Skinfaxi - 01.12.1927, Blaðsíða 3

SKINFAXI
163
mætti verða okkur öllum til lærdóms, þess lærdóms,
sem yrði þess megnugur, að kenna olckur öllum að
þekkja og muna ávalt eftir bróðurskyldunum, en
gleyma þeim aldrei.
Úti á hinu víðlenda akurlendi atburðanna bjóðast
næg tækifærin. Tækifærin, að gæta bróður síns. Göng-
um aldrei fram bjá þeim tækifærum og gleymum
aldrei að verða þeim til styrktar, sem stuðnings þarf,
svo lengi sem okkar eigin þróttur leyfir.
Látum frásögnina um Kain minna okkur á, svo við
gleymum því aldrei, að okkur er ætlað að gæta bræðra
oklcar og systra. Að okkur er ætlað að berjast þeirri
baráttunni, sem leiðir til bjargar veikari meðbræðra
okkar.
Ilrópandi rödd kallar til okkar víðsvegar á jörðunni.
Sú rödd spyr og segir: Hvar er bróðir þinn. Hvað lief-
irðu gert?
Getur þú svarað þeirri rödd og sagt: Eg gæti bróður
míns. Eg befi reist þann, sem fallið hefir. Eg liefi ekki
brotið hinn brákaða reyr. Stöðuglega hefi eg kappkost-
að að veita þeim lið, sem lirasað hefir og farið halloka
fyrir einhverri áslríðunni.
Eg efa, að allir geti svarað svo af sönnum hug. Eða
Iivað haldið þið t. d. um þá menn alla, sem stuðla hvað
mest að litbreiðslu áfengis í heiminum? Haldið þið að
þeir menn, sem rétta flöskuna — hinn beiska bikar —
í máttlitlar greipar hins ósjálfbjarga ofdrykkjumanns,
geti með sanni sagt: „Eg gæti bróður míns.“ — Og
Iialdið þið, að þeir menn, sem draga sig í blé, en liafa
þó bæði þekkingu og nægilegt vit til þess að vekja
fræðslu og siðgæðistilfinningu hjá þeim mönnum, sem
óafvitandi og af þekkingarskorti leiddust út á glap-
stigu ofdrykkjunnar, geti með sanni sagt: „Eg gæti
bróður míns.“
pið, ungmenni! Lífssólin er enn skamt á veg kom-
in á æfihimni ykkar. Sólbjartur morgunroði lýkur þar