Morgunblaðið - 31.05.2008, Side 34

34 LAUGARDAGUR 31. MAÍ 2008 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
✝ Arngrímur Sig-urjón Stefáns-
son fæddist í Gröf í
Svarfaðardal 15.
júlí 1920. Hann
andaðist 23. maí
síðastliðinn. Arn-
grímur var yngstur
þriggja systkina,
sonur hjónanna
Stefáns Arngríms-
sonar og Filippíu
Sigurjónsdóttur,
ábúenda í Gröf.
Hann átti tvær
eldri systur, Önnu
Arnfríði sem bjó um skeið á
Böggvisstöðum en síðar á Dalvík
og Kristínu sem bjó á Dalvík, en
þær eru nú látnar.
Arngrímur kvæntist 10. októ-
ber 1942 Kristjönu Margréti Sig-
urpálsdóttur, f. á Eyvindar-
stöðum í Saurbæjarhreppi 16.
maí 1921, dóttur hjónanna Ind-
íönu Einarsdóttur og Sigurpáls
Friðrikssonar. Þau eignuðust alls
níu börn. Börn þeirra Arngríms
og Kristjönu eru: 1) Sigrún Pál-
ína, f. 1943, býr á Dalvík. 2) Kol-
aði jafnframt leigubílaakstur á
stríðsárunum. Þar kynntist hann
Kristjönu Margréti. 1947 flutti
fjölskyldan til Dalvíkur og þar
hóf Arngrímur störf á Bílaverk-
stæði Dalvíkur þar sem hann
starfaði til ársins 1990, eða í
meira en hálfa öld. Árið 1952
flutti fjölskyldan í Ásbyrgi á Dal-
vík. Þar komu þau hjón átta
börnum á legg og bjuggu í Ás-
byrgi fram á níræðisaldur er þau
fluttu á Dalbæ, heimili aldraðra á
Dalvík. Arngrímur var söng-
maður góður og söng með
Kirkjukór Dalvíkur og Karlakór
Dalvíkur um langt skeið. Auk
söngsins tók Arngrímur mikinn
þátt í starfi Bridgefélags Dalvík-
ur og var þar í fremstu röð spila-
manna um árabil og vann til
verðlauna. Arngrímur þótti af-
bragðs verkmaður og þekkt er
snilli hans við rennibekkinn. Síð-
ustu æviárin dvaldi Arngrímur á
Dalbæ og bar hann starfsfólki
þar afar vel söguna.
Útför Arngríms fer fram frá
Dalvíkurkirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 13.30.
brún, f. 1944, býr í
Reykjavík, gift Svav-
ari Berg Pálssyni. 3)
Drengur, f. 1945, dó
skömmu eftir fæð-
ingu. 4) Margrét, f.
1946, d. 2005, gift
Hermanni Ægi Að-
alsteinssyni. 5) Anna
Kristín, f. 1948, býr í
Reykjavík, maki Úlf-
ar Þormóðsson. 6)
Stefán, f. 1951, býr í
Kópavogi, kvæntur
Guðrúnu Lóu Jóns-
dóttur. 7) Einar, f.
1955, býr á Dalvík, kvæntur
Lovísu Maríu Sigurgeirsdóttur.
8) Örn, f. 1959, býr á Klængshóli
í Skíðadal, maki Anna Dóra Her-
mannsdóttir. 9) Kristjana, f.
1960, býr á Tjörn í Svarfaðardal,
gift Kristjáni Eldjárn Hjartar-
syni. Afkomendur Kristjönu og
Arngríms er nokkuð á sjötta tug-
inn, fjórir ættliðir alls.
Arngrímur ólst upp við hefð-
bundin sveitastörf en á átjánda
ári fór hann til Akureyrar og hóf
störf við vélaviðgerðir og stund-
Síðustu vikuna sem pabbi lifði
var ég ásamt systkinum mínum í
heimsókn hjá honum og mömmu á
Dalbæ. Þar fékk ég staðfest sem
pabbi hafði sagt, að starfsfólkið á
Dalbæ er einstakt. Þið eruð frábær,
bestu þakkir, ágæta starfsfólk Dal-
bæjar. Guð blessi þig, mamma mín,
og styrki í missi þínum.
Þegar pabbi féll frá var það í
sjálfu sér nokkuð sem ég hafði búið
mig undir, að ég hélt. En einhvern
veginn er það alltaf of snemma. Ég
hefði gjarnan viljað tala meira við
hann, fræðast meira um hann og
hans drauma í lífinu. En ég kveð
hann sáttur og þakklátur fyrir svo
margt sem hann gaf mér í vega-
nesti. Þegar ég hugsa til baka til
æskuáranna, þegar hann vann
myrkranna á milli til að halda uppi
10 manna fjölskyldu, þá var virð-
ingin fyrir pabba mikil og alla tíð
síðan. Pabbi var skapríkur og jafn-
framt viðkvæmur, hjartahlýr og
umfram allt , heiðarlegur maður
sem maður gat alltaf treyst. Að
alast upp hjá slíkum manni eru for-
réttindi sem móta líf manns sem
einstaklings, gott veganesti.
Pabbi fór aldrei til útlanda, en
þekkti þó heiminn betur en flestir
sem ég hef kynnst. Þegar ég fór að
flakka um erlenda grund, spurði
pabbi mig gjarnan út í ferðalagið
og þá kom í ljós ótrúleg þekking á
staðháttum í landi þar sem hann
hafði aldrei stigið fæti. Pabbi var
mjög vel gefinn maður og hann
bætti sér upp skort á langskóla-
námi með bóklestri og safnaði að
sér ýmsum fróðleik. Bridge spilaði
hann af stakri snilld og bæði söng
og spilaði á hljóðfæri. Handverks-
maður var hann góður og flestir
kannast við verk hans við renni-
bekkinn, þar sem hann stóð og
smíðaði flóknustu hluti og blístraði
á meðan eins þetta væri leikur
einn. Þegar ég var sendur með síð-
degiskaffið til hans austur á Sand
og hafgolan hvassa fyllti vitin af
sandi, var það þess virði, því maður
fann þegar maður kom inn á verk-
stæðið, að þar var pabbi kóngur í
ríki sínu og mér leið eins og litlum
prinsi.
Takk fyrir allt, pabbi minn, og
hvíldu í friði.
Stefán Arngrímsson.
Nú er röddin hans pabba hljóðn-
uð. Þessi dásamlega söngrödd sem
hljómaði um árabil í kirkjunni okk-
ar á Dalvík og víðar.
Oft fékk ég, sem lítil stúlka, að
skottast með í gömlu Upsakirkju
og tína flugur úr glugga meðan
söngurinn ómaði. Seinna fékk ég
inngöngu í kirkjukórinn og var
ákaflega stolt af því að syngja með
pabba og öllum góðu félögunum.
Heima í Ásbyrgi var söngur í há-
vegum hafður og gamla orgelið
hljómaði með.
Það er gott að eiga góðar minn-
ingar að orna sér við. Hlýtt faðm-
lag og gott veganesti var alltaf til
staðar.
Ég þakka pabba fyrir samfylgd-
ina og bið Guð að varðveita hann og
blessa.
Elsku mamma mín, megi góður
Guð styrkja þig og hugga.
Eins og hvísl frá hörpustrengjum
hljómar
um hljóða nótt
hin þögla bæn, og svarið endurómar
svo undur rótt.
Í hjartans djúpi, langt frá ljóssins sölum
svo ljúft og heitt
laugast gleði sál, er áður átti
ekki neitt.
Hve undur gott er þreyttu höfði að halla
að hjarta því,
er slær af kærleik alltaf fyrir alla.
Hvert angurský,
það svífur burt, og svipur liðins tíma
ei særir neitt.
Því lífið fletti blaði í bókum sínum
á blaðsíðu eitt.
(Hugrún.)
Kolbrún Arngrímsdóttir og fjöl-
skylda.
Kolbrún Arngrímsdóttir.
Egill:
Alla tíð þótti mér vænt um að
heimsækja ykkur gömlu hjónin í
Ásbyrgi og borða heimabakaðar
ömmukökurnar. Rölta svo yfir í
sjónvarpsherbergi til þín og horfa
með þér á Kung Fu-mynd þar sem
þér blöskraði alltaf að aðalhetjan
léti undan, gegn hópi manna. Þú
varst mjög músíkalskur með ótrú-
lega gott tóneyra og þér líkaði illa
falskar raddir. En það sem stóð
alla tíð upp úr, var hvað þú, afi
minn, varst vel gefinn, tilfinninga-
ríkur og virðingarverður maður.
Ég sagði það fyrst við þig þegar ég
var þriggja ára og skreið upp í
fangið á þér og ég segi það enn, ég
elska þig, afi.
Elsa Hlín:
Frá því ég fyrst man eftir mér,
hef ég alltaf litið upp til þín eins og
margir hafa gert. Þú varst svo fróð-
ur og minnugur og mundir ótrúleg-
ustu ártöl á ýmsum atburðum. Þess
vegna var einmitt svo gaman að
hlusta á þig segja frá. Ég hlakkaði
alltaf svo til að koma til þín, kyssa
þig og taka í höndina á þér og tala
bæði um námið og íþróttirnar. Þér
fannst svo gaman að heyra þegar
vel gekk. Ég sagði þér það aldrei
en ég hugsaði oft til þín þegar ég
var að læra og vildi standa mig,
meðal annars til þess að hafa góðar
fréttir að segja þér. Ég á eftir að
sakna þess að halda í höndina þína
og heyra þig segja „ elsku vinan“.
Ég sakna þín.
Einar Sigurgeir:
Mér fannst gaman að spjalla við
þig um boltann og horfa á leiki með
þér. Mér þótti það svo fyndið þegar
þú lækkaðir niður í þeim sem lýstu
leikjunum, því þér fannst þeir
blaðra tóma vitleysu stundum. Þó
svo að sjónin hafi verið orðin döpur
síðustu árin hélstu samt áfram að
fylgjast með boltanum og spurðir
ávallt okkur systkinin hvernig
gengi hjá okkur í fótboltanum. Ég
veit að þér líður vel, afi minn, því
nú ertu hjá Grétu þinni.
Indíana:
Mér þótti svo notalegt að hafa
ykkur ömmu mína og afa á neðri
hæðinni og það að geta trítlað niður
og boðið góða nótt á hverju kvöldi.
Þegar ég kom inn í herbergið þitt,
varstu nær alltaf að lesa og voru þá
nokkrar bækur til taks. Þú hafðir
stundum orð á því að mér, Elsu, og
mömmu væri oft svo kalt á hönd-
unum þegar þú tókst í þær, en þú
sagðir að það væri vegna þess að
við værum með svo heitt hjarta. Í
hvert skipti sem ég bauð þér og
ömmu góða nótt, bað ég Guð að
vera með ykkur og nú veit ég að þú
ert hjá honum, elsku afi minn.
Við systkinin eigum alla tíð eftir
að sakna þín sárt, en við eigum
yndislegar minningar um þig sem
við varðveitum um ókomna tíð.
Hvíldu í friði, elsku afi.
Egill, Elsa Hlín,
Einar Sigurgeir og
Indíana Einarsbörn.
Mig langar með nokkrum orðum
að minnast afa míns Arngríms Stef-
ánssonar. Ekki er langt síðan við
spjölluðum síðast og var inntur eft-
ir því hvernig framkvæmdirnar í
húsinu okkar á Seltjarnarnesinu
gengu og hvort við ættum ekki
gömlu Toyotu Previuna ennþá,
hvernig gengi í vinnunni og hvað
við hefðum fyrir stafni.
Alltaf var notalegt að koma í Ás-
byrgi til ömmu og afa þar sem allar
hillur voru fullar af myndum af
börnum, barnabörnum og barna-
barnabörnum. Skeggbroddarnir
eru í fersku minni þegar maður
heilsaði og kvaddi og hlýlegra
augntillit var ekki hægt að hugsa
sér. Margar minningar á ég um afa
minn í stólnum sínum horfandi á
fótbolta og var áhuginn mikill.
Einnig minnist ég margra kvölda í
Ásbyrgi þar sem mikið var spilað
og sungið.
Fáir voru jafn ættfróðir og hann
var og alveg ótrúlegt hvað hann gat
munað afmælisdaga og hvað börnin
og barnabörnin í fjölskyldunni voru
að bardúsa. Afi var vel lesinn og
maður kom ekki að tómum kof-
anum hjá honum. Oft spjölluðum
við um heima og geima og alltaf var
það jafn skemmtilegt og gefandi.
Afi fylgdist vel með fréttum og því
sem var að gerast í þjóðfélaginu
hverju sinni og eins ástandinu í
heimsmálunum. Stutt var í hnyttn-
ina og skemmtilegan húmor hafði
kallinn. Afi var alla tíð skýr í koll-
inum en líkaminn var orðinn lúinn
og þreyttur síðustu árin.
Í dag kveðjum við afa og langafa
og gerum með söknuði en einnig
með þeirri vissu að öllum líkamleg-
um þjáningum er lokið.
Garðar og fjölskylda
Hann afi er farinn. Við systurnar
eigum góðar minningar um þennan
ljúfa og góða mann hann Adda í Ás-
byrgi. Þegar við vorum litlar fórum
við iðulega með mömmu og pabba
til Dalvíkur á sumrin og meðal
fyrstu minninganna um afa eru all-
ar bækurnar hans, hinn stórkost-
legi skemmtari með öllum tökkun-
um og fótstigunum og svo blístrið
hans sem víbraði svo skemmtilega.
Afi var tónelskur maður og raulaði
ósjaldan gömul og falleg lög fyrir
munni sér sem gerði andrúmsloftið
svo vinalegt. Ekki má svo gleyma
hinni forláta harmonikku sem afi
greip stundum í þegar gestir komu
saman í Ásbyrgi.
Góðar minningar um afa eigum
við alltaf og geymum vel.
Elsku amma, megi guð veita þér
styrk á erfiðum stundum.
Sif og Silja.
Elsku afi minn er dáinn. Fram í
hugann sækja myndir og minning-
ar úr æsku. Bíltúr með afa í skód-
anum, polaroid myndavél, Tommi
og Jenni, Villi spæta, fjöruferðirn-
ar, þar sem ég kom alltaf með fulla
poka af sjávardrasli heim til ömmu,
henni sjálfsagt til ómældrar
ánægju. Ásbyrgi var sem mitt ann-
að heimili og veitti þetta hús mér
sérstaka öryggistilfinningu. Ég gat
svoleiðis dundað mér tímunum
saman við að skoða allt merkilega
dótið sem þú áttir, með stækkunar-
glerið þitt við hönd, að ógleymdu
rafmagnsorgelinu sem mér fannst
yfirmáta svalt og gat spilað á það
tímunum saman, aftur, ömmu sjálf-
sagt til ómældrar ánægju.
Afi var sterkur persónuleiki og
má vera að hann hafi virkað sem
fremur strangur maður af gamla
skólanum en hann átti enga vörn
við kelirófunni sem ég var og sá ég
hann bara sem gamla blíða afa í Ás-
byrgi. Í seinni tíð þegar við vorum
hætt að fara í bíltúra og ég var orð-
in of stór til að fara í fjöruferð að
tína skeljar fundum við annað sam-
eiginlegt áhugamál sem var ætt-
fræði og saga og gátum við því set-
ið löngum stundum og rætt um þau
mál. Það er kannski kaldhæðnislegt
að segja, þar sem ég starfa á leik-
skóla og er í kennaranámi, en ég er
þakklát fyrir að hafa ekki sjálf ver-
ið á leikskóla því að ég fékk í stað-
inn að kynnast ömmum mínum og
öfum svo óskaplega vel og mynda
við þau djúp tengsl sem ég hefði
kannski ella farið á mis við.
Mér finnst það enn svo óraun-
verulegt að afi í Ásbyrgi sé horfinn
frá þessari jarðarvist og mun ég
sakna hans sárt en rík er ég þó af
góðum minningum um yndislegan
afa.
Og sólbrendar hæðir hnípa
við himin fölvan sem vín:
það er ég sem kveð þig með kossi,
kærasta ástin mín.
(Halldór Laxness.)
Takk fyrir samveruna, elsku afi.
Ösp.
Tvær ættir stóðu að Arngrími
Stefánssyni eins og títt er. Annar
vegar var það Þorsteinsstaðaættin.
Það fólk er í huga manna tengt við
hagleikssmíðar, m.a. silfursmíði, og
listhneigð, ekki síst sönghneigð.
Hinum megin stóð ætt kennd við
Gröf og Brautarhól. Jarðir þær
voru smáar en fólkið bjargaðist vel
og var jafnframt hneigt til bóka.
Ættareinkenni beggja ættanna
komu mjög skýrt fram í Arngrími í
Ásbyrgi. Ég kynntist honum á
seinni starfsárum hans á Bílaverk-
stæði Dalvíkur. Þar stóð hann
lengst við rennibekkinn. Og blístr-
aði lágt þegar vanda þurfti smíðina.
Smíðaði bolta, öxla og hjól, legur og
ýmiss konar vélarhluti í skip og
landbúnaðarvélar, á tímum þegar
minna var gert af því að panta hluti
utanlands frá. Hann var bifvéla-
virki að mennt en smiður að nátt-
úru og hagvirkur í besta lagi. Á sín-
um tíma hafði hann stundað
málmsteypu á Bílaverkstæðinu,
þegar byggðar voru rafstöðvar fyr-
ir bæi í Svarfaðardal og nágrenni,
og þurfti mikla nákvæmni við túrb-
ínugerðina. Enda fékk Arngrímur
gjarnan verk sem þurfti að vanda.
Á Bílaverkstæði Dalvíkur vann
hann samfellt í rúm 40 ár. Áður
hafði hann unnið á einum tveimur
verkstæðum á Akureyri.
Bókhneigð Arngríms kynntist ég
líka þegar við unnum saman á
verkstæðinu. Hann var augsýnilega
fjölfróður maður og víðlesinn. Ef
leita skyldi heimilda um t.d. svarf-
dælskan fróðleik reyndist minni
hans traustara en flestra annarra.
Um þá hluti, líkt og annan þjóð-
legan fróðleik, þótti honum gaman
að ræða. Þess vegna átti ég eftir að
heimsækja hann oft í herbergið
hans inn af eldhúsinu í Ásbyrgi,
eftir að hann hætti smíðunum – og
fór þá jafnan fróðari frá honum aft-
ur. Sönghneigðina fékk hann frá
föður sínum í Gröf og öfum sínum á
Þorsteinsstöðum. Heima í stofu átti
hann gamalt orgel, og spilaði á það
sálma á sunnudögum. Hann hafði
ágæta söngrödd, enda eftirsóttur
félagi í karla- og kirkjukórum Dal-
víkur í áratugi. Hann hafði næmt
eyra fyrir tónlistinni og mjög
ákveðinn smekk í þeim efnum. Hins
vegar flíkaði hann honum lítið út á
við, enda maðurinn hógvær.
Með hneigð sína og hæfileika
hefði Arngrímur á yngri árum sem
best getað valið sér einhverja list-
iðn, eða þá tónlist, að starfi. En það
er sitt hvað hæfileikar og mögu-
leikar. Efni hans og aðstæður buðu
ekki upp á að rækta þá þætti sem
skyldi. Hann gerðist iðnaðarmaður
og vann hörðum höndum. Fremur
en sinna listiðn lá meira á að laga
brotin drif og legur í tækjum Dal-
víkinga og nærsveitunga. Einnig
þannig var hann vissulega dýrmæt-
ur meðborgurum sínum, líkt og for-
feður hans á Þorsteinsstöðum áður.
Og iðnaðarmaður með þungt heim-
ili þarf fyrst og fremst að halda sér
fast að vinnunni til að ná saman
Arngrímur Sigurjón Stefánsson
Alvöru blómabúð
Allar skreytingar unnar af fagfólki
Kransar • Krossar • Kistuskreytingar
Sími: 553 1099 • Fax: 568 4499
Heimasíða: www.blomabud.is
Netfang: blomabud@blomabud.is  

 

 


     

 
    

  
Minningarkort
535 1825
www.hjarta.is 5351800