Skinfaxi - 01.12.1927, Blaðsíða 24

184
SKINFAXI
Auk nytjajurtanna var víðasl eitthvað sett niður af
rauðberja- og sólberjarunnum, einnig reyniviður og
gulviðir sumstaðar, og töluvert af algengustu skraut-
jurtum og sumarblómum.
pað sem ískyggilegast var í sumar er leið, var mark-
aðurinn, enda ekkerl selt, sem teljandi sé.
„Eigi það nokkurntíma að verða gert, verðum við að
gera það“, svaraði furan eininum þegar liann spurði:
„Eigum við ekki að klæða f jallið?‘‘ Verði Island nokk-
urntíma ræktað og klætt, verður íslensk orka að gera
það, það er víst. Hitt er og víst, að þó nú sé fundiu
belri aðferð til að ná þvi ræktunartakmarki, sem ung-
m.f 'i. settu sér í upphafi, þá er leiðin enn þá löng og
seinfarin, enda munu örðugleikarnir enn þá mæta
þeim. ]?ó mun nú hvorki liætt né frá liorfið, því það
sem landinu liggur nú mest á er ræktun. I 1000 ár
hafa brekkur, mýrar og móar beðið ungra handa; sú
bið er nú orðin nógu löng.
J?egar ræktunarþekkingin er orðin almenn, og ást á
ræktun er orðin rótgróin i æskulýðnum, þá tekur liann
til hjartans afklæðing landsins, og þá mun liann leggja
líf og krafta og æfistarf fram til að íklæða landið aft-
ur fornum skrúða.
„Börn vorliugans“ eru vonarinnar börn. þau sjá í
hillingum, og sýnist því oft nær, það sem enn er fjær.
peim verður stundum villugjarnt og tefjast á leið, en
upp gefast þau ekki. pau átta sig og byrja á nýjan leik
enda skulu hugsjónirnar rætast; þar sem óspilt, þjóð-
rækin, stórhuga og samhuga æska fer, þar er „vöxtur
i hverju spori“. ]?essu skal islenskur æskulýður enn þá
trúa. Hann skal enn þá trúa á „lundi nýrra skóga“,
þar sem hann heyrir gaukana gala, og sér laulcana
spretta græna.
Sá guð, sem gaf okkur þetta land, hann blessi is-
lenska æsku og leiði hana á framastig.
Guðrún Björnsdóttir.