Morgunblaðið - 29.09.2008, Blaðsíða 25

Morgunblaðið - 29.09.2008, Blaðsíða 25
MORGUNBLAÐIÐ MÁNUDAGUR 29. SEPTEMBER 2008 25 fallegt heimili með góðu útsýni yfir sjóinn sem var mjög mikilvægt fyrir afa. Eins nutu þau góðrar þjónustu og liðsinnis starfsfólksins þar. Ég vil kveðja elsku ömmu með þessum orðum og þakka henni fyrir að hafa fengið að njóta nærveru hennar í gegnum lífið. Bjarni Ómar Ragnarsson. Ég átti tregafull spor er ég kom og kvaddi þig, amma mín, þegar símtal hafði borist um að komið væri að leiðarlokum. Kallið er komið og langri lífsgöngu lokið hjá þér, elsku amma mín. Anítu minni þótti líka leitt að þú værir orðin of heilsulítil til að geta komið í brúðkaupið þeirra Ödda, sem var þann 8. ágúst sl. Í huga mér streyma fram yndis- legar minningar, því vart var hægt að hugsa sér meiri höfðingja heim að sækja. Heimili ykkar Óla afa, hvort sem var á Laugateignum eða á Brúnavegi stóð okkur alltaf opið og samgangur mikill innan fjölskyld- unnar. Ófáar veislurnar voru haldn- ar hjá ykkur og margir samankomn- ir flesta tyllidaga því sterk voru fjölskyldutengslin, sbr. jólaböll ætt- arinnar í slysavarnahúsinu ofl. Þið áttuð einstaklega fallegt heim- ili og þegar ég var lítil hugsaði ég oft að svona fallegt vildi ég að mitt heimili yrði seinna meir. Þau gerðust ekki flottari jólaboð- in, þorraveislurnar eða hvaða við- burður sem til stóð hjá ykkur, enda hlaðborð af krásum og höfðinglega tekið á móti öllum sem litu inn. Amma var líka svo mikill fagur- keri. Sama hvort það var innan veggja heimilisins, í garðinum, bú- staðnum eða í einstakri handlagni við listsköpun. Bera því vitni mörg falleg verk sem hún hefur m.a. saumað út eða málað. Þið afi fluttuð svo að Hrafnistu í Hafnarfirði árið 1986, þar sem þið bjugguð jafn fallega um ykkur á 5. hæðinni, með útsýni út á sjóinn og í átt að Garðahverfinu. Afa hefur nú þótt vænt um það, því hann gat næstum séð út að Hausa- stöðum til æskuheimilis síns og Ólu og Valla fóstursystkina sinna. Afi lést svo árið 1989 sem var ömmu mjög þungbært. En sama hvar var, þá skapaði hún sér alltaf einstaklega fallegt og hlýtt umhverfi, sem notalegt var heim að sækja. Um tíma naut ég þess að fá að búa hjá afa og ömmu í kjallaranum á Brúnavegi, og verður ekki með orð- um lýst öllum hugljúfu minningun- um sem streyma fram í hugann. Amma var alltaf fín og vel til höfð hvar sem hún var eða fór. Hún stappaði stálinu í 17 ára unglinginn, sagði mér að hugsa einhvern tímann um sjálfa mig, kaupa mér kápu eða eitthvað í stað þess að hugsa alltaf um aðra fyrst. Með einskærri virðingu og sökn- uði vil ég og fjölskylda mín þakka þér allar yndislegu stundirnar sem við höfum átt með þér. Við vitum að afi, Bjössi frændi og mamma og allir Guðs englar taka vel á móti þér. Minning þín mun alltaf lifa í hjörtum okkar. Að lokum litla ljóðið mitt til þín úr ljóðabókinni minni Ég man þig. Í örmum afa og ömmu, var gott að vera til. Í heimahögum mömmu, fann umhyggju og yl. Það er svo margt að þakka, þó orðin skorti þá. Í þessum litla pakka, vil reyna ef ég má. Með einlægum samúðarkveðjum til ykkar, elsku Sigga, Gerður og fjölskyldan öll. Elsku amma, góða ferð, og takk fyrir allt Þín. Elín Birna, Ómar og Valgeir. Aníta, Örnólfur, Bjarki Dagur og Ómar Örn. Elsku besta amma mín var alltaf falleg innst sem yst. Ég minnist hennar með stolti, virðingu og hlýju. Var hún mikill forkur, var stjórnandi á stórum vinnustað. Vann ég nokkur sumur undir hennar leiðsögn. Hafði hún einstaklega gott lag á að virkja alla á jákvæðan hátt. Það var alltaf jafn skemmtilegt og gaman að koma til afa og ömmu; ekki fáar minning- ar. Þau bjuggu sér einstaklega fal- legt heimili með miklum myndar- skap. þar var aldrei í kot vísað þó marga munna væri að seðja. Er þau fluttu á Hrafnistu varð engin breyt- ing á, alltaf vorum við jafn velkomin og tekið frábærlega á móti mér og minni fjölskyldu. Vil ég að lokum kveðja góða konu með ljóðum úr gamalli ljóðabók sem hún gaf mér. Blessuð sé þín góða minning, elsku amma mín. Öll mín liðin ævistig eru í veður fokin. Sá er hingað sendi mig, sér um ferðalokin (Eggert Norðdahl frá Hólmi.) Lífið er ekki leikur, lífið er alvörumál. Lundin og viljinn er veikur, viðkvæm og hverflynd er sál. Lífið er sumar og söngur og sólskin á æskunnar stund. Sá vegur er vandfarinn, þröngur, sem veitir oss himneska grund. Lífið er upphaf, þess endir í óljósri dagsbirtu sést. Lofðung sá, lífið oss sendir, leiðir og stjórnar oss best. Lífsandi mannanna lifir, þótt líkaminn falli í gröf. Lífið það undrar sig yfir eilífri kærleikans gjöf. (Guðlaug Ásmundsson frá Lyngum.) Hildur Lind Árnadóttir. Okkur langar að minnast elskulegrar ömmu okkar, hennar ömmu Siggu, sem andaðist 17. sept- ember sl. Þó svo að okkur hafi verið ljóst hvert stefndi þá er erfitt að horfast í augu við það að amma sé nú horfin yfir móðuna miklu. Amma Sigga var einstök kona. Hún var nákvæm, eftirtektarsöm, hjartahlý, listræn, frásagnarglöð og mikill húmoristi. Þegar við systk- inin vorum yngri var fátt eins skemmtilegt og að fara í heimsókn Sigríður Ingibjörg Kristinsdóttir ✝ Sigríður Ingi-björg Krist- insdóttir fæddist á Hofi í Vatnsdal 24. apríl 1925. Hún and- aðist á hjúkrunar- heimilinu Grund 17. september síðastlið- inn og fór útför hennar fram frá Fossvogskirkju 24. september. til ömmu Siggu í Reykjavík. Við feng- um þá að kíkja með henni í vinnuna, feng- um kók og hraunbita, sem hún átti ætíð til, og síðast en ekki síst fengum við að heyra ævintýrið um Smjör- bítil og Gullintanna sem hún sagði okkur í óteljandi skipti, og við fengum aldrei nóg af. Í seinni tíð eru það listaverkin hennar, frásagnir af fortíðinni og skiptibókamarkaður hennar og okkar systranna á bókum úr Rauðu seríunni sem standa upp úr, ásamt þeim góðu og skemmtilegu stund- um sem við áttum svo oft með henni á Minna-Mosfelli. Amma Sigga hafði mikinn áhuga á ljóðum eins og ríkt er í ættinni og gerði sjálf fallegar vísur sem hún sendi okkur oft í afmælis- og jóla- kortum. Okkur finnst nú eiga vel við lokaerindið úr ljóði sem föður- amma hennar og nafna, Sigríður Hjálmarsdóttir frá Haugsnesi, orti til sonar síns fyrir 100 árum: Ljúfust höndin lausnarans líkni öndu þinni, leystri af böndum líkamans lífsins strönd svo finni. Minning ömmu Siggu mun alltaf lifa í hjörtum okkar og við kveðjum hana með þakklæti og söknuði. Hanna Lilja, Sigríður Þóra og Sigurður Már. Þegar Valur frændi minn hringdi til mín um hádegið á þriðjudaginn og tilkynnti mér andlát móður sinn- ar, brá mér mjög, ég hafði einhvern veginn ekki gert mér í hugarlund að komið væri að leiðarlokum hjá henni Siggu móðursystur. Hún var alltaf svo kát og lifandi, þó heilsan hefði verið æði misjöfn í marga ára- tugi. Mínar fyrstu minningar um Siggu eru úr pínulitlu húsi á Soga- bletti 19 í Sogamýri sem síðar varð Rauðagerði og nú er númer 79. Þau Þorvaldur höfðu keypt þetta litla hús og komu sér fyrir með tvö smá- börn, byggðu síðan eitt herbergi við þetta litla hús, eignuðust þriðja barnið en svo barði ógæfan að dyr- um og Eyjólfur, miðbarnið lést. Þau hófu svo að byggja nýtt og stórt hús á lóðinni sem fylgdi húsinu og flutt- ust í það og með árunum fæddust þeim tvö börn til viðbótar. Er komið var að því að yngsti sonurinn fermdist, lést Valdi (Þor- valdur) úr krabbameini og því var drengurinn fermdur viku síðar en upphaflega var ákveðið. Sigga var ákaflega myndarleg húsmóðir og ævinlega er gesti bar að garði var eins og hún væri göldrótt, alls kyns kræsingar voru á borð bornar, eins og fyrir galdra. Hún var ekki síður myndarleg við alls konar sauma- skap, sama hvort það var fatasaum- ur eða fínasti útsaumur, allt lék í höndunum á henni. Það var alltaf mjög gott að koma til Siggu ef mann vantaði góð ráð við saumaskap, kökubakstur eða eldamennsku. Ég minnist þess er móðir mín lést að Sigga hringdi til mín og spurði, hvort ekki ætti að vera kaffi eftir útförina, bauðst svo til að hjálpa mér við að útbúa með- læti, bæði kökur og smurt brauð. Ég þáði auðvitað aðstoðina með þökkum og einnig er haldið var upp á áttræðisafmæli föður míns. Sigga dró ekki af sér við að hjálpa mér í því og er ég viss um að fáir hafa haft jafnyndislegan, mér liggur við að segja kennara og ég hafði við það. Aldrei mátti tala um að gera eitt- hvað fyrir hana í staðinn, við syst- urnar Eva og ég fengum þó að bjóða henni út í bæ í mat og nutum við þeirra samvista og kaffisins heima á Kópavogsbraut hjá mér í botn. Fyrir fimm árum var Sigga í orlofsdvöl með Reykjavíkurkonum á sama tíma og ég var með Kópa- vogskonum og orti hún þá afskap- lega skemmtilegan brag um dvölina og okkur konurnar sem hún flutti sjálf í hljóðnemann á sviðinu og höfðum við allar mjög gaman af. Nú er hún Sigga farin í ferðina miklu og veit ég að Valdi og Eyjólf- ur taka á móti henni, ásamt svo mörgum öðrum ástvinum sem farn- ir eru og að henni líður örugglega vel. Ég mun sakna hennar og verð- ur örugglega oft hugsað til hennar, við bakstur, kökuskreytingar eða sauma- og prjónaskap, hún gaf mér svo mikið. Ég bið Guð að hugga syni henn- ar, þá Sölva, Val, Þorvald og Hauk og þeirra fjölskyldur. Minningin um góða og ástríka móður, tengdamóð- ur, ömmu, systur og frænku mun lifa með okkur öllum um ókomin ár. Birna Árnadóttir. Kæri afi og langafi, takk fyrir allt og allt. Við munum sakna þín en eins og Soffía Líf segir: „Nú er sko orðið gaman hjá guði“. Ó, þú borgin mín björt, kemur blóðinu ört til að renna sem forðum það fékk. Þá var leiftur í lýð, eitt logandi stríð yfir landið í eldinum gekk. Nú er fjörið mitt frá og mín fljóthuga þrá. Ég er gamall og genginn úr lið. Enginn glaumur og glans, get ei fengið mér dans og græt, er ég geng við þín hlið. Hér við dönsuðum dátt, hér var drukkið í sátt, einnig elskað – og í orustur sótt. Nú er hlátur í höll, einnig hávaði og köll, því að draugarnir dansa í nótt. (Vilhjálmur frá Skáholti.) Sértu göfga gæddur þeim að gleðja hrakta, smáða, þú munt för í himin heim hafa rósum stráða. (Vilhjálmur frá Skáholti.) Kveðja, Freyja og Soffía Líf. Mig langar að minnast afa míns með nokkrum orðum. Hann var ein- stök og litrík persóna. Ævi hans var mjög fjölbreytt, hann var vinamarg- ur og hafði einstaka sýn á mörgum hlutum. Afi var leiðbeinandi og kennari í eðli sínu og var óspar á að leiðbeina okkur sem í kringum hann vorum. Hann notaði hvert tækifæri til að kenna manni eitthvað. Algengt var þegar maður hitti hann að hann legði fyrir mann nokkrar gátur. Flestar æskuminningarnar um afa tengjast því að vera að gera eitt- hvað með afa, þar sem hann var að leiðbeina mér eða kenna mér eitt- hvað gagnlegt. Ég minnist þess að vera á skautum með afa, skíðum, hestbaki, ferðalagi, að veiða, að Sveinn Kjartan Sveinsson ✝ Sveinn KjartanSveinsson fædd- ist í Reykjavík 1. júní 1924. Hann lést á dvalar- og hjúkr- unarheimilinu Grund 11. septem- ber síðastliðinn og var jarðsunginn frá Langholtskirkju 18. september. leysa verkefni (svara stærðfræðigátum!). Já hann var atorku- samur hann afi, vildi vera á ferðinni og að gera eitthvað. Hann hafði ótrúlega þolin- mæði við að kenna manni nýja hluti og það var honum mjög mikilvægt að maður næði þeim hundr- aðprósent. Mér fannst þessar leiðbeiningar og gátur ekki alltaf mjög skemmtilegar en kunni þeim mun betur að meta þær þegar ég fór að eldast. Þá fór ég að sjá að þetta var gert í góðum tilgangi til þess að undirbúa mann betur undir lífið sem framundan var. Síðar eru minningarnar tengdar lærdómi um lífið og tilveruna. Hann hafði áhuga á fólki og var forvitinn um líðan og velferð fólks. Hann tal- aði um jafna virðingu til allra og bar hann mikla virðingu fyrir utan- garðsfólki og minni máttar og lagði ríka áherslu á það að slíkir væru ekki minni persónur en aðrir. Hann hafði mikinn áhuga fyrir allri list og þá helst listamanninum og skoðaði list með einstöku hugarfari. Að fara á listasýningu með afa var einstök upplifun, lærdómsrík og eftirminni- leg reynsla. Þau amma voru einstaklega óeig- ingjörn á eigur sínar, alltaf var það meira en sjálfsagt að fá lánaðan bíl- inn, sumarbústaðinn, pening og nánast hvað sem var. Húmorinn var aldrei langt undan hjá afa og rættist það sem hann sagði svo oft að húm- orinn væri auðæfi sem aldrei yrðu frá manni tekin. Hélt hann sínum húmor allt til dauðadags. Gat hann verið meinfyndinn án þess að segja brandara! Hann var orðsnjall sögu- maður og þótti gaman að segja manni sögur af fólki eða stöðum. Ákveðinn skuggi lá yfir lífi hans hin seinustu ár, tengdur veikindum hans, ætla ég ekki að minnast þess né fjalla um hér. Ég er ánægð með að hafa átt hann fyrir afa og að hann skyldi hafa verið hluti af lífi mínu. Hann hefur gefið mér svo mikið í gegnum tíðina sem er svo dýrmætt og einstakt. Gefið mér færni og þekkingu sem hefur gert líf mitt auðveldara og innihaldsríkara og verð ég honum ævinlega þakklát fyrir það. Hann var ástríkur og ein- lægur maður sem ekki skammaðist sín fyrir að gráta. Hann var fyrr á tímum sterkur og vílaði ekki fyrir sér að standa upp fyrir öðrum og leggja eitthvað á sig til að létta öðr- um lífið. Hann vildi vera réttlátur. Ég hef ekki kynnst neinni mann- eskju sem kemst í hálfkvisti við hann nema ef vera skyldi hún amma mín, lífsförunautur hans, hún gefur honum lítið eftir í mikilfengleik. Votta ég henni samúð mína og öllum þeim sem sakna hans á þessari stundu. Inga Valborg Ólafsdóttir. Þegar sá höfðingi Sveinn Kjartan Sveinsson kveður þennan heim get ég ekki annað en minnst hans með þakklæti. Sveinn Kjartan og Inga Valborg voru eðalvinir foreldra minna og reyndust fjölskyldu minni manna best þegar í harðbakka sló. Er við bræður vorum að komast á unglingsár útvegaði Sveinn í Völ- undi, eins og hann var svo gjarnan nefndur, okkur sumarvinnu í timbr- inu. Það var bæði ánægjulegur og lærdómsríkur tími. Að kynnast öll- um gömlu körlunum, sem bæði voru hafsjór af fróðleik og skemmtisög- um, var dýrmæt reynsla fyrir óharðnaða unglinga. Þá minnist ég allra gæðastund- anna hjá gestrisnu fjölskyldunni í Sigluvogi og fjölmörgu reiðtúranna, að og frá Sveinsstöðum, sem Sveinn og Inga Valborg buðu okkur bræðr- um að njóta af stakri reisn sinni. Minning um góðan mann lifir. Megi góður Guð vera með ykkur, Inga Valborg, börn og fjölskylda Sveins, og veita ykkur þann styrk sem þarf. Ólafur Hjálmarsson. Þegar ég hugsa um Svein gamla upplifi ég bara ást og þakklæti í hjarta mínu. Það eru nú 26 ár liðin síðan Sveinn, kaupsýslumaður og heiðursmaður mikill, opnaði heimili sitt fyrir þýskum ferðamanni með bakpoka, gítar og hár niður á bak. Upp frá þessu hef ég átt heima á Íslandi. Sveinn kynnti fyrir mér land og þjóð, uppfyllti drauma mína um að fá að kynnast íslenska hest- inum og kom fram við mig eins og sinn eigin son. Sveinn fór með kvæði fyrir mig á íslensku og ég skildi ekki eitt ein- asta orð. En samt hlustaði ég heill- aður, því það er gott að leggja við hlustir þegar fróður maður tekur til máls. Sveinn fékk mikið hláturskast þegar ég kom inn eitt sinn og trufl- aði bridgeklúbbinn hans og spurði: „Having Fun?“ Og hann gafst aldrei upp á að leiðrétta klaufalegar til- raunir mínar til að tala íslensku. Ég kveð hér mikinn mann með stórt hjarta og sál, sem skilur okkur eftir sannfærð um það að eingöngu líkami hans er kominn að enda- mörkum. Mikið var ég heppinn að fá að kynnast Sveini K. Sveinssyni. Bernd Ogrodnik.

x

Morgunblaðið

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Morgunblaðið
https://timarit.is/publication/58

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.