Morgunblaðið - 25.08.2008, Blaðsíða 24

24 MÁNUDAGUR 25. ÁGÚST 2008 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
✝ Páll Beck fædd-ist á Framnesi
við Reyðarfjörð 28.
febrúar 1923. Hann
lést á Droplaugar-
stöðum 16. ágúst
síðastliðinn. For-
eldrar hans voru
Þóra Konráðsdóttir
Kemp húsfreyja og
Þórólfur Beck skip-
stjóri. Systkini Páls
eru Konráð, Eirík-
ur, Christian Nilson
og Hulda hálfsystir
samfeðra. Páll var
yngstur sinna systkina.
Páll gekk að eiga Guðnýju
Lovísu Sigurðardóttur hinn 19.
mars 1949. Börn þeirra eru: 1)
Brynja, maki Sölvi Stefán Arnar-
son, dætur þeirra a) Halldóra
Björk, maki Jóhann Gunnarsson,
börn þeirra Karen Björk og
Brynjar Bjarki og b) Guðný Arna,
maki Sigurður Rúnarsson, börn
þeirra Stefán Elís og Arna Rut. 2)
Axel Þór, dóttir hans Kolbrún
María, maki Andri
Svavarsson, dóttir
þeirra Kristbjörg
Sunna. 3) Sigurður,
maki Hrefna Egils-
dóttir, börn þeirra
a) Elvar Þór Ósk-
arsson, maki Anna
Margrét Óskars-
dóttir, sonur þeirra
Egill Flóki, b) Erla
Dögg, unnusti
Fannar Örn Há-
konarson, c) Íris
Ósk og d) Berglind
Björk. 4) Kristín
Þóra, maki Rögnvaldur Stefán
Cook, börn þeirra a) Hjalti Páll,
maki Tinna Óðinsdóttir, synir
þeirra Dagur Elías og Gabríel
Máni, b) Unnur Ýr, c) Hafþór Ingi
og d) Þóra María 5) Ríkarður,
maki Elísabet Rafnsdóttir, synir
þeirra Viktor Rafn og Jóhann
Ingi.
Útför Páls fer fram frá Há-
teigskirkju í dag og hefst athöfnin
klukkan 13.
Þegar við minnumst afa reikar
hugurinn til sumarbústaðarins.
Með því skemmtilegasta sem afi
gerði var að fara upp í Kjós í sum-
arbústaðinn. Og honum fannst sér-
staklega gaman þegar afmælis-
veisla ömmu var haldin uppi í
bústað og öll fjölskyldan kom sam-
an. Sterk minning okkar systk-
inanna um afa er þegar við vorum
lítil og komum í heimsókn, þá kom
afi með bros á vör og bauð kandís í
krukku sem hann kallaði alltaf
sýslumannsbrjóstsykur. Þegar afi
hitti okkur spurði hann oft „hvern-
ig hefur hún vinkona mín það?“ og
átti þá við Írisi Ósk systur okkar.
Afi hafði gaman af tónlist og hafði
sjálfur gaman af því að syngja.
Svo notaði afi mikið danskar slett-
ur og við skildum þá ekkert hvað
hann var að segja. Afi hafði aldrei
komið til útlanda og hafði ekki
áhuga á utanlandsferðum, honum
fannst að maður ætti að eyða pen-
ingunum í eitthvað annað skyn-
samlegra. Afi var búinn að vera
veikur í rúmlega eitt og hálft ár.
Nú hefur hann fengið frið frá veik-
indum sínum.
Elsku afi, þín verður sárt sakn-
að, við kveðjum þig með ljóði:
En komin eru leiðarlok
og lífsins kerti brunnið
og þín er liðin æviönn
á enda skeiðið runnið.
Í hugann kemur minning mörg,
og myndir horfinna daga,
frá liðnum stundum læðist fram
mörg ljúf og falleg saga.
(Höf. ók.)
Þín barnabörn
Elvar, Erla og Berglind.
Páll Beck
✝ HrafnhildurHannesdóttir
fæddist í Reykjavík
30. mars 1942. Hún
lést á Landspít-
alanum við Hring-
braut sunnudaginn
17. ágúst síðastlið-
inn. Foreldrar
hennar voru Hann-
es Einarsson fast-
eignasali, f. 15.8.
1892, d. 16.4. 1980,
og Guðbjörg R. Þor-
leifsdóttir, f. 4.10.
1905, d. 27.10. 1956.
Systkini Hrafnhildar eru Ingi-
björg Þ., f. 16.8. 1933, og Einar, f.
16.4. 1937, d. 21.6. 1957.
Hrafnhildur kynntist Þóri Hall-
dórssyni, f. 1.4. 1937, þegar hún
var fjórtán ára og
hann nítján ára. Þau
gengu í hjónaband
hinn 31.12. 1965.
Börn þeirra eru
Rannveig, f. 28.3.
1964, sambýlis-
maður Eiður Jó-
hannsson, börn
þeirra Hrafnhildur
Jórunn, Jóhann og
Þórir, og Hannes, f.
20.8. 1974, kvæntur
Áslaugu S. Jóns-
dóttur.
Hrafnhildur var
húsmóðir og starfaði um árabil
við ýmis verslunarstörf.
Hrafnhildur verður jarðsungin
frá Fossvogskirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 13.
Nú er mamma farin frá okkur og
skilur eftir sig stórt skarð sem eng-
inn getur fyllt. Hún var búin að berj-
ast við krabbameinið á annað ár svo
hetjulega. Nú er hún laus allra
þrauta og líður betur á fallegum stað.
Þær eru margar stundirnar sem við
höfum átt saman, farið til útlanda í
verslunarferðir, svona mæðgnaferðir
eins og við kölluðum það. Þá var mik-
ið skoðað og talað. Eins og þegar við
fórum til Köben. það var yndisleg
ferð, reyndar seinasta ferðin okkar
saman. Þetta var fyrir jól og okkar
tími eru jólin svo að þetta var æði.
Hún þekkti Köben svo vel og ferðin
var ógleymanleg.
Mamma var mikill fagurkeri og
átti marga fallega hluti sem hún hafði
safnað í gegnum árin og ég lærði að
meta og barnabörnin Hrafnhildur,
Jóhann og Þórir líka eða eins og þau
sögðu: Komum og sjáum jólin hjá
Hrafnhildi ömmu, hún skreytir svo
fallega. Þau eiga eftir að sakna ömmu
sem var alltaf góð og glöð þegar þau
komu í heimsókn. Oft sátum við sam-
an í Huldulandinu og skoðuðum blöð
með fallegum hlutum og spiluðum
alls konar tónlist og stundum sung-
um við með og tókum sporið og hlóg-
um okkur svo máttlauar. Ég gæti tal-
ið upp miklu meira sem hefur verið
skemmtilegt að gera með henni en
geymi það í minningunni. Við eigum
eftir að sakna hennar óendanlega
mikið en geymum hana í hjarta okkar
alla ævi. Mestur er missir pabba,
megi góður Guð styrkja hann.
Rannveig.
Í vor var Hrefna fárveik og á spít-
ala. En hún hafði ákveðið að ekkert
skyldi koma í veg fyrir að hún yrði
viðstödd fermingu elsta barnabarns-
ins, Hrafnhildar Jórunnar. Við höfð-
um okkar efasemdir um að hún kæm-
ist svo veik sem hún var. Í upphafi
athafnar mætir Hrefna þótt hún
þyrfti að vera í hjólastól með súrefn-
iskútinn í seilingarfjarlægð. Hún sat
athöfnina með reisn, stórglæsileg að
venju, og fór síðan heim að hvíla sig
svo hún gæti mætt í veisluna án
hjálpartækja. Þeir sem ekki þekktu
til gátu varla séð á Hrefnu hve sjúk-
dómurinn var langt genginn. Hún lék
á als oddi í fermingarveislunni og
stoppaði manna lengst enda var hún
gjarnan í essinu sínu innan um fólk.
Myndin af Hrefnu á fermingardag-
inn kemur oft upp í hugann undan-
farið því hún sýnir vel skapgerð
frænku minnar. Lífsgleði ásamt
ómældri þrjósku og stolti hélt henni
gangandi svo miklu lengur en læknar
töldu líklegt.
Þær misstu móður sína ungar,
systurnar Ingibjörg mamma mín og
Hrefna. Bróðir þeirra Einar drukkn-
aði innan við tvítugt og eftir stóðu
þær og afi minn, Hannes Einarsson.
Hrefna, móðursystir mín, var áþreif-
anlegur hluti af bernsku minni. Hún
og hennar fjölskylda var nánasta fjöl-
skyldan mín fyrir utan mömmu,
pabba og móðurafa. Við bjuggum
saman á æskuslóðum mömmu og
Hrefnu á Óðinsgötunni og líf okkar
var samofið. Þær voru ekkert alltaf
sammála mamma og Hrefna enda
ólíkar konur. En þær voru góðar
systur og stóðu þétt saman þegar á
reyndi í lífi þeirra beggja.
Frænka mín var ákveðin kona og
fór ekki í launkofa með skoðanir sín-
ar. Hún var vinmörg en fjölskyldan
hafði forgang. Tóti var hennar akkeri
í lífinu og saman hafa þau staðið í lífs-
ins ólgusjó í meira en hálfa öld. Frá
því hún veiktist hefur Tóti reynst
henni einstakur. Hann hefur staðið
við hlið hennar sem klettur og með
börnunum séð til þess að Hrefna gæti
verið heima í veikindunum.
Það var ánægjulegt að fylgjast
með því síðustu árin þegar áhugamál
þeirra Tóta og Hrefnu sameinuðust í
trjáræktinni og ófáir stiklingarnir
sem fóru í pott í Huldulandinu og
urðu að trjám sem þau gróðursettu
við fallega bústaðinn sinn. Það eru
einmitt örfáar vikur síðan þau gáfu
sjö ára stúlkunni minni fallegt reyni-
tré sem þau vildu að hún gróðursetti
og fylgdist með vaxa og dafna um
ókomin ár.
Frænka mín var selskapsdama
fram í fingurgóma alveg frá því ég
man eftir mér og fyrir nokkrum vik-
um hélt hún sitt síðasta dömuboð. Þá
bauð hún til sín konum í mat, konum
sem hana langaði að hitta þótt hún
væri orðin mjög veik. Mig grunar
reyndar að þetta hafi verið kveðjuboð
þótt hún hafi ekki talað um það þann-
ig. Það var frábært að fylgjast með
frænku minni þetta kvöld. Hún geisl-
aði, búin að hafa sig til með aðstoð
vinkonu og hvíla sig til að geta notið
þessarar kvöldstundar í góðra vina
hópi. Hún naut sín. Hún Hrefna hef-
ur nefnilega alltaf verið aðalskvísan,
svo elegant og smart. Þannig ætla ég
að muna hana. Guð veri með ykkur
elsku Tóti minn, Rannveig, Hannes
og fjölskyldur og elsku mamman
mín.
Guðbjörg R. Guðmundsdóttir.
Hrafnhildur var sannkölluð
Reykjavíkurmær. Fædd og uppalin á
Óðinsgötunni sem var einn mikilvæg-
asti hluti Reykjavíkur á sínum tíma.
Hún var dóttir fyrsta fasteignasala
höfuðborgarinnar, Hannesar Einars-
sonar, sem var einn síðasti heiðurs-
maður borgarinnar sem gekk dag-
lega með harðkúluhatt. Hornið á
Óðinsgötu og Freyjugötu var alla tíð
miðpunktur tilverunnar og út frá
horninu lágu allar götur og stígar
heimsins í lífi Hrafnhildar. Þessi eld-
hressa, skemmtilega og hlýja kona
hefur nú yfirgefið þetta líf og haldið á
slóðir forfeðra sinna, eftir harða bar-
áttu við illvígan sjúkdóm sem hafði
betur í lokin.
Við vorum svo lánsöm að kynnast
Hrafnhildi fyrir nokkrum árum er
dóttir okkar, Áslaug Svava, giftist
Hannesi syni hennar. Strax við fyrstu
kynni fundum við mikla vináttu og
hlýju geisla út frá Hrafnhildi og Þóri
eignmanni hennar, sem þróaðist í
traustan vinskap og náin samskipti.
Hrafnhildur var skemmtileg kona og
hafði ætíð yndi af félagsskap við fólk.
Hún var hláturmild og lífsgleðin end-
urspeglaðist úr augum hennar. Fátt
fannst henni skemmtilegra en að
gefa gjafir og bjóða vinum til veislu.
Ef hún sá fallega hluti þá keypti hún
nokkur stykki til að gleðja vini og
vandamenn. Heimili Hrafnhildar og
Þóris ber þess merki að þar skiptir
hver einasti hlutur máli og smekk-
vísin leynir sér ekki.
Þótt tíminn sem við áttum með
henni hafi verið skammur þá mun
hann aldrei gleymast, heldur varð-
veitast í hjörtum okkar. Við kveðjum
Hrafnhildi með þakklæti og djúpum
söknuði nú þegar hún leggur í ferðina
löngu til nýrra heimkynna. Við send-
um okkar innilegustu samúðarkveðj-
ur til Þóris, Rannveigar, Hannesar
og fjölskyldu þeirra. Megi sá sem öllu
ræður varðveita minningu Hrafn-
hildar Hannesdóttur.
Áslaug og Jón Hákon.
Ég kynntist Hrafnhildi eða Hrefnu
eins og hún var kölluð í daglegu tali
þegar ég var ungur strákur þegar
hún bjó á Óðinsgötu 14 hér í Reykja-
vík. Þá átti hún unga dóttur sem heit-
ir Rannveig og stóð uppi í rúmi og
neitaði að fara að sofa. Svo hitti ég
hana Hrefnu þegar hún flutti í
Hulduland 22 hér í borg, þá setti hún
á stofn búð sem hét Bjargarbúð í Ing-
ólfsstræti 6 og vann ég við að yfir-
dekkja tölur og sjá um kaffið, seinna
var á sama stað önnur búð sem hét
Metró.
Ég hef verið viðloðandi þessa fjöl-
skyldu eftir að sonurinn kom í heim-
inn, hann Hannes, við sátum oft og
skemmtum okkur konunglega í eld-
húsinu í Huldulandinu og skemmtum
okkur vel.
Við biðjum góðan guð að geyma
hana og sendum manninum hennar,
honum Tóta, og Rannveigu, Eiði,
Hannesi og Áslaugu okkar innileg-
ustu samúðarkveðjur.
Kristinn Guðmundsson,
Ingveldur Einarsdóttir.
Kær vinkona mín, Hrefna, er nú
farin frá okkur eftir hetjulega bar-
áttu við löng og erfið veikindi. Hún
var vinmörg og margir vinir og ætt-
ingjar munu sakna hennar. Ég á
margar ljúfar minningar frá heim-
sóknum á hlýja og fallega heimilið
hennar. Hvort sem ég kom á nóttu
eða degi mætti mér hlýtt handtak og
sönn vinátta.
Hrefna var glaðlynd og sá alltaf hið
spaugilega í hlutunum, svo oft var
hlegið og slegið á létta strengi, en
þess á milli veitti hún mér holl ráð
þegar vanda bar að.
Elsku Tóti, Rannveig, Eiður,
Hannes, Áslaug og Imba og fjöl-
skyldur. Ég sendi ykkur innilegar
samúðarkveðjur á sorgarstund og bið
góðan Guð að varðveita ykkur og all-
ar góðar minningar um Hrefnu.
Að lokum þakka ég Hrefnu sam-
fylgdina í yfir 40 ár.
Hansína S. Gísladóttir.
Hrefna eins og hún var venjulega
kölluð er farin á annað tilverustig.
Hún barðist lengi við vágestinn sem
hafði á endanum vinninginn. Hún var
hetja sem var ekki á því að gefast
upp.
Vinskapur okkar hefur staðið í
fjörutíu ár. Það leið öllum vel í návist
hennar. Hún var mikil heimiliskona,
hún var eins og hvítur stormsveipur,
allt fínt og fágað hjá henni. Og jólin
hjá henni voru algert ævintýri. Hún
var sannkallað jólabarn. Það var gott
að fá hana í heimsókn ef maður vildi
breyta til. Hún sá alltaf það sem bet-
ur mátti fara. Það er mikill sjónar-
sviptir að kærri vinkonu sem vildi öll-
um vel. Þórir maður hennar og
börnin gerðu það sem þau gátu til að
létta henni lífið, einnig Ingibjörg
systir hennar og fjölskylda. Ég votta
þeim öllum samúð mína. Lifið heil.
Björg Ísaksdóttir.
Það var vitað að kveðjustund nálg-
aðist en ekki svona fljótt. Dýrmætar
minningar löngu liðinna ára rifjast
upp. Hrefna eins og hún var alltaf
kölluð var uppalin á Óðinsgötunni í
Reykjavík og fór ung í sambúð með
frænda mínum Þóri. Það var árið
1960 sem þau buðu mig velkomna á
heimilið sitt vegna veikinda móður
minnar. Fyrir litla óörugga 9 ára
stúlku var það ómetanlegt að fá að til-
heyra þessari fjölskyldu. Hannes fað-
ir Hrefnu í húsinu fyrir neðan og leit
oft eftir sínum og ósjaldan var mér
boðið í mat til hans. Guðmundur og
Imba systir Hrefnu á efri hæðinni og
Lauga móðir Þóris í kjallaranum.
Engin dyrabjalla notuð. Gestagangur
var mikill, andrúmsloftið eins og í
ítalskri bíómynd, hlátur og grátur,
allir velkomnir, matur fyrir alla. Eld-
húsið hennar Hrefnu með bláu amer-
ísku húsgögnunum. Pylsur og Coka
Cola var vinsælast þá. Hildur, Lallý,
Hrefna Lú og Alda voru fastagestir
og allar reyktu camel. Margir ballk-
jólar, palíettur og pils saumuð og
Imba kölluð niður til að gefa góð ráð.
Hrefna var alltaf að fræða mig, t.d.
um muninn á renessans- eða ró-
kokkó-húsgögnum, um gæði og fág-
un mávastellsins. Bing og Gröndal
vörurnar, pússa silfrið og svo Kaup-
mannahöfn þar var allt svo fallegt og
ekta. Virðing hennar fyrir þessum
hlutum sem hún hafði alist upp með
og erft eftir foreldra sína sýndu mér
aðra veröld. Oft hlógum við samt að
þessu öllu og sérstaklega að minning-
unni um það þegar við brunuðum í
gegnum Siglufjörð og hún rak augun
í mávastell úti í búðarglugga innan
um hveiti og stígvél og þar voru sko
gerð góð kaup. Hrefna mín var góður
vinur enda vinamörg, stóð með sínum
en var ekki allra. Hafði kynnst sorg-
inni ung og átti svo auðvelt með að
setja sig í spor annarra. Hún hafði
mikinn áhuga á fólki og hvernig því
vegnaði í lífinu. Þórir stóð alltaf
álengdar og fylgdist grannt með,
hann var öryggið hennar og vinur.
Fjölskyldan á Óðinsgötunni
stækkaði og þegar Rannveig og
seinna Hannes bættust við var ráðist
í húsbyggingu í Huldulandinu þar
sem þau síðan bjuggu. Einnig var
sumarbústaðurinn við Reynisvatn af-
drep fjölskyldunnar í frístundum og
gerðist Hrefna mikil áhugamann-
eskja um trjárækt. Þann 19. ágúst
1994 var von á fyrsta barnabarninu
hennar Hrefnu og það var mikil
spenna í okkur þegar við hlupum upp
stigann á fæðingardeildinni, í heim-
inn var komin lítil stúlka, Hrefna orð-
in amma á afmælisdeginum mínum.
Þegar Hannes veiktist alvarlega af
nýrnaveiki og allt hafði verið reynt
var aldrei annað inni í myndinni hjá
Hrefnu en að hún gæfi honum annað
nýrað sitt. Segja má að hún hafi tvisv-
ar gefið Hannesi líf. Hún og Þórir
voru afar hreykin af börnunum sín-
um og barnabörnunum sem öll
kveðja núna með söknuði. Hugurinn
er hjá þeim öllum og hjá Imbu,
Boggu og fjölskyldu og vinunum öll-
um sem sárt sakna.
Ég þakka allan þann tíma sem ég
fékk að njóta í félagsskap Hrefnu
sem var mér frá upphafi sem minn
nánasti aðstandandi. Guð geymi
hana.
Rósa Ólafsdóttir.
Hrafnhildur
Hannesdóttir
Elsku amma, við eigum eftir
að sakna þín. Það var gaman
að koma til þín bæði í Huldu-
landið og sveitina að róla og
vera í fótbolta og margt
fleira. Svo gróðursettum við
mörg tré saman sem eru orð-
in rosa stór núna. Og grill-
uðum góðan mat.
Við munum alltaf elska
þig.
Jóhann og Þórir.
Elsku amma mín. Ég á
eftir að sakna þín svo mikið.
Þú ert svo stór hluti af lífi
mínu, ég mun aldrei gleyma
þér og öllu sem við gerðum
saman.
Amma á alltaf eftir að eiga
stóran stað í hjarta mínu.
Hrafnhildur.
HINSTA KVEÐJA
Minningarkort
535 1825
www.hjarta.is 5351800