Skinfaxi - 01.03.1931, Blaðsíða 13

SKINFAXI
57
í rökkur liríðar og nætur. Satt hafði liann sagt. Liða
mundi þessi dagur svo, að ekki sæi fram úr.
Daginn eftir voru þau umskifti orðin, að suiinan-
stormur var, frostharka og renningur, en úr há-
deginu sá í heiða rönd undir niðri í suðri. f aðrar
áttir leit eg ekki. En seinnipart dagsins, þegar iírist-
ján ærmaður kom heim úr liúsunum, var eg stadd-
ur frammi i bæjardyrum. Kristján stappaði af sér
snjóinn í dyrunum og sagði sitt af hverju óþvegið
um frostið og ótíðiha. Eg vildi mæla tíðinni i)ót, þótt
liún ætti það ekki skilið; eg vildi gjarna gleðja og
iiressa Kristján, þótl hann ætti það ekki að öllu leyti
skilið, svo að eg segi: ,,.lú, það er nú eittlivað til
1 því, en nú sér fram úr, Stjáni.“ „Hvað?“ segir Krist-
ján, „sér nú fram úr, — sagðirðu það? Eigum við
ekki að koma út sem snöggvast, hróið mitt?“ Eg lét
ekki segja mér það tvisvar og varð fyrri út. Ætla
ég þá að taka á rás suður hlaðið, en Kristján þrifur
í öxl mér með harðri liendi og dregur mig út fyrir
hæinn. Bendir liann mér þá á tvöfaldan, margfaldan
klakkabakka, er þvergirðir liafið og segir: „Horfðu
á, drengur! Sér nú kanske fram úr?“ Eg kom ekki
fyrir mig neinu orði, en skrítið fannst mér það at-
ferli Stjána, að blína norður i haf, til að vita hvort
fram úr sæi. Af þessu má marka þroskastig mitt og
vitsmuna, og svo hinu, að eg velti þessu fyrir mér
lil kvölds, án þess að komast að annari niðurstöðu.
En rélt fyrir háttatímann kom maður framan af
bæjum og sagði tiðindi; lát Jóns í Dæli. Kom sú frcgn
mjög á óvart, og urðu menn hljóðir við. Loks hófst
Guðrún gamla frænka máls, upp úr eins manns liljóði
og segir: „O jæja, þá liefir liann séð fram úr, aum-
inginn og vonandi sjáum við það fleiri, áður en langt
um líður.“ Þessum orðum Guðrúnar var engu svar-
að, en eg varð þeim feginn, því að mér fannst þau
vera vatn á mína myllu og styðja mitt mál. Mér varð