Skinfaxi - 01.03.1931, Blaðsíða 6

50
SKINFAXI
Muna hvað? Sorgina? — Nei, muna kostina: Gott
lijarta, vel gert höfuð, málróm, bjart andlit, ljómandi
augu, — efnilegan iíkama og hreina sál.
I upphafi kvæðisins lieilsar skáldið unga manninum.
Þegar kvæðinu hallar, kemur kveðjan:
Eg kveð þig með kærleika, góði,
þig, drenginn minn dána, í ljóði,
en ekki í siðasta sinni.
Þú lifir mér allt eins og áður----------
Þú gengur á göunni minni.
Þú situr svo oft hjá mér inni.
Já, ekki þarf nema að líta á mynd á þili, til þess
að minningin geri lifandi þann, sem er látinn. Og ljós-
ið sjálft hjálpar til:
„Hver vorgeisli vaxandi fagur
er venslaður verunni þinni,
þinn hugur hver hreinviðrisdagur,
því þaðan kom sál þin og sinni.“
Sjálft nafnið bendir til þess, að þessi sveinn er ætt-
aður úr ljóssins landi. Nafnið bendir í þá átt: Hös-
kuldur. Mundi hann heita eftir öðrum en Höskuldi
Hvítanesgoða, sem Njála getur og sagði síðastra orða:
„Guð hjálpi mér, en fyrirgefi yður.“
Undir þetta: Guð hjálpi mér, — getum við öll tek-
ið, þegar i harðbakkana slær. Við erum svo vanmátta
gegn ofurefli örlaganna og þcirra máttaröflum, sem
umkringja oss alla vega. Oss f i n n s t, að bjart
hafi verið yfir Höskuldi Hvítanesgoða, sem mælti þess-
um orðum. Hitt vitum vér, að l)jart var yfir ung-
menninu, sem hlaut nafn fornmannsins. Ásýnd lians
og augun voru svo gerð, að af þeim lýsti og ljómaði.
Sá svipur er kallaður norrænn og má rekja hann í
huganum aftur i forneskju. Og mun hann eiga upptök