Skinfaxi - 01.12.1927, Blaðsíða 12

172
SKINFAXI
allra unibóta manna og menningarfélaga liggja fyrir
utan vébönd landslaga, þar sem ekkerl leiðbeinir nema
óspiltur liugsunarháttur kristins manns. petta kann að
þýkja undarlega mælt, cn smásaga þessi ætli að skýra
það sem fyrir mér vakir.
pú manst eftir honum Jóa gamla í Koti. Hann liefir
altaf verið mesti atorku og beiðursmaður. En það liefir
löngum verið þröngt i búi hjá lionum. Konan iieilsu-
litil og börnin mörg. Fyrir nokkrum árum varð bann
gjaldþrota. Síðan liafa gömlu lijónin átt skjól bjá syni
sinum, sem var binn inesti efnismaður og liklegur til
þess að verða velmegandi. En bvíti dauðinn iieimsótti
þetla fólk. Hann lók þennan efnilega son frá gömlum
og snauðum foreldrum og tveimur ungum systkinum,
sem ekki eru fær um að vinna sér brauð. Harmur og
neyð sótti að fjölskvldunni, en átakanlegast var, að
sonarmissirinn gekk svo nærri gömlu konunni, að liún
misti vitið og hefir verið brjáluð siðan. Margir reyndu
að greiða fyrir þessu bágstadda fólki og líklegt var, að
enginn hefði viljað vinna því mein, cn það fór öðruvisi.
„Klækin er kaupmannslund, kæta’ ’iiana stunur föður-
leysingjanna.“ petta sannaðist iiér. Kaupmenn tveir
stórauðugir, sem láta fólk silt ganga í pelli og purp-
ura, og virðast ekki liafa yfir neinu að kvarta, nema
ef það væri ofmikil ístra, þóttust eklci hafa náð sér
nógu vel niðri á Jóa gamla þá er bann varð gjaldþrota.
Kaupmenn þessir fréttu livernig komið var fyrir gamla
manninum. pað blakkaði i þeim eins og liungruðum
liræfugli, sem finnur matarþef. peir vissu að Jói mundi
erfa nokkur hundruð eftir son sinn. peir voru ekki
seinir á sér, stefndu honum og reittu liann inn að skyrt-
mmi í annað sinn.
Hver gat glaðsí af þessu? Hver liafði gott af þvi?
Hver á dýrðina af slíkum verkum. Manni kemur í hug
ein af vísum Hjálmars frá Bólu: