Skinfaxi - 01.12.1927, Blaðsíða 20

180
SKINFAXI
ræðustóls — eða borðs, eins og þeir óttist si og æ að
•þeir kunni að riða til falls; sumir fitla og að óþörfu
við úrfesti sína í ósjálfræði, eða bora upp rifur i borð-
inu með nöglum sínum, og mun ekki fátitt. Hitt er
þó að mun sorglegra að sjá ræðumann gera sig að
athlægi með stórum stökkum, óeðlilegum handsveifl-
um eða bjánalegu barsmíði. Látbragð alt verður fyrst
og síðast að vera eðlilegt og persónulegt, en ekki utan
garna og æft! Látum ræðumann bera sig hvernig sem
honum þóknast, ef hann gerir það að eins af eðlishvöt
og hrifningu bardagans. — Látæði ýmissa snillinga
orðsins liefir átt drjúgan þátt í áhrifum þeim, sem
þeir hafa haft á tilheyrendur sína.
Clerveaux, Luxembourg, í apríl 1926.
Jóhann Frímann.
Ræktun.
Fyrir rúmum 20 árum barst sá félagsskapur liingað
til lands, sem hlaut nafnið; U. M. F. íslands. Hann
kom með norðanstorminum og barst með vindhraða
yfir landið. Hann hljóp eins og rafmagnsslraumur um
Iiverja taug og vakti á svipstundu. Æskan brá við skjótt
og skipaði sér einliuga undir merkið: Islandi alt! Rækt-
unin var fyrst á blaði, ræktun lýðs og lands.
Bestu menn þjóðarinnar fylgdu hreyfingunni méð
athygli, og' væntu góðs af henni. Tryggvi Gunnarsson
gaf sambandinu prastaskóg og Guðm. Guðmundsson
orti „Vormenn íslands“. Æskan sjálf trúði því, að livar
sem hún stigi niður fæti sínum, sprytti upp skógur, og
„þar gullu gaukar og' grænir spruttu Iaukar“.
En þetta varð ekki. Hríslurnar okkar dóu út Iiver
af annari, og mcð liverri hríslu dóu þó miklu fleiri