Morgunblaðið - 29.09.2008, Qupperneq 26

26 MÁNUDAGUR 29. SEPTEMBER 2008 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
✝ Ásthildur Guð-rún Gísladóttir
Königseder fæddist
í Reykjavík 23. júlí
1943. Hún lést á
heimili sínu úr
hjartaáfalli 13. sept-
ember síðastliðinn.
Hún var dóttir
hjónanna Gísla
Hanssonar, f. 22.7.
1900, d. 30.5. 1948,
og Guðrúnar Þórð-
ardóttur, f. 25.2.
1903, d. 14.7. 1963.
Ásthildur var yngst
fjögurra systkina. Hin eru Þórð-
ur, f. 24.1. 1929, d. 18.9. 1980,
Þóra, f. 22.8. 1932, og Auður, f.
15.11. 1934.
Fyrri eiginmaður Ásthildar var
Ólafur Franz Mixa. Börn þeirra
eru tvö: 1) Már Wolfgang Mixa, f.
6.2. 1965, kvæntur Kristínu Lofts-
dóttur, f. 28.10. 1968. Börn þeirra
eru Mímir, f. 26.1. 2003, og tvíbur-
arnir Alexía og Sól, f. 24.1. 2006.
2) Halla Guðrún Mixa, f. 27.7.
1968. Seinni eiginmaður Ásthild-
ar var Jörg Hermann Königseder
og bjuggu þau í Austurríki. Þau
eignuðust eitt barn, Jörg Albert
Königseder, f. 2.3. 1978, í sambúð
með Mirijam Wolfgruber.
Sambýlismaður hennar til
margra ára var Steinar Guð-
mundsson. Síðasta ár ævi sinnar
var hún í sambúð með Sigurði
Kjartani Brynjólfssyni, sem lést
skömmu á undan henni.
Á yngri árum
starfaði Ásthildur
við ýmis skrifstofu-
störf, meðal annars
hjá RARIK, lækna-
stofum og dagblað-
inu Mynd sem var
útgefið í nokkra
mánuði. Var mynd
af Ásthildi á forsíðu
fyrsta tölublaðs
þess, enda var hún
glæsileg kona. Á
seinni árum vann
hún lengi við af-
greiðslustörf og
rekstur verslunar hjá Rauða
krossi Íslands, aðallega á Land-
spítalanum, en einnig við mat-
reiðslu í mötuneytum og sem að-
stoðarmanneskja á tannlækna-
stofu.
Eldamennska var líf og yndi
Ásthildar, og var hún þekkt fyrir
hana. Sú náðargjöf sem hún fékk í
tengslum við hana var einstök og
skipti þá litlu máli hvort um væri
að ræða kökur, salöt eða aðra
rétti. Það er ekki ofsögum sagt að
hún hafi verið frumkvöðull hér á
landi í tengslum við pastarétti,
enda fylgdist hún vel með erlend-
um straumum í matreiðslu. Hún
átti heilan bókaskáp af kokkabók-
um víðsvegar að úr heiminum.
Hún var örlát og mikil selskaps-
manneskja.
Ásthildur verður jarðsungin
frá Dómkirkjunni í Reykjavík í
dag og hefst athöfnin klukkan 15.
Mamma, það hefur verið svo
undarlegt að hugsa til þín og ævi
þinnar síðustu daga. Þú varst í
senn svo gefandi manneskja en á
sama tíma erfið í samskiptum,
blanda sem gerði það að verkum að
oft varst þú sjálfri þér verst. Í
veski þínu dugði ekki færri en
þrjár myndir af barnabörnum þín-
um sem þú varst svo stolt af, sér-
staklega „gullmolanum“ þínum
honum Mími. Því miður fékkst þú
þó of fá tækifæri til að hitta þau
síðustu árin þar sem veikleikar þín-
ir voru þér um megn. Það að þú
hafir verið búin að samþykkja með-
ferð til að takast á við vanda þinn
og þitt síðasta verk hafi verið að
pakka niður til að hefja nýtt líf er
aftur á móti ljós í því myrkri sem
tengist fráfalli þínu.
Allir þínir vinir og vandamenn fá
sjálfsagt fráhvarfseinkenni næstu
vikurnar, engar hringingar, engin
óleysanleg vandamál sem þó þarf
að leysa úr. Ég vona að Guð ekki
aðeins geymi þig heldur geti leyst
úr vandamálum þínum. Nú þegar
stormsveipurinn sem ávallt umlukti
þig hefur horfið og öllu á botninn
hvolft er sú tregafulla staðreynd að
það sem fyrst og fremst stendur
eftir er að ég sakna þín og elska
þig.
Már Wolfgang Mixa.
Elsku mamma mín.
Mér fannst svo sárt að vita af þér
í svo mikilli sorg þegar Sigurður
Kjartan féll frá 2. september. Ég
grét með þér yfir hafið. Nú græt ég
fyrir sjálfa mig.
Þú varst búin að gera plön fyrir
framtíðina og byrjuð að fram-
kvæma þau þegar þú féllst frá
svona skyndilega. Líkaminn hafði
gefist upp fyrir áganginum í lífsins
ólgusjó.
Þú hefur átt litríka ævi, það er
ekki hægt að segja annað. Þú hefur
búið í Svíþjóð, Kanada og í Aust-
urríki en ég held að þér hafi liðið
best á klakanum þó hugurinn hafi
oft leitað annað, eins og til dæmis
þegar þú prufaðir að búa á Spáni
en komst svo aftur heim eftir
stutta dvöl þar. Þú ferðaðist víða
og sást mikið af heiminum. Þér
fannst sérstaklega gaman að finna
ný eða sjaldgæf krydd á mörkuðum
úti í heimi. Það færði þér bókstaf-
lega krydd í tilveruna, því þú eld-
aðir með hjartanu og varst þekkt
fyrir eldamennsku þína bæði hér á
landi og í vinahópi þínum erlendis.
Við hlógum oft að því að þegar þú
uppgötvaðir heilsurétti og fórst að
elda þá, kallaðir þú þá alltaf ekki
bara holla, heldur „nautholla“, og
ég spurði hvaðan þetta naut hafi
eiginlega komið, og þú sagðir að þú
hefðir „lesið það í bók“. Hláturinn
þinn var mikill, og það fór ekki á
milli mála þegar þú varst stödd í
samkvæmi, það heyrðist í þér. Og
þú hafðir góðan húmor. Fyrst þeg-
ar ég fékk fréttirnar agalegu
reyndi ég að muna eftir því hvernig
röddin þín hljómaði.
Þú elskaðir börnin þín og barna-
börnin mikið. Á Spáni lærðir þú að
prjóna litla sokka sem þú gerðir
handa Mími. Ég veit að þú varst
mjög stolt móðir og amma, þú
sagðir það oft. Okkar samband var
oft stormasamt og erfitt þó svo að
þú hafir átt svo margar frábærar
hliðar. Ég mun aldrei vita það fyrir
víst en ég held að þú hafir aldrei
náð þér eftir það að verða foreldra-
laus 19 ára þegar mamma þín dó,
eftir að hafa nánast alist upp
pabbalaus þar sem pabbi þinn dó
þegar þú varst bara 5 ára. Þú sagð-
ir meira að segja einu sinni eitt-
hvað um það, en ég held að þú hafir
aldrei treyst þér til að takast á við
þá sorg eða marga aðra hluti. Þú
varst oft lítil í þér og leið, og það
tók á sig mismunandi myndir.
Ég vona að nú sért þú búin að
finna þinn innri frið og gleði. Í síð-
asta símtali okkar sagði ég við þig
að ég mundi óska mér einmitt
þessa fyrir þig.
Eins og er finnst mér ekkert slá
á sorgina. Þetta er svo endanlegt.
Aldan hnígi til að mæta þér,
vindurinn sé í bak þér,
sólin vermi andlit þitt,
regnið falli milt að jörðu.
Og allt til þess að við sjáumst á ný,
varðveiti þig Guð í örmum sínum.
(Írsk blessun.)
Guð geymi þig, blessi og varð-
veiti.
Þín
Halla.
Elsku mamma. Ég veit ekki hvað
ég á eftir að segja sem ég hef ekki
áður sagt. Ég veit ekki hvort ég á
að fagna því eða ekki. Ég sá þig í
dag og fyrst þá vissi ég að þú væri
farin. Svona virkilega.
Þú varst alltaf svo lífsglöð og
sagðir mér í fyrsta sinn í ár að þú
héldir alltaf að þú væri ódauðleg.
Kannski var ég farinn að halda hið
sama. Ég er líka mjög feginn því að
þú hafðir lífsgleðina með þér síð-
ustu vikurnar áður en þú lést. Við
höfðum plön um að hittast um jólin
og eyða aðventunni á austurrísku
vísu. Þú ætlaðir að hitta Ulli vin-
konu þína sem hlakkaði mikið til og
þú vissir um margt annað gott sem
hefur gerst hjá Mirijam og mér síð-
ustu mánuði. Þetta fyllir mig sorg
því við höfðum enn svo margt ógert
saman, í senn er það mikil huggun
að þú varst ekki án tilgangs í lífinu
eins og þér leið eftir að Kjartan fór
frá þér fyrir ekki svo löngu.
Þessi seinustu samtöl sem við
áttum í síma eru mér mjög kær og
ég er svo feginn að hafa átt þau. Ég
vil kveðja þig í bili með þeim orðum
að við erum mörg sem söknum þín
og að við munum heimsækja þig
reglulega.
Tengdadóttir þín og sonur,
Mirijam og Jörg Albert.
Mig langar með nokkrum orðum
til að minnast tengdamóður minn-
ar, Ásthildar.
Ásthildur var flókinn persónu-
leiki og gat verið erfið þeim sem
henni þótti vænt um. En það var
líka auðvelt að þykja vænt um hana
því hún var örlát og gefandi. Hún
var glæsileg kona, alltaf óaðfinn-
anleg í klæðaburði og átti salinn
hvert sem hún kom. Mér er minn-
isstætt þegar Mímir sonur okkar
var skírður og hún bauðst til að
baka tertu sem við þáðum með
þökkum. Hún kom stormandi inn
með stóra tertu á þremur hæðum
og hvítan stóran rósavönd. Tertan
var túrkisblá eins og úr ævintýri og
hún skreytti hana með hvítum ró-
saknúppum. Tertan stóð upp úr á
skírnarborðinu vegna litarins en
einnig vegna glæsileikans sem Ást-
hildur hafði gætt hana. Eftir á sé
ég að hún endurspeglar á margan
hátt Ásthildi sjálfa, þetta sambland
af sterkum litum, fágun og glæsi-
leika. Hún bakaði síðar brúðkaups-
tertuna okkar Mássa, Sachertertu,
með aðstoð Höllu dóttur sinnar, og
afmælistertuna fyrir Mími.
Þegar ég kynntist Ásthildi var
hún í sambandi við Steinar og frá
þeim tíma á ég mínar bestu minn-
ingar um hana enda var hún við
mun betri heilsu en síðar meir. Við
áttum margar góðar stundir á
heimili þeirra þar sem við vorum
alltaf velkomin. Ég man þegar við
vorum í sumarbústað fyrir löngu.
Hún og Steinar komu eitt kvöldið
og hún var með sveppi sem hún
hafði tínt úti í náttúrunni og mat-
reiddi af mikilli list. Matur sem hún
bjó til var eins og frá veitingastöð-
um í heimsklassa. Mér er sérstak-
lega minnisstætt eitt sinn þegar
hún bauð okkur í mat og Mássi
sagði mér að hún hefði spurt hvort
okkur þætti ákveðinn matur góður.
Ég sagði honum að segja já, þrátt
fyrir að mér þætti þetta alls ekki
gott, því að hún virtist geta búið til
góðan mat úr öllu. Og það gekk
auðvitað eftir.
Hún var einnig einstaklega stolt
af Mími litla og stelpunum sínum
Alexíu og Sól. Hún tengdist Mími
alveg sérstökum böndum, enda var
hann fyrsta barnabarnið hennar og
vegna heilsu sinnar hafði hún fleiri
tækifæri til að tengjast honum.
Hún gat endalaust dáðst að honum
og gefið honum gjafir. Ég man
svipinn á andliti hennar þegar Már
rétti henni hann í fyrsta sinn á spít-
alanum. Ég man líka þegar hún
kom með systrum sínum í heim-
sókn til okkar og stoltið í augum
hennar þegar hún horfði á hann
liggja í rúminu sínu. Ég sé hana
fyrir mér sýna þeim hann og setja
á hann litlu bláu vettlingana sem
hún kom með. Þetta eru góðar
minningar og það er svo sárt að
vita að hún sé núna farin frá okkur.
Maður heldur alltaf að lífið bjóði
upp á endalaus tækifæri. Það er
margt sem mig langaði lengi að
segja við tengdamóður mína og
vildi nú óska að ég hefði látið verða
af. Mig langaði að segja henni að
ég saknaði tímans þegar hún var
heil heilsu og var stærri hluti af lífi
okkar, hversu mikils virði það var
mér að hún og sonur hennar ættu í
góðu sambandi, að hún væri alltaf
hluti af fjölskyldunni minni, líka
þegar hún var ekki nálæg. Ég vona
að seinna og annars staðar, elsku
Ásthildur, fái ég tækifæri til að
segja þér þessa hluti.
Kristín Loftsdóttir.
Það var rigningarsuddi, ekki sást
til Esjunnar. En það létti til þegar
móttökunefndin birtist á bryggj-
unni, tvær mér nákomnar og ljós-
hærður stelpuhnokki, sem hoppaði
og skoppaði. Hún minnti mig á fiðr-
ildi í vorham.
Okkur hjónunum var gefinn
kostur á að búa undir sama þaki og
Ásthildur um þriggja ára skeið.
Kynntist ég þar með hennar við-
kvæmustu unglingsárum. Hún var
búin að missa föður sinn á barns-
aldri, sem hafði eðlilega áhrif í
hennar uppvexti. Henni var fylgt í
ballett og ég er ekki frá því að sú
kennsla hafi mótað meðfæddan
hæfileika hennar í líflegri fram-
komu í mannlegum samskiptum.
Bróðir Ásthildar hitti finnskan
strák í Reykjavík og bauð honum
gistingu heima hjá þeim. Skipa-
ferðir voru ekki á hverjum degi í þá
daga. Finnski sendiherrann hafði
samband við mig nokkrum áratug-
um síðar og sagði að ritstjóri Hels-
ingin Sanomat vildi vita um Ást-
hildi og samskipti hennar við
rithöfundinn Pentti Saarikoski
heitinn. Ásthildur kæmi fram í
sumum bóka hans. Mun ritstjórinn
hafa unnið að æviágripi Penttis. Ég
gat ekki orðið að miklu liðsinni,
samskipti þeirra voru á milli
stúlkubarns og pilts sem síðar
minntist hrifningar sinnar á Ást-
hildi þegar hann var orðinn skáld.
Ásthildur var sigld eins og sagt
var. Ég tók eftir því að Austurrík-
isárin höfðu svolítið mótað hennar
hugarfar. Hún var lagin við að mat-
reiða eftir evrópskri matarhefð ef
svo vildi til og veitti vel. Hún
gleymdi samt aldrei súrmatnum að
heiman. Kjamminn og lundabagg-
inn var á borðum ef þannig stóð á.
Trúmál Ásthildar fóru framhjá
mér. Hún var í meðallagi messu-
sækin. En hún var mikill kirkju-
unnandi þó. Á ferðalögum sínum
heimsótti hún kirkjur víða, kannski
hefur hún skynjað frið og ró í þeim.
Hugsanlega hefur hún verið að
leita að einhverju. Undir listaverk-
um og yfirþyrmandi skreytingum
verður maður hljóður.
Við erum misvel búin að takast á
við framtíðina. Við mætum á leið
okkar hólum og hæðum, enda leið-
inlegt til lengdar að ganga sífellt á
jafnsléttu. Ég er viss um að hún er
búin að finna sinn eigin birtugjafa,
stjörnu sem mun beina geislum sín-
um á veg hennar nánustu á þeirra
lífsleið.
Þakka samfylgdina.
Lauri mágur.
Mig langar að minnast ástkærr-
ar móðursystur minnar. Ásthildur
var litla systir móður minnar og
nokkurn veginn mitt á milli okkar
mæðgna í aldri. Fyrsta minning
mín um hana var þegar hún og
Emma vinkona hennar, þá tæplega
tvítugar, voru á leið út á lífið, báðar
vel til hafðar með uppsett hár.
Minningin tengist glæsilegu útliti
þeirra og tilstandinu í kringum
það. Þær vildu líta sem best út og
leituðu ráða hjá Guðrúnu ömmu.
Ég var aðeins um sex ára og horfði
á þær full aðdáunar og skildi ekki
þetta fát yfir útlitinu því þær voru
svo flottar. Amma leysti vandann
með því að lána Ásthildi armband
með grænum og hvítum semelíu-
steinum sem hún festi í hárið á
henni. Þar með var hún orðin eins
og drottning og allar götur síðan sá
ég hana þannig; fallegu og vel til-
höfðu konuna sem allir dáðust að.
Hún gerði heiðarlega tilraun til að
hafa jákvæð áhrif á mitt útlit, en þá
var ég orðin menntaskólastelpa í
slitnum gallabuxum, lopapeysu og
trampskóm og ekki beinlínis mót-
tækileg fyrir góð ráð um augn-
farða. En ráðin komu sér vel síðar.
Ásthildur var félagslynd og
mannblendin, enda var hún vin-
mörg. Hún gaf frá sér jákvæða
orku sem kom fólki í gott skap.
Hún var oftast hrókur alls fagn-
aðar og ég minnist fjölskylduboða
sem gjörbreyttust í skemmtileg-
ustu veislur bara við það eitt að
hún mætti á svæðið. Hún var orð-
heppin, vel máli farin og sagði sög-
ur með leikrænum tilþrifum. Svo
var hún listakokkur og tertubakari
mikill. Fáir komast með tærnar þar
sem hún hafði hælana í þeim efn-
um.
Ég man hve notalegt það var að
vera í návist hennar. Og hve þær
systur Auður móðir mín, Þóra og
Ásthildur áttu margar glaðar
stundir saman. Hvað þær gátu
hlegið og skemmt sér. Öll söknum
við þessara gömlu góðu daga.
Móðursystir mín var svo lánsöm
að eignast þrjú yndisleg börn sem
öll hafa spjarað sig vel í lífinu. Ég
vil votta þeim, systrum hennar og
öðrum vandamönnum og vinum
samúð mína. Blessuð sé minning
þín, Ásthildur mín.
Hannele.
Þegar mér var tilkynnt hið
óvænta andlát Ásthildar leitaði
hugurinn ósjálfrátt marga tugi aft-
ur í tímann eða til ársins 1973. Þá
kynntumst við Ásthildur við svolít-
ið sérstakar aðstæður sem áttu eft-
ir að hafa afdrifaríkar afleiðingar.
Við, ásamt fleiri konum, stóðum
fyrir mótmælum fyrir framan al-
þingishúsið út af síhækkandi verði
á landbúnaðarvörum því á þeim
tíma drukku börn mjólk en ekki
gosdrykki eins og nú tíðkast. Þetta
voru fjölmennustu mótmæli sem
hafa verið fyrir framan alþingis-
húsið.
Þau kynni sem ég hafði af Ást-
hildi voru mjög góð. Hún var alltaf
elskuleg, hjartahlý og glaðvær, en
mjög tilfinninganæm, líkust brot-
hættu gleri. Hennar veikleiki var
hve erfitt hún átti með að höndla
lífið.
Víða liggja þræðir og hvern hefði
grunað þá að systurdóttir Ásthild-
ar ætti eftir að verða tengdadóttir
mín og þar af leiðandi frétti ég af
og til af Ásthildi blessaðri þótt leið-
ir okkar hafi ekki legið oft saman
hin síðari ár. Blessuð sé minning
hennar.
Elsku Ásthildur. Far þú í friði,
friður guðs þig blessi.
Kristín Karlsdóttir.
Ásthildur G.G.
Königseder
✝
útför eiginkonu minnar móður dóttur og systur,
SALBJARGAR ÓSKARSDÓTTUR,
Hagamel 30,
Reykjavík,
verður gerð frá Neskirkju föstudaginn 3. október kl.
13.00.
Þeim sem vilja minnast hennar er bent á líknarfélög
og stofnanir.
Sverrir Harðarson,
Arnheiður Gróa Björnsdóttir,
Kristrún Sverrisdóttir,
Jóhanna Björnsdóttir,
Guðrún Hanna Óskarsdóttir,
Hörður Óskarsson,
Bryndís Óskarsdóttir.