Morgunblaðið - 23.05.2008, Blaðsíða 30

30 FÖSTUDAGUR 23. MAÍ 2008 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
✝ Svavar EinarEinarsson fædd-
ist í Syðri-Hofdölum
í Skagafirði 29. júlí
1920. Hann lést á
Heilbrigðisstofn-
uninni á Sauð-
árkróki 16. maí síð-
astliðinn.
Foreldrar hans
voru Valgerður Jós-
afatsdóttir, f. 17.8.
1886, d. 17.6. 1922,
og Einar Guð-
mundsson, f. 3.3.
1894, d. 26.7. 1975.
Albræður Svavars voru Guð-
mundur Jóhann, f. 19.8. 1916, d.
21.10. 1993, og Guðjón Jósafat, f.
28.5. 1919, d. 21.8. 1997. Hálf-
systkin, samfeðra: Valgarður, f.
10.3. 1927, d. 16.1. 2005, Jóhanna
Kristbjörg, f. 7.9. 1929, d. 1.9.
2003, og Aðalgeir Þórhallur, f. 7.6.
1933, d. 11.3. 1944.
Svavar kvæntist 2. maí 1948
Margréti Selmu Magnúsdóttur,
fæddri í Héraðsdal, Lýtings-
staðahreppi, Skagafirði, 13.8.
1926, d. 14. 12. 1998. Foreldrar
hennar voru hjónin Jónína María
Ingibjörg Guðmundsdóttir, f. 10.8.
1893, d. 13.6. 1988, og Magnús
Helgi Helgason, f. 21.12. 1896, d.
31.12. 1979. Selma og Svavar eign-
árkróki, gift Halli Sigurðssyni, d.
28.04. 2001. Dætur þeirra: a) Guð-
rún Ösp, sambýlismaður Arnar
Bergur Guðjónsson, dóttir Guð-
rúnar er Halldís Embla. b) Mar-
grét Helga, sambýlismaður Helgi
Freyr Margeirsson. c) Bryndís
Lilja. Maki Sigríðar nú er Kristján
Bjarni Halldórsson, sonur hans er
Halldór Snær.
Svavar ólst upp í Ási í Hegranesi
við öll almenn sveitastörf. Hann
fór snemma að heiman og var bif-
reiðarstjóri á mjólkurbílum og
langferðabifreiðum hjá Siglufjarð-
arleið og Norðurleið um margra
ára skeið. Eftir það starfaði hann
hjá Mjólkursamlagi Skagfirðinga í
25 ár. Svavar var einn af stofn-
endum Kiwanisklúbbsins Drang-
eyjar á Sauðárkróki og starfaði
með honum meðan heilsa leyfði.
Einnig var hann virkur í fé-
lagsstarfi eldri borgara.
Selma og Svavar stofnuðu heim-
ili á Sauðárkróki þar sem þau
bjuggu alla tíð síðan. Byggðu þau
sér hús á Hólavegi 15 og bjuggu
þar til ársins 1982 er þau fluttu á
Grundarstíg 24. Svavar dvaldi á
Heilbrigðisstofnuninni á Sauð-
árkróki síðustu árin.
Svavar verður jarðsunginn frá
Sauðárkrókskirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 14.
uðust fjögur börn.
Þau eru: 1) Helena
Jónína, f. 20.7. 1948,
búsett á Sauðárkróki,
gift Reyni Barðdal.
Börn þeirra: a) Svav-
ar, kvæntur Evu Jó-
hönnu Óskarsdóttur
og eiga þau þrjú
börn, Helenu Þórdísi,
Önnu Valgerði og
Óskar Hall. b) Selma,
gift Róberti Óttars-
syni, eiga þau þrjú
börn, Lindu Þórdísi,
Reyni Bjarkan og Re-
bekku Helenu. c) Óli Sigurjón,
sambýliskona Pernille Sabro. d)
Sesselja Ingibjörg, sambýlismaður
Einar Örn Einarsson. e) Magnús.
2) Marta Valgerður, f. 23.11. 1951,
búsett í Keflavík, gift Sigurði Júl-
íusi Sigurðssyni. Börn þeirra: a)
Svava Margrét. b) Einar Freyr,
unnusta Hlíf Árnadóttir. c) Gylfi
Már, unnusta Sara Elísabet Hay-
nes. 3) Magnús Einar, f. 28.10.
1954, búsettur á Sauðárkróki,
maki Ragnheiður Guðrún Bald-
ursdóttir. Dóttir þeirra: Kristín
Elfa, maki Sigurpáll Þór Að-
alsteinsson, eiga þau tvö börn,
Unni Rún og Einar Ísfjörð. Dóttir
Sigurpáls er Brynja Dögg. 4) Sig-
ríður, f. 26.6. 1958, búsett á Sauð-
Með fáeinum orðum viljum við
systkinin kveðja ástkæran föður
okkar, Svavar Einar Einarsson,
sem jarðsunginn verður frá Sauð-
árkrókskirkju í dag.
Þó að síðustu dagar hafi verið
okkur erfiðir þá gerir það kveðju-
stundina að vissu leyti léttbærari
að vita til þess að ferðalok hans
voru í raun tímabær.
Pabbi ólst upp í Ási í Hegranesi,
sveit sem honum þótti alla tíð ákaf-
lega vænt um. Hann missti móður
sína þegar hann var á þriðja ári og
eins og algengt var í þá daga fór
hann ungur að heiman til að vinna
fyrir sér við ýmis störf. Er óhætt
að segja að hann hafi lifað tímana
tvenna þegar höfð er hliðsjón af
þeim miklu breytingum sem orðið
hafa á íslensku samfélagi á ævi-
skeiði hans.
Pabbi og mamma byggðu sér hús
að Hólavegi 15 þar sem við systk-
inin ólumst upp. Fjölmargar ljúfar
bernskuminningar bera vitni um
það lán okkar að eiga þessi góðu og
samhentu hjón að foreldrum, sem
umvöfðu okkur ómældri ást og um-
hyggju frá fyrstu stundu.
Í störfum sínum í gegnum tíðina
var pabbi duglegur og ósérhlífinn.
Samviskusemi hans og stundvísi
var slík að okkur þótti stundum
nóg um. Frá hans sjónarhóli var
það of seint að mæta á mínútunni.
Ófáar ferðirnar fór hann svo í Hér-
aðsdal að vinnudegi loknum til að
hjálpa ömmu og afa við bústörfin.
Pabbi var yndislegur maður sem
allir kunnu vel við og lagði aldrei
illt til nokkurs manns. Hann var fé-
lagslyndur, glaðvær og söngelskur
en lítið fyrir að trana sér fram.
Hann hafði yndi af mannamótum
og naut þess ríkulega að gleðjast
með ástvinum sínum. Mannkostir
hans, alúð og umhyggjusemi, komu
ekki síst í ljós í veikindum mömmu.
Síðustu fimm ár dvaldi pabbi á
Heilbrigðisstofnuninni á Sauðár-
króki og naut þar góðrar umönn-
unar starfsfólksins sem við metum
mikils og þökkum fyrir af heilum
hug.
Frá árinu 2000 naut pabbi vin-
áttu kærrar vinkonu, Margrétar
Stefánsdóttur, og áttu þau nokkur
góð ár saman. Viljum við þakka
Margréti góð kynni og innilega vin-
áttu þessi ár og allt til hinstu
stundar.
Við kveðjum pabba okkar með
þakklæti fyrir þá hlýju og vænt-
umþykju sem hann sýndi okkur og
afabörnunum alla tíð. Genginn er
góður maður. Minning hans lifir í
hjörtum okkar allra.
Helena, Marta,
Magnús og Sigríður.
Þegar ég tylli mér niður til að
minnast samverustunda okkar
nafnanna birtast mér minningabrot
frá allmörgum árum. Þessar minn-
ingar eru mér ljúfar og mér hlýnar
pínu í hjartanu við að rifja þær
upp. Þá bjuggum við saman á Hóla-
vegi 15. Ég sem snáði að príla upp
stigann á efri hæðina til þeirra
ömmu og afa. Þá lá leiðin oft inn í
stofuna þar sem gamla gula hæg-
indastólinn hans afa var að finna,
fyrir aftan gamla svarthvíta sjón-
varpið með rennihurðinni. Þar var
oft afa að finna, dottandi yfir veð-
urfréttunum sem ekki mátti missa
af. Þessar ferðir mínar upp á efri
hæðina voru ansi tíðar á þessum
árum, enda nóg um að vera í hús-
inu þar sem ég var fyrsta barna-
barnið og við bjuggum öll undir
sama þaki, mamma og pabbi ásamt
systkinum mömmu.
Ósjaldan fór svo afi í Héraðsdal
til að aðstoða langafa og lang-
ömmu. Ég man hreinlega ekki eftir
því að hafa verið skilinn eftir heima
heldur dinglaði ég alltaf með í
sveitina. Það þótti mér töluvert æv-
intýri á þessum árum, á gamla mal-
arveginum og niður sneiðinginn hjá
Stapa. Bíllinn var afa ansi kær og
man ég varla eftir honum skítug-
um, bíllinn alltaf stífbónaður og afi
eiginlega líka, það er að segja
snyrtilegur og alltaf allir hlutir í
röð og reglu. Oft var afi að „skjóta“
einhverjum eitthvað og hefur það
eflaust hljómað skrítið í ókunnug-
um eyrum að afi væri að „skjóta
ömmu í bókasafnið“ en alltaf var
hann til í að skutla mér eða skjóta
ef ég þurfti á að halda. Ekki fækk-
aði samverustundum okkar með ár-
unum þar sem ég hóf störf á sama
vinnustað og afi, í mjólkursamlag-
inu. Þar unnum við saman þar til
hann fór á eftirlaun og ég í nám í
mjólkurfræði.
Þegar ég kom heim úr námi vor-
um við saman í Kívanisklúbbnum
Drangey um nokkurra ára skeið.
Afi hafði mikinn áhuga á kartöflu-
og garðrækt. Við dunduðum okkur
saman á Grundarstígnum, eftir að
amma og afi höfðu flutt þangað, við
að grafa holur og planta í þær
trjám, dytta að húsinu og auðvitað
fylgdi þessu óhófleg kaffidrykkja.
Sláttuvélin var jafn vel bónuð og
bíllinn og afi brosandi, uppábúinn í
gömlu hvítu samlagsstígvélunum
og gráa vinnusloppnum með húf-
una og röndótta vinnuvettlinga,
tilbúinn í garðræktina.
Nú seinni árin var sjónin að
verða léleg og minna sem afi gat
farið um. Þrátt fyrir þetta skerta
ferðafrelsi var skapið alltaf það
sama góða, það var alltaf glaðværð
yfir afa og ávallt stutt í brosið, hins
vegar var það svolítið sárt að sjá
mann sem alltaf hafði haft svo
gaman af því að verða á ferðinni og
í snúningum verða það sjóndapran
að hann gat lítið farið án aðstoðar.
Vil ég nota tækifærið og þakka því
góða starfsfólki sem annaðist nafna
minn síðustu árin á dvalarheimilinu
á Sauðárkróki fyrir góða og hlýja
aðhlynningu og greinilegt var á afa
að þar leið honum vel.
Samverustundum okkar er lokið
að sinni en góðar og hlýjar minn-
ingar munu fylgja mér um ókomna
tíð. Vonandi hef ég náð að krækja
mér í eitthvað af góða skapinu þínu
og jafnaðargeðinu.
Kær kveðja.
Svavar Sigurðsson.
Elsku besti afi. Nú er komið að
kveðjustund og leiðir okkar skilj-
ast, nú ertu kominn á betri stað þar
sem að þér á eftir að líða vel og
verður umvafinn ást og hlýju
þeirra sem farnir eru. Þú hefur
alltaf og munt alltaf skipa stóran
sess í hjarta okkar og það tómarúm
sem myndast nú við fráfall þitt
verður aldrei fyllt. Í öll þessi ár
hefur þú verið til staðar fyrir okkur
hvenær sem er og tekið ríkan þátt í
okkar lífi og fyrir það erum við
þakklátar. Við teljum það hafa ver-
ið forréttindi að eiga ömmu og afa
svona stutt frá heimilinu og geta
skroppið til þeirra eða fengið að
vera í pössun þegar við vorum litl-
ar. Þá var sest niður og spilað við
okkur og spjallað og ekki leið á
löngu áður en fullt af góðgæti var
komið á eldhúsborðið. Einnig eru
mjög minnisstæðar ferðirnar okkar
í kartöflugarðinn, þá var sko gaman
því alltaf voru teknar með birgðir af
nesti og dagurinn gerður skemmti-
legur. Það er okkur systrunum
ómetanleg lífsreynsla að hafa fengið
að alast upp með þig og ömmu okk-
ur við hlið, þið kennduð okkur svo
margt sem við búum að í dag.
Það verður tómlegt að hafa þig
ekki hjá okkur á aðfangadagskvöld,
elsku afi, en við höfum alla okkar
tíð verið saman það kvöld, fyrstu
árin heima hjá ykkur ömmu en síð-
ustu ár heima hjá okkur. Elsku afi,
minningarnar eru svo margar að
það væri örugglega hægt að gefa út
þykka bók. Þú hefur alltaf hugsað
svo vel um þitt fólk og það var alltaf
svo gott að koma til þín og ömmu á
Grundarstíginn.
Elsku afi, þetta voru notalegar
stundir og gott er að geta yljað sér
á þessum minningum. Það er svo
erfitt að kveðja þig og sætta sig við
að fá aldrei að hitta þig aftur, heyra
þig tala og faðma þig. En við finn-
um leið til að nálgast þig og koma
skilaboðum til þín. Við vitum að nú
líður þér vel og þú munt vaka yfir
okkur og það er notaleg tilhugsun.
Elsku afi okkar, sárt er að kveðja
þig, hafðu þökk fyrir allt og allt.
Guð veri með þér.
Vertu yfir og allt um kring
með eilífri blessun þinni.
Sitji Guðs englar saman í hring
sænginni yfir minni.
(Sig. Jónsson frá Presthólum.)
Þínar,
Guðrún Ösp, Margrét Helga
og Bryndís Lilja.
Við kveðjum hann afa okkar með
sorg og jafnframt gleði í hjarta. Það
er svo undarlegt með þetta líf að
það vill verða á stundu sem þessari
að við gefum okkur tíma til þess að
koma saman og rifja upp allt það
sem við höfum átt með afa okkar í
gegnum tíðina.
Það fyrsta sem kemur upp í hug-
ann er heimili afa og ömmu. Okkur
var ávallt tekið opnum örmum og
kræsingarnar reiddar fram á hvaða
tíma sólahrings sem var og afi í eld-
húsinu, sem bakaði heimsins bestu
ástarpunga. Börn voru alltaf vel-
komin í þeirra hús og ófáar minn-
ingar sem við eigum með ömmu og
afa bæði hátíðlegar og hversdags-
legar. Jólaboðin og þorrablótin,
ógleymanlegar tjaldútilegur með
Kiwanisklúbbnum, berjatínslan á
sumrin, spilmennska við eldhús-
borðið, kaffisopi á pallinum og
margt margt fleira.
Dugnaður og hjálpsemi eru þau
orð er eiga hvað best við um hann
afa og útsjónarsemi og gott verks-
vit koma þar á eftir í röðinni.
Haustið var fyrst komið þegar afi
var mættur í bílskúrinn og farinn að
taka til hendinni. Það var alveg
sama hvað það var, kartöfluræktin
og sláturgerðin, garðurinn og mál-
ingarvinna eða jafnvel bara almenn
tiltekt og þrif, afi var alltaf fremst-
ur í flokki og stýrði verki, mikið
snyrtimenni og skipulagður fram í
fingurgóma. Alls staðar var afi okk-
ar vel liðinn og mikill dugnaðar-
forkur. En þrátt fyrir mikla vinnu-
semi var ekki nokkur vandi fyrir
okkur krakkana að fá hann til þess
að skutlast með okkur út um allan
bæ, jafnvel sníktum einn og einn
ópal í leiðinni. Hann hafði alltaf ein-
staklega gaman af því að keyra og
lét ekki öðrum eftir aksturinn. Þeir
voru ófáir bíltúrarnir sem farnir
voru, afi glaður í bragði, spóla sett í
kasettutækið og bíllinn að sjálf-
sögðu nýbónaður og fínn.
Af þolinmæðinni átti afi okkar
oftast nóg og ekki annað hægt en að
dást að þeim stundum er hann beið
eftir ömmu í Víðihlíðinni á meðan
hún var í snyrtingu hjá mömmu.
Hann spjallaði við okkur krakkana
og sat með þau yngstu í fanginu og
ruggaði og söng, ræddi við pabba
um daginn og veginn eða kom sér
fyrir í einum af betri stólunum í
stofunni og dottaði fyrir framan
sjónvarpið. Hvorki asi né stress
enda afi alveg einstakt ljúfmenni og
mikill fjölskyldumaður. Það má
segja að elsku afi okkar hafi lifað
tímana tvenna, bæði upplifað gleði
og sorg. Það setti stórt skarð í til-
veru hans þegar amma kvaddi
þennan heim. En með tímanum og
léttri lund tók hann gleði sína á ný
og átti nokkur yndisleg ár með vin-
konu sinni Margréti. Þykir okkur
afar vænt um að hafa upplifað þann
tíma með honum. Hann blómstraði í
öllu sínu starfi með eldri borgurum,
það má segja að þessi kafli í lífi afa
hafi einkennst af gleði, söng og
rómantík! Við minnumst afa okkar
með gleði í hjarta og bros á vör og
þökkum enn og aftur fyrir þær
ómetanlegu og ógleymanlegu
stundir sem við höfum átt saman.
Það að fá að eiga með honum öll
þessi góðu ár eru forréttindi. Ástar-
og saknaðarkveðjur senda:
Magnús Barðdal, Sesselja
Barðdal, Óli Sigurjón Barðdal,
Selma Barðdal.
Afi okkar á „Sauðó“ hefur kvatt
þennan heim og fengið kærkomna
hvíld. Við systkinin minnumst hans
með hlýju og við leiðarlok er gott að
ylja sér við góðar minningar. Ævi
afa var að kvöldi komin en á síðustu
árum hrakaði heilsu hans umtals-
vert. Hann tók því þó með jafn-
aðargeði og naut samverustund-
anna með fjölskyldu sinni.
Að fara á Krókinn og gista á
Grundarstígnum hjá afa og ömmu
var hluti af tilverunni hjá okkur og
þar leið okkur alltaf eins og heima.
Að sama skapi var mikil spenna
þegar amma og afi komu suður til
okkar í heimsókn. Þau dvöldu oftast
í nokkra daga og afi tók þá í spil
með okkur krökkunum og seildist
svo gjarnan í vasann eftir grænum
eða bláum ópal og bauð okkur.
Þannig hafði afi ofan af fyrir okkur
barnabörnunum og náði okkur vit-
anlega fljótt á sitt band með því að
eiga alltaf mola.
Nú er elskulegur afi okkar kom-
inn á betri stað og hinum megin
tekur amma á móti honum eftir
tæplega tíu ára viðskilnað. Við
kveðjum afa okkar hinsta sinni og
þökkum honum fyrir samfylgdina.
Kallið er komið,
komin er nú stundin,
vinaskilnaðar viðkvæm stund.
Vinirnir kveðja
vininn sinn látna,
er sefur hér hinn síðsta blund.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem.)
Svava Margrét, Einar Freyr
og Gylfi Már.
Svavar Einar Einarsson
Elsku langafi minn.
Takk fyrir allar góðu og
skemmtilegu samverustund-
irnar sem við höfum átt saman
síðastliðin sex ár. Ég er mjög
ánægð með að hafa fengið þann
heiður að kynnast þér, en er leið
yfir því að fá ekki að hitta þig
aftur. Ég á eftir að sakna þín
sárt en get yljað mér við þær
ljúfu minningar sem ég á um
þig.
Legg ég nú bæði líf og önd,
ljúfi Jesús, í þína hönd,
síðast þegar ég sofna fer
sitji Guðs englar yfir mér.
(Hallgrímur Pétursson.)
Guð geymi þig.
Þín,
Halldís Embla.
HINSTA KVEÐJA
REYNSLA • UMHYGGJA • TRAUST
Þegar andlát ber að höndum
Önnumst alla þætti útfararinnar
ÚTFARARSTOFA
KIRKJUGARÐANNA
Vesturhlíð 2 • Fossvogi • Sími 551 1266 • www.utfor.is