Skinfaxi - 01.03.1931, Blaðsíða 12

56
SKINFAXI
Jón fékk lijá okkur liey og hann fékk líka hjá okk-
ur matbjörg og það gladdi liann og hressti, en ])ó
minna en mér — liálfgerðum óvita — fannst ástæða
til. En hann vanhagaði um enn fleira. Hann þarfnað-
ist þess, sem eigi vcrður i búðum tekið, þess er eigi
verður af hendi látið, þótt til sé, þess er eigi gengur
lcaupum og sölum. Það reið baggamuninn og því fór
sem fór. Eg man það síðast eflir Jóni í Dæli, að hann
stóð á fanndyngjunni fram undan bæjardvrunum, bú-
inn til ferðar. Hafði hann lagl 2 heypoka, væna, töðu
og útheys, á skíðasleða, tyllt kornmatarpynkli þar of-
an á, og gengið vel frá öllu. Gerl hafði liann lykkju
af aktauginni og brugðið fram fyrir bringu sér. Og
liann tvihenti broddstaf mikinn — og var þó ekki víga-
mannlegur. Leit bann enn einu sinni umhverfis sig og
skimaði til lofts. Var sem liann glúpnaði, er liann las
fullum stöfum hörku og óbilgirni veðráttunnar út úr
hvcrri línu í svip og ásýnd liins kalda og klakabarða
lofts. Jafnframt var sem liorfið væri og að engu orð-
ið, það sem hann hafði hýrgast og hrcsst inni við yl
og veitingar. „Aumast, að aldrei nokkurn tíma ætlar
að sjá fram úr“, voru síðustu orðin, sem hann mælti
við piltana á hlaðinu, að afloknum kveðjum og þakk-
læti, þá er hann þrammaði af slað.
Okkur krökkunum var ski|)að inn, bænum var lok-
að og dre])ið snjó með liurð, þótt enn væri drjúg stund
til nætur. Eftir drykklanga stund fékk ég unglingspilt
lijá okkur til að fara fram með mér og opna hæinn.
Var það þó bannað, eftir að lokað var, nema nauðsyn
bæri til. Gest ])æri að garði eða ná þyrfti vatni í brunn-
inn, ef einhverjum varð snögglega illt. Eg hljóp sem
allrafljótast út á lilaðið og hvarflaði augum suður
á bóginn. Satt hafði Jóri sagt. Ekkert var likt þvi,
að fram úr sæi. Hríð og þoka huldi liæðirnar fyrir
botni dalsins og lieiðarnar beggja vegna, meir en út
i miðjan dal. Jón var að hverfa suður af hólunum,