eins og þú
sem hreinlega bara gerðir verkin
þegjandi og hljóðalaust, þau voru
skemmtileg af því að þú varst svo
stolt yfir því sem þú gerðir, sama
hvort það var að prjóna peysu, baka
köku, passa börn, þrífa, reka fyr-
irtæki, tína ánamaðka.
Þakklæti fyrir að hafa alltaf dyrn-
ar opnar fyrir vinum okkar systk-
inanna.
Þegar maður hittir gamla skóla-
félaga og vini þá tala þeir um hvað
það hafi verið gaman heima hjá okk-
ur, „alltaf partí hjá okkur“.
Ég var ekki meðvituð um þetta í
þá daga, fannst oft hinir mega
meira, grasið grænna hjá hinum, en
er minnt á það hvað ég hafði það
ansi gott hjá ykkur pabba.
Ég er ótrúlega þakklát fyrir að
hafa veikst og verið í fríi í ár.
Hafa byrjað í lyfjameðferð í sömu
viku og þú og geta skilið svona vel
hvað þú varst að ganga í gegnum.
Þótt þú hafir verið helmingi veikari
en ég.
Það ár ákvað ég að nota í að hitta
þig daglega og rækta vinina og fjöl-
skylduna.
Það voru ófá matarboðin hjá mér
eða Jónínu, sem stóð auðvitað með
okkur eins og klettur í gegnum
þessi veikindi.
Og pabbi, ef einhver er hetja, þá
ert það þú. Þú hefur verið ótrúlegur.
Takk fyrir það.
Stolt er seinna orðið.
Þegar ég horfi til baka sé ég fullt
af myndum þar sem ég horfi stolt á
þig.
Fyrsta myndin er þegar þú óðst
út í lækinn við Heimaland, Óli var
eins árs og þú komst og bjargaðir
honum þegar hann datt út í, og var
að drukkna.
Stolt yfir þér þegar þið pabbi vor-
uð tilbúin á ballið (eitt af fjölmörg-
um).
Þú í appelsínugula kjólnum með
hvítu blúndunni, sem þú saumaðir.
Hvað þú varst ótrúlega fögur og
ég svo stolt yfir því að vera dóttir
þín.
Þegar við fengum símhringingu
frá fæðingardeildinni og mér var til-
kynnt að ég hefði eignast systur, ég
12 ára, við tvær konurnar á heim-
ilinu og fimm karlar Mér fannst þú
stórkostleg.
Ekki það að ég hefði ekki getað
átt betri pabba eða betri bræður,
þeir eru frábærir.
En það var toppurinn að fá syst-
ur.
Og svo auðvitað kemur orðið
„stolt“ upp í huga mér, því þú varst
svo óendanlega stolt af okkur öllum,
börnunum, barnabörnunum og tal-
aðir um það í tíma og ótíma.
Takk, elsku mamma, fyrir allt.
Bryndís.
Nú er elsku besta mamma farin
frá okkur. Ég sakna hennar meira
en orð fá lýst en nú er hún búin að fá
hvíld frá krabba labba, eins og hún
kallaði hann, sem herjaði fyrst á
hana fyrir um tuttugu árum. Það
var stundum algjörlega óskiljanlegt
hvaðan mamma fékk þann kraft sem
hún bjó yfir allt sitt líf. Hún var
óhemjudugleg, vann alltaf mikið
bæði utan heimilisins sem innan og
steig hvað eftir annað upp eftir erfið
veikindi. Kannski var hún stundum
of dugleg fyrir sitt eigið ágæti en
drifkrafturinn hélt henni gangandi
fram á síðasta dag og hún trúði
sterkt á gömlu gildin að sælla væri
að gefa en þiggja. Þrátt fyrir þetta
lífsviðhorf hafði hún mjög gaman af
að sýna hvað í henni bjó og hún lét
ekki allt yfir sig ganga. Gott dæmi
var þegar við Binna spurðum hana
margoft eftir að hún var orðin mjög
veik hvort við ættum ekki að færa
lopann sem hún geymdi við hliðina á
rúminu, því við héldum að hann gæti
verið slæmur fyrir öndunina.
Mamma svaraði þá með glotti: „Nei,
mér finnst gott að hafa eitthvað sem
minnir mig á það sem ég gat gert.
Svo verð ég nú að fá að ráða ein-
hverju sjálf, ég er nú mamma ykk-
ar“.
Mamma var óvenjunæm á fólk og
umhverfi, hún elskaði börn og virt-
ist hafa endalaust mikið að gefa. Það
var svo margt sem hún gerði af
ástríðu og mjög oft gerði hún hlut-
ina meira af ástríðunni en þrekinu.
Hún elskaði matargerð og var lista-
maður í eldhúsinu. Hún elskaði líka
lyktina af nýskornum viði og fór á
mörg útskurðar- og trésmíðanám-
skeið og bjó til hvert listaverkið af
öðru. Handavinna var enn ein
ástríða hennar og allir í kringum
hana hafa notið góðs af prjónuðu
sokkunum, vettlingunum, herðasjöl-
unum, ungbarnasettunum og
saumaskapnum. Hún elskaði líka
lyktina og andvarann úti í nátt-
úrunni og margar af mínum bestu
æskuminningum eru frá því þegar
við keyrðum út á land og nutum
náttúrunnar, eggjabrauðs og kakós
af brúsa. Mamma sleit oft upp blóð-
berg, eða aðrar vel ilmandi jurtir,
nuddaði þeim á milli fingranna,
lygndi aftur augunum og sagði
„mmmmm … finnið þið ilminn“.
Hún elskaði að syngja og þegar við
keyrðum út á land söng mamma og
pabbi raddaði eða lék lúðrasveit. Við
börnin lærðum þess vegna textana
við öll ættjarðarlög og slagara mjög
ung. Mamma elskaði líka að hlæja
og gat fengið hlátursköst þannig að
hún grét af hlátri. Mest elskaði þó
mamma að vera með stórfjölskyld-
unni, helst í veislu sem hún hafði
undirbúið sjálf fram á nótt, og þá
sagði hún ósjaldan og með stolti
„mikið óskaplega er ég nú rík“.
Elsku pabbi minn. Þó missir okk-
ar allra sé mikill, þá er þinn mestur,
eftir nær fimmtíu ára samvist með
mömmu. Við systkinin sem og aðrir
dáðumst að þér í stríðinu og það
hversu ósérhlífinn og tilbúinn þú
varst til að hjúkra henni sýndi best
hvað kærleikurinn var sterkur og
hafði lifað á milli ykkar. Ég vona að
sá óbilandi kraftur sem mamma bjó
yfir alla tíð yfir verði okkur öllum
fyrirmynd til að halda áfram að lifa
lífinu lifandi, horfa fram á veginn,
njóta, hlæja, elska og gráta ef með
þarf. Mamma var „ungamamma“ af
Guðs náð og ég veit að hún þráði það
jafn mikið og ég að hún fengi að
hitta fyrsta barnið okkar Ragnars,
sem fæðist í apríl. Þegar hún hefur
nú kvatt okkur finn ég hvað það er
gott að trúa því sem hún sagði einn
daginn þegar við grétum saman:
„Elsku Jónína mín, ég verð alltaf
með ykkur“.
Fyrir allar dásamlegu minning-
arnar og kennslustundirnar í lífinu
er ég óendanlega þakklát. Við erum
öll margfalt ríkari að hafa átt þig að,
elsku mamma mín. Takk fyrir allt.
Þín
Jónína Auður.
Elsku Alla mín, nú ertu farin í
þína hinstu ferð, þú sagðir mér að
þú kviðir ekki fyrir, því vel yrði tek-
ið á móti þér að leiðarlokum. Ég veit
að þig langaði að vera til taks þegar
væntanlegt barnabarn kæmi í heim-
inn, en þó ekki verði af því þá verð-
urðu ekki langt undan.
Ég varð þeirrar gæfu aðnjótandi
á unglingsárum að eiga ykkur Hilm-
ar að þegar ég mest þurfti á að
halda, hjá ykkur eignaðist ég heimili
og naut ástúðar og leiðsagnar til
fullorðinsára.
Ég sakna þín mikið, Alla mín, en
jafnframt gleðst ég yfir að hafa átt
samleið með þér, því ef til eru full-
komnar manneskjur þá varst þú
sannarlega ein af þeim.
Við Nína biðjum almættið að
styrkja Hilmar og afkomendur í
sorginni.
Kristján Bergur Bergsson.
Þá er hún Alla, tengdamóðir mín,
sofnuð eftir áralanga baráttu við
krabbamein. Hún hafði unnið
nokkrar orrusturnar í því stríði og
henni tókst með ótrúlegri þraut-
seigju og æðruleysi að draga þá síð-
ustu á langinn en hlaut að lokum að
lúta í lægra haldi. Þrautseigjan var
reyndar aðalsmerki Öllu – það að
gefast aldrei upp, sama hvað á gekk,
standa alltaf keik og skila sínu.
Alla var um margt margbrotinn
og allt að því mótsagnakenndur per-
sónuleiki. Hún var góð manneskja.
Það hafa ekki allir unnið sér inn þau
eftirmæli þegar þeir fara héðan en
hún átti víst væna innstæðu. Hún
var konan sem færði fórnir fyrir
fjölskyldu sína og var alltaf tilbúin
að rétta hjálparhönd, ekki aðeins
fjölskyldumeðlimum heldur öllum
sem leituðu til hennar. Hún var
ósérhlífin og fannst alltaf sjálfsagt
að leysa þau mál sem leitað var með
til hennar. Alla var samt langt í frá
skaplaus og ef henni fannst hún eða
einhver henni nákominn beittur
órétti fór það ekki framhjá neinum.
Hún gat þó verið dul og flíkaði hugs-
unum sínum og tilfinningum lítt – en
um leið var oft hægt að lesa hana
eins og opna bók. En hún var líka
hláturmild og átti auðvelt með að
sjá kómískar hliðar á lífinu. Alla var
fylgin sér og vissi hvað hún vildi og
það var henni eiginlegt að halda um
stjórnartaumana. Hún gat verið allt
í senn, barnsleg, viðkvæm og stund-
um brothætt en um leið var hún hin
styrka stoð sem við leituðum til ef
við þurftum á að halda og hörkutól
sem aldrei bugaðist. Alla var listræn
og hefði hún fæðst einhverjum ára-
tugum síðar hefði hún líklega öðlast
starfsframa innan listageirans. Allt
lék í höndunum á henni, útsaumur
og prjónles, útskurður og hús-
gagnaviðgerðir, bakstur, sælgætis-
gerð og eldamennska. Og henni
nægði ekki að fara eftir annarra
manna uppskriftum, hún vildi hanna
sínar eigin og lagfæra og breyta eft-
ir eigin höfði. En þó Alla væri list-
ræn og stundum dreymin var hún
líka jarðbundin og umfram allt
praktísk.
Alla unni sér aldrei hvíldar, enda
kom hún meiru í verk en nokkur
annar. Hún naut sín reyndar best
þegar hún var að en hún var oft
þreytt. Stuttu eftir að ég kynntist
Öllu sagði hún mér að hún vildi að
hún þyrfti aldrei að sofa. Það tæki of
mikinn tíma frá henni – það var töp-
uð stund. Enda svaf hún oft lítið.
Hún var konan sem hristi veislur
fram úr erminni og ef hún var ekki
að prjóna lopapeysur eða hanna
ýmsar prjónavörur, þá var hún að
baka eða elda, tína maðk á sumrin,
rækta kartöflur, stunda útskurð,
passa barnabörn, rækta garðinn
sinn, veiða með Hilmari og svona
mætti áfram telja og þetta gerði hún
allt meðfram vinnu. Við reyndum
stundum að halda aftur af henni en
Alla vildi hafa þetta svona og því
fékk enginn breytt. Og kannski
gengum við öll út frá því að hún tæki
að sér þau verk sem við ekki réðum
við, hlypi í skarðið þegar þess þyrfti,
væri til staðar þegar við þyrftum á
því að halda. Og líklegast var henni
sjaldnast þakkað sem skyldi.
Konan sem vildi að hún þyrfti
aldrei að sofa er nú lögst til hinstu
hvíldar – í þetta skiptið hafði hún
ekkert val – hún var þreytt og hún
hlaut að sofna að lokum. Ég er þó
ekkert viss um að hún sé hvíldinni
fegin því Alla átti enn eftir að gera
svo margt en víst var hvíldarinnar
þörf.
Kæri Hilmar, þú hefur verið
kletturinn í þessari löngu orrustu –
ekki aðeins fyrir Öllu heldur okkur
öll. Fyrir það ber að þakka.
Ég þakka Öllu samfylgdina og
fyrir að vera til staðar fyrir mig og
mína.
Hrafnhildur.
Hún Alla amma var alltaf mjög
góð við alla og það fyrsta sem hún
gerði þegar við komum í heimsókn
var að baka handa okkur vöfflur eða
gefa okkur eitthvað sem hún hafði
bakað. Við munum ekki eftir því að
hafa komið í Langagerðið án þess að
fá eitthvað gott að borða. Það voru
alltaf til kökur og gotterí hjá ömmu.
Hún bakaði kökur og veislumat fyr-
ir allar veislur sem haldnar voru
innan fjölskyldunnar og jafnvel utan
hennar.
Garðurinn heima hjá ömmu og afa
var hinn fullkomni garður. Amma
eyddi miklum tíma á sumrin í að við-
halda garðinum og þar ræktaði hún
kartöflur, blóm, krydd og margt
fleira og ekkert var betra en stóru,
safaríku ömmujarðarberin.
Við munum einnig eftir öllum
berjamóferðunum sem við fórum í.
Þaðan eru góðar minningar um ber-
jatínslu en þó enn betri um fé-
lagsskapinn. Amma prjónaði alltaf
allar nauðsynjar fyrir veturinn,
vettlinga, ullarsokka, húfur, trefla
og jafnvel lopapeysur. Auðvitað
Aðalheiður
Helgadóttir
Í dag, hinn 4. febr-
úar, hefði Óla vinkona
mín orðið 85 ára og langar mig að
minnast hennar í nokkrum orðum af
því tilefni.
Ég kynntist Ólu að ráði þegar ég
vann við heimilishjálp hjá henni og
Bebba manninum hennar árið 1999.
Bebbi lést þetta sama ár. Uppfrá
þessu fór ég að heimsækja Ólu
reglulega. Það var gaman að koma til
Ólu og hún var ræðin og skemmtileg.
Hún hafði áhuga á mannlífinu og
fylgdist vel með. Hún hafði samúð
með þeim sem áttu bágt og gladdist
þegar vel gekk.
Það var betra að hafa góða lyst
þegar maður kom til Ólu, því alltaf
Ólöf Metúsalemsdóttir
✝ Ólöf Metúsal-emsdóttir fædd-
ist í Tunguseli á
Langanesi 4. febr-
úar 1923. Hún lést í
Sundabúð á Vopna-
firði 14. desember
síðastliðinn og var
útför hennar gerð
frá Vopnafjarð-
arkirkju 20. desem-
ber.
var hún með hlaðið
borð.
Stundum fórum við í
bíltúr og komum þá
gjarnan við í sjopp-
unni. Einu sinni keypti
Óla sér sólgleraugu og
skildi svo ekkert í því
hvað var dimmt þegar
hún kom inn til sín,
ennþá með gleraugun
á sér.
Í annað skipti feng-
um við okkur ís í
brauðformi. Óla var
ekki vön að borða svo-
leiðis, svo það endaði næstum með
ósköpum. En við höfðum gaman af
þessu.
Það var alltaf fínt hjá Ólu og hún
átti mikið af fallegu dóti. Um jólin
var allt skreytt hátt og lágt og var
heimili hennar sannkallað jólaland.
Ég var sérstaklega hrifin af jóla-
tréinu hennar sem var þakið engla-
hári og fallegu skrauti.
Óla lést hinn 14. desember sl. en
hún náði sér ekki aftur eftir áfall sem
hún fékk í sumar.
Óla mín, þín er svo sannarlega
saknað. Hvíl þú í friði.
Steinunn R. Zoëga.