Skinfaxi - 01.12.1927, Blaðsíða 19

SICINFAXI
179
fyrst, að menn eiga á hættu að neyðast til að lældca
seglin, þegar talfærin, sem ofboðið er með slíku, slapp-
ast, svo röddin verður liás og ljót. Annað er það, að til-
heyrendur þreytast og leiðist hávaðinn, og raddbreyt-
ingar verða engar eða litlar. pegar aukaatriðum er
haldið á hæsta tón, verða aðalatriðin ekki auðkend af
auknum raddstyrk, og síðast, en ekki síst, minnir gjall-
andinn á, að hæst lætur i tómum tunnum. En skírt
málfæri er tvímælaláust eitt höfuðatriða góðrar ræðu.
Margir snjallir ræðumenn eru meistarar i þeirri vöndu
list að tala sem þeim best iientar — liátt eða lágt á
mis — en láta þó alla þá, sem „eyru liafa að heyra“
hlýða á og skilja, ait að endimörkum ræðusals. peir
geta jafnvel li v í s 1 a ð svo, að hverjum manni gangi
að Iijarta, sem á Idýða.
Raddfræði (fonetik) eru annars sjálfstæð fræði, og
skal hér ekki lengra út í þá sálma farið. En þess. skal
þó getið, að geysiniikill léttir er þeim að höfuðtónum,
sem vel kunna með að fara. Sumir telja þá að eins eiga
heima i söng, en það mun misskilningur. Sjálfur liefi
eg hlýtt á nokkra ræðumenn —- bæði á íslandi og er-
lendis — sem mér virðast kunna að leita rödd sinni
hljómgrunns i höfuðbeinum sinum.
IX.
}>á fer og illa á því, að orðin velti Iivert um annað
af einskæru irafári. Holl regla væri mörgum munn-
óðum að gefa sér tíma til þess að þegja. pó á eg ekki
við annað — á þessu stigi málsins — en að þeim væri
þarft að temja sér að kippa brott nokkrum lélegum
éða ónýtum setningum, en draga í þeirra stað glögg skil
á milíi Iiöfuðþátta méð þögn.
petta er tilbreytni, sem hefir holl áhrif á eftirtekt
áheyranda og þol ræðumanns..
pá er látæði (gestus). Raunaiegt er að sjá ræðumenn
standa sem dauðadæmda og taka kraftataki um brún