Skinfaxi - 01.12.1927, Blaðsíða 16

SKINFAXI
171)
og ekkert er auðveldara því, að gera veður að smá-
raunum. Stúfar þessir eru of stuttir til þess að fjalla
um hina innri bygging ræðunnar, efni, rökfærslur og
þau niisjafnlega áhrifamiklu og sigursælu brögð, sem
orðsnillingar kunna. — þ’ó eru þetta höfuðatriði. — pað
verður að láta nægja að benda stuttlega á nokkur
drög þeirra fræða, sem hjálpar ræðumönnum til þess
að fá menn til að hlýða á, eða a. m. k. nefna nokkur
víti, er varast ber, sem fæla athyglina og vekja andúð.
IV.
Einn af vinum Gambetta, liins franska, spurði hann
einu sinni, hvort hann væri húinn til þess að lialda
ræðu þá, sem hann liefði lofað félagi einu. Gambetta
svaraði: „Eg veit enn ekki livað eg segi. Eg verð fyrst
a ð sj á f r a m a n i tilheyrendur mína.“ Eg skil liann
svo, að hann muni vitað liafa hvað hann ætti að
segja, en iekki hvernig best Væri að segja það.
pví skyldi þroska- og þekkingarstig tilheyrenda skera
úr, er á vettvang kæmi.
pað er ekki á allra færi að feta í fótspor Rosiö. Hann
talaði svo um að plægja og hreyta úr mykju, að tár
runnu um kinnar aldraðra bænda. Hann kunni list þá
að sniða ræðunni stakk eftir vexti tilheyrenda. Óefað
hefði bændunum ekki vöknað um atigu, befði hann
talað strang-vísindalega um skáldskap, eða skáldlega
um vísindi. Ræðumenn þeir, sem iirifa vilja, sniða ræð-
una eftir þroska og þekking tilheyrenda. peir flytja
barninu fagnaðarboðskapinn í æfintýri, en vísinda-
manninum með háfleygum orðum.
Mannþekking er lieppileg ræðumanni; helst ætti
liann að vera þeim gáfum gæddur að þekkja menn út
í ystu æsar þegar við fyrstu sýn. petta er þó ekki skil-
vrðislaus nauðsyn.