Skinfaxi - 01.04.1927, Qupperneq 14

46
SKINFAXI
við kunnum að hafa sjaldan fundið hana snerta okkur.
Ekkert okkar mun vera svo snautt, að það hafi aldrei
orðið lirifið af nálægð hans. Og hvílíkar stundir eru
það. Nýir straumar leita upp úr djúpum sálar okkar
og frjóvga það, sem skrælnað var áður i þurknum. Við
eygjum eitthvað af guðs mikla veruleika og öll gleði
heimsins verður að hcgóma hjá því, að vera hans barn,
rólegt og óttalaust í föðurfaðmi hans. pessi reynsla okk-
ar getur vaxið og líf okkar sífelt orðið auðugra og auð-
ugra við hana. Til þess þarf að eins eitt, en hjá þessu
eina verður ekki heldur lcomist, svo framarlega sem við
eigum að öðlast þann þroska. pað er bæn, bæn í víð-
tækri merkingu, þ. e. a. s. hugur og Iijarta, sem horfa
við guði og leyfa geislum hans að koma inn. pvi að
eins og guð lætur sól sína skína yfir alla, þannig lykur
náð hans um hverja mannssál. pú getur byrgt ljósið
úti, lagt lilera fyrir gluggana, þú getur jafnvel ímyndað
þér, að það sé ekki til, en hversu lítið sem opnast, þá
leitar það inn og birtir. pannig er þessi játning:
Indæla jörð,
þú mátt ekki reiðast,
til einskis hef ég traðkað þín blóm.
Guðlega sól,
þéi lést geislana eyðast
gagnslaust á húsin mín. pau voru tóm.
Og ósegjanlega miklu þyngri verður hún, þegar það
skilst, að hverja stund er jafnframt syndgað móti óend-
anlegum kærleika guðs. Hefði ljós hans fengið að
streyma inn, þá liefði lífið orðið alt annað. — Að visu
hlýtur bæn að vakna í einhverri mynd, er við finnum
áhrif frá guði gagntaka okkur, en sá hugur varir stund-
um skamt; öldurnar lægir oft aftur undarlega fljótt
og logn verður og ládeyðumók. Til varnar þvi þarf sál-
in að taka á öllum viljaþrótti sínum og berjast fyrir