Skinfaxi - 01.03.1931, Blaðsíða 7

SICINFAXI
51
sín frá alda öðli, þar sem Baldur hvíta liillir upp við
himin sjálfan i landi guða og dýra — það er að segja,
í veröld hollvættanna.
Nú er ég kominn of langt, ef til vill, út i fjarskann.
Eg kom ekki hingað til að sýna, live víðförull ég kynni
að geta verið. Eg kom í öðrum vændum; í þeim til-
gangi kom ég, sem aðrir komu, er hér eru nú. — Vér
komum til að heilsa, lieilsa heimkomnu ungmenni og
íturmenni. Vér komum til að spegla sálir vorar í skær-
um augasteini, og þó brostnum.
Og vér komum til þess að kveðja, jafnframt því sem
vér heilsum. Vér komum til þess að lita upp og um
leið til þess að lúta liöfði. Vér komum til þess að gera
krossmark yfir okkar eigin ástvinum — í huganum,
jafnframt því, sem þessi sveinn er signdur. Vér kom-
um til þess að sjá yfir horð og til þess að horfa nið-
ur i dýpi og þó um leið upp i hæstu hæðir. Vér kom-
um til að sjá takmark sjálfra vor og til þess að vikka
s j óndeildarhrin ginn.
Vér komum til þess að þiggja og gefa. Þessi ungi
maður gerði það síðast, að liann með ráðstöfun horg-
aði skuld og gaf systur sinni fingurgull. Svo drengi-
lega varð hann við dauða sínum. Hann vildi fara frá
lireinum reikningum. Og um leið talar hann máli
hjartans gegnum gullbauginn. Þarna geta jafnaldrar
lians lært skilvísi og tryggð. Þarna getur að
líta tvær stjörnur, sem eru liverju ljósi hetri á vegum
einstaklings og þjóðar.
„Sjálft skammdegið verður þó vinningi að,
ef vinirnir hafa við mikið að una“
— Hvað er það, sem getur lieitið m i k i ð, undir
kringumstæðum, sem missir ástvina skapar?
Það er, þegar allt kemur til alls, m a n n k o s t i r.
Allt annað er hégómi í samanburði við þá.
Leið þeirra, sem búa í þessu þorpi, liggur út á Höfð-