Skinfaxi - 01.10.1932, Blaðsíða 17

SKINFAXI
141
arinnar verður að vera metin meir en vilji einstak-
lingsins. I þeim ungmennafélögum, sem eg slarfaði í,
voru gefin út skrifuð mánaðarblöð, sem félagarnir
tóku að scr ritstjórn á, til skiftis; seinna bættist svo
við bið prentaða blað félaganna, Skinfaxi, sem maður
las og „stúderaði“ með hinum mesta áhuga. Á fund-
um voru svo rædd ýms velferðarmál félaganna, og
Jands og lýðs, því að vitanlega létum við ekki staðar
numið við þau mál ein, sem félögin sjálf varðaði ein-
vörðungu. I>ctta var líka á þeim árum, sem þjóðernis-
öldurnar risu hátt i bugum allra þeirra, sem Islend-
ingar vildu vera, og æskan íslenzka, með ungmenna-
félögin i broddi fylkingar, átti þar ekki sízt hlut að
máli. Ungmennafélögin ólu okkur smátt og smátt, fyr-
ir starfið innan félaganna, upp í meðvitundinni um,
að við værum félagar i miklu stærri félagsskap, þjóð-
félaginu, og bjuggu okkur undir starfið þar. Það var
síður en svo, að mcnn væru alltaf sammála á fund-
unum, þverl á móti sló þar oft í harðar brýnur, þar
sem hver varði sinn málstað af hinu mesta kappi.
Aldrei man eg þó eftir, að óvild lilytist af milli aðila;
liafa ýmsir ungmennafélagar víðsvegar um land sagt
mér bið sama úr sínum félögum, og bygg eg þá reynslu
nokkuð sérslaka fyrir unmennafélögin. I’etta var okk-
ur andleg leikfimi, sem áreiðanlega æfði mjög og örf-
aði rökfimi okkar og hæfileika lil að koma fyrir okk-
ur orði og verja málstað okkar; enda munu ungmemia-
félögin bafa orðið ýmsum af þeim mönnum, sem nú
eru miðaldra, ágætur skóli í þessu efni.
Eg liefi stundum spurt sjálfa mig, hvernig á því
myndi standa, að af öllum þeim félögum, sem eg liefi
kynnzt, er eg í engum vafa um, að ungmennafélögin
bafa náð lengst í því, að ala félaga sína upp í sjálf-
stæðu starfi, þannig, að þeir fyrir veru sina í félaginu
liafa orðið andlega frjálsari menn og sjálfstæðari. Fyr-
ir mitt leyti er eg sannfærð um, að þetta stafar af þvi,