Skinfaxi - 01.09.1925, Blaðsíða 26

106
SKTNFAXI
alla daga í myrkri. pegar hún bjó á Varmalæk var bjart
um hana, enda liföi hún þá i ríki ástar sinnar, en ham-
ingjusól hennar skein ekki lengi. Glúmur beitti liana
gerræöi, sló hana í reiði sinni. ]?á var enn þið sál Hall-
gerðar því Jiún grét og ljað fóstra sinn að hlutast ékki
til um slíifti þeirra Glúms, en um liveldið er pjóstólfur
kúm lieim og sagði henni víg Glúms þá bló Hallgerð-
ur, og sendi fóstra sinn í dauðann, þá var frosin sál
hennar, þá var liún orðin að jöldi, sem aldrei þiðnaði
eftir það, og má það lieita meir en raun.
Saga þeirra Hallgerðar og Bergþóru er altaf að end-
urtaleast, og útkoman verður sú sama á ölluin öldum.
peir sem eru illa fóstraðir og ofríki beittir, glata sjálfs-
virðingunni og traustinu á öðrum. peir eru eins og sigr-
aður lier á undanlialdi, sem þognar því meir og veilc-
ist sem .lengra dregur frá vígveJlinum. peir versna og
minka, uns þeir Jiverfa í sortann með öllu, og ekkert
verður eftir af þeim nema ömurleg minning, ógeðslegt
liáðsmerki, sem JineylísJar alla aldna og óborna. Aðr-
ir fá hin réttu viðfangsefni, þeir njóta samúðar og skiln-
ings, þvi hafa þeir skilyrði til að þroskast og njóta sín,
minningin um þá er geymd, sem helgur dómur, hún
verður síblikandi stjarna, sem lýsir kynslóðunum um
óra aldur.
Hitt er ef til vill enn eftirtektarverðara, sem Egils
saga líennir okkur, að jafnvel mestu ofurmerini þurfa
að þola sárustu eldraunir lil þess að geta unriið snild-
arverk.
Egill lifði langa og viðliurðarika æl’i, var höfuðskáld
sinnar aldar og orti mikið, en ekkert af því þolir sam-
anburð við „Sonatorrek“. En svo mjög rirðu örlögin að
þrengja að Agli, áður en liann orti kvæðið, að honuni
fanst hann eklci hafa þrelc til að lifa.
Margir liafa auðgað anda sinn og notið mikils við að
dást að béstu verkum höfuðsnillinga, þó mrinu ýmsir