Skinfaxi - 01.03.1931, Blaðsíða 14

58
SKINFAXI
litiö til Kristjáns ærmanns, en hann bærði ekki á
sér, og mér þótti lakast að vita ekki, hvort hann
liefði heyrt ummæli Guðrúnar gömlu frænku; þeim
var þó æfinlega gaumur gefinn. Til þess var hún
hæfilega margorð. En rélt fyrir háttatimann skrapp
eg' út á hlaðið og leit til veðurs, tii frekari styrking-
ar. En þá var komin karskahríð á norðan. Kólgan
liuldi allar botnsliæðir dalsins og lá norður á lieið-
arnar, miðja vega. En suður á hólunum grillti óljóst
í manninn, er sagt hafði okkur söguna um afdrif og
fráfall Jóns i Dæli — þá, er hér verður ekki sögð
að sinni, — mann þann, er þrammaði sporaslóð Jóns
í Dæli, unz hann hvarf í heim Iiríðar og nætur. En
um kvöldið varð mér margt hugsað um þessi efni
öll saman. Sveið mér það sárast, að Stjáni og klakka-
bakkinn hefðu yfirhöndina. Og um nóttina dreymdi
mig það, að eg er úti staddur, ásamt Gunnu gömlu
frænku og hún lieldur i hönd mér, en Stjáni ærmað-
ur stendur á hólnum norðan við bæinn og skyggn-
ist til liafs. Okkur Gunnu gömlu varð litið suður á
hóginn, þar sem við stöndum á skaflinum framund-
an bæjardyrunum. Var hið mesta myrkur umliverfis
okkur og svo uppi j'fir. En allt í einu lyftir undir
margfalda þokukápu loftsins i suðri, og heiðir síð-
an með svo skjótri svipan, að undrun gegnir. Verð-
ur jörð öll ljósi lauguð, svo langt sem heiðið nær,
og um leið liverfur snjór allur á því svæði. En þá
er það hið lieiða, bjarta belti, sem jafnt eyddi mjöll
sem myrkri, lýsir yfir sjTðstu hólana, er sáust að heim-
an, þá sé eg, að þar hyllir undir Jón í Dæli með
sleða sinn og æki á blóðrauðri jörðinni. Þá varð
mér að orði, og ég sagði það í hærra lagi, ])ví að
mig gilti einu að Stjáni ærmaður hejTrði það: „Ja,
nú sér þó áreiðanlega fram úr, frænka.“ En ]>að var
jafnsnemma, að ljósið lék um okkur og skaflinn
hjaðnaði undan fótum okkar og við stóðum á þurr-