Skinfaxi - 01.06.1925, Qupperneq 20

68
SKINFAXI
lieim umhverfisins með öll sín viðfangsefni og heila-
brot. Höfum við ekki öll eitt sinn undrast hversu fjall-
ið fyrir ofan bæinn var hátt. Höfum við ekki staðið
úti um miðsvetrar kvöld, er hin alstirnda himinhvelf-
ing signdi Snæland, íklætt töfrahjúp mánans og sveip-
að ljóma norðurljósanna? Höfum við ekki andvaka um
skammdegisnætur heyrt hinn ægilega ýlfrandi þyt
stormsins og séð skaflinn hækka á glugganum. Hversu
iþrengir alvaran sér þá ekki inn i meðvitundina, er
blaktir fyrir andvara liins óljósa lcvíða.
Svo koma hin fyrstu vormerki. Lækirnir flæða yfir
l>armana og moldin byrjar að anga. pá svellur ung-
lingnum móður, og hlóðið ólgar í æðunum af sterkri
þrá eftir að starfa fyrir mönnnu og pabba, og j?að ein-
asla land, sem er samstilt hans eigin sálarstrengjum.
Farfuglarnir fljúga burt, en þeir koma allir aftur,
ulan þeir sem fórust í hafinu. peir koma vegna jæss,
að þeir finna eigi lífskröfunum fullnægju utan þcss
lands, er þeir eitt sinn liafa bygt.
Nú skil eg liversu sterkt það skapandi afl er, sem
er falið i náttúru fósturlandsins. Eg skil einnig, að sá
strengur er „ymur Islands lag“, finnur aðeins endur-
óm sinna eigin hljóma, þar sem hann er til orðinn.
petta er hið margþætta band, sem bindur íslending-
inn við land sitt og þjóð.
Hvers vegna hrópa eg hér mína og þína helgidóma,
kæri landi. Hvers vegna er eg að minna á það, sem
hver góður ungmennafélagi veit eins vel og eg, eða
ætti að vita? ]?að er vegna þess, að enginn veit til fulls
livað átt hefir, fyr en mist hefir. En þú, ungi Islending-
ur, sem liorfir með þrá eftir farfuglunum, er þeir fljúga
burt. Minstu ]?ess, að þó þú fengir að fljúga með, rnund-
ir þú ekki finna fullnæging lifskrafa þinna, fremur en
fuglarnir sinna. —
Tómstundirnar eru helgidómar hugsjónamannsins
og fyrirtæki framkvæmdamannsins. Hversu mörg fög-