Skinfaxi - 01.10.1932, Blaðsíða 3

SKINFAXI
127
sem týndist nið’r í málmsins möl
og mannabein.
Það er vor hugsjón, hædd og srnáð,
sem lwílir þar.
Vor hugsjón — þetta undraorð
sem eitt sinn var.
Er stuna lýðsins þung — svo þung
með þeynum berst,
er heimtuð fórn fgrir hneykslin öll,
sem Iiafa gerzt. ■—•
Vor jörð er sjúk — og allt, sem enn
er ungt og hraust,
skal hrópa niður heimsins böl
með hárri raust.
1 fjórðung aldar fylgzt var að,
— við flestu snert.
Við hugsnm um það hrifin, sem
við höfum gert. —
En þó að margt úr þeirri för
sé þakkarvert,
er þjóðarljósið lítið enn
og landið bert.
Nær leemur sú hin stóra stund,
svo slolt og glæst,
er þjóð vor rís sem alda ein
og allra hæst?
Þú, unga kynslóð, erl það þú,
sem ert svo sterk,
að geta steypt hin stóru orð
í stærri verk?