Skinfaxi - 01.03.1931, Blaðsíða 8

52
SKINFAXI
ann hérna; við getum sagt: Til að skoða sólarlagið.
Þegar vandamenn þessa ungmennis ganga í þeixn
vændum þenna spöl og sjá sólina liníga i hreinviðri í
hafið og virða fyrir sér þann ljóma, sem her fyrir
auga, liafa þeir við m i k i ð a ð u n a, því að æfilok
Höskuldar Aðalsleinssonar eru i samræmi við fagurt
sólarlag.
Að svo mæltu felum vér þetta ungmenni forsjá og
umönnun þess allsherjarmáttar, sem vekur upp á vor-
in það, sem fölnar og fellur á haustin.
Guðmundur Friðjónsson.
Þegnskylduvinna.
i.
Rjúfum þessa kotungs kofa,
kveikjum í þeim, brennum, steikjum.
Er það angurgapi eða ofstækismaður, sem yrkir
þetta — æsingamaður, sem rólyndur fjöldinn þorir
ekki að taka mark á. Er það flón, sem ekkert þekkir til
lifsins? Hann vill „kveikja i, brenna, steikja“. Það er
ekki hugsunarháttur nýtinna bænda; þeir mundu nota
spýturnar úr gömlu kofunum í aðra nýja..
En hann vill losna við kofana — sem fyrst. Og „reisa
hallir — liærri fjöllum, hetju þjóð með lifandi óði.“
Svo getur umbótaþráin leitað á, að hún noti stóru
orðin, og það í fullri alvöru, en sleppi öllu smælki;
það liverfur eins og lágar liæðir, þegar — horft cr á
milli hárra fjalla. Það er livorki Kiljan né „kommún-
isti“, sem orli þelta. Þessi maður var sjaldan talinn
liættulegur. Það er mannvinurinn, bókmenntafrömuð-
urinn, islenzki presturinn Matthias Jochumsson. Stór-
skáldið, sem orti „Ó guð vors lands.“