Skinfaxi - 01.12.1927, Blaðsíða 18

178
SKINFAXI
um nýgræðing hættir til afi gera lítið úr sér þegar í
upphafi máls með óþörfum afsökunum og sjálfsá-
deilu. Hún er þarft verk og einkar holt, en þó ættu menn
helst að kljást við hana í einrúmi og allra síst fram-
an í öllum. í ræðustól verða menn umframt alt að
lialda virðingu sinni, annars fer alt úr reipunum.
Gott er auðvitað að ræðan sé jöfn að kostum frá
upphafi tii enda, en sé þess eigi völ er ráðlegt að kveðja
sér rösklega hljóðs, s]iara kraftana að nokkru við mið-
bik ræðunnar, til þess að livíla bæði sjálfan sig og
aðra, en gera síðan snarpa lirið er að úrslitum dregur
og slita leik þá hæst stendur. Er ágætt að rckja alla
þá rauðu þræði með alúð, sem finnast kunna í ræð-
unni, en reka fyrst á þá rembihnút þann, er duga skal
að síðustu. Er miður heppilegt að slá út hæstu tromp*
um í mðjum kliðum og vaða siðan elginn um heima
og geima, uns allir hafa steingleymt því, að ræðumað-
ur hafði trompin nokkru sinni á hendinni.
Að loknu erindi gengur ræðumaður feimulausl úr
ræðustól og án tilgerðar, en ekki með aumingjasvip
sem sá, er gert hel'ir skammir af sér.
VIII.
pá skal vikið nokkrum orðum að r ó m i, r ó m-
b r i g ð u m og 1 á t æ ð i.
pað er sagt um Demosþenes, þann, sem frægastur
er fornra ræðumanna grískra, að hann var blestur í
máli. Fegurri, Iireifari og sterkari raddar aflaði hanu
sér með erfiðum æfingum. Hann hélt hrókaræður vfir
sjálfum sér, Iianu æpti í kapp við vind og öldu, hann
stakk möl í inunn sér og reyndi að tala skýrt. pegar
hann talaði síðar meir, þurfti cnginn að teygja álku
með hönd við eyra, og enginn hrópaði: „Hærra, liærra."
pó veltur ekki mest á Iiæð raddarinnar, en þvi meir
á skírleik og raddstyrk. pað er meira segja alldjarft
teflt að tala hátt úr liófi cða hrópa. Tvent ber lil: pað'