Skinfaxi - 01.10.1932, Blaðsíða 21

SKINFAXI
145
að ungmennafélögin verði hér eftir eins og liingað lil,
umfram allt boðberar vorliugans, og að þeim lakist
að gróðursetja bjá félögum sínum skilninginni á rétti
alls lífs og elskuna til þess. Með því geta þau gert sitt
til þess, að yfir framtiðarlandinu verði ofurlitið bjart-
ara en er yfir beiminum nú í dag.
Sigvaldí S. Kaldalóns
t ó n s k á 1 d.
Ritstjóri Skinfaxa liefir beðið mig að skrifa nokltur
orð um tónskáldið Sigvalda Kaldalóns, og er það með
gleði gert. En bins vegar skal það þegar tekið fram,
að sá, sem þetta ritar, er enginn sérfræðingur í tón-
listarfræði og er það þvi álirif og álit leikmanns í því
efni, sem bér verður fært í letur. Væri og vel, ef lin-
ur þessar mættu verða til þess, að íslenzlc tímarit gæfu
því meiri gaum, að kynna tónskáldin fyrir þjóðinni,
l'remur en verið hefir. Ekki eiga þau það síð'ur skilið
cn aðrir, að þau séu pcrsónulega kynnt þjóðinni í rit-
um, þvi að í tónskáldum slær einmitt ein af þeim æð-
um þjóðarinnar, sem sizt má án vera. Hvað er þjóð
án söngs og annarra lista? „Moldvarpa i bolu sinni.“
Það mun sízt ofmælt, að1 Sigvaldi tónskáld Iíalda-
lóns sé einn binna allra merkustu núlifandi íslendinga,
og er vel lil fallið, að Skinfaxi minnist bans að nokk-
ru, ekki sízt fyrir þá sök, að bann er æskunnar maður
í anda og sannleika; þar með er þó ekki meint, að tón-
ar bans nái ekki til annarra cn æskunnar, síður en svo;
þvi að vart mun vera lil nokkurt íslenzkt söngeyra,
ungt eða aldið, sem ekki befir hlýtt á lög Iians, og varla
mun nokkur íslenzk söngvasál Iiafa komizt bjá því að
töfrast af tónum þeim, er Sigvaldi slær á börpu sína.