Skinfaxi - 01.10.1932, Blaðsíða 5

SKINFAXI
129
Voii mannkyn færisl þéttar saman senn,
Jjví samhyggjan er lífsins mikla raust. —
Og til þess eru allir þessir menn,
að eiga saman það, sem vantar enn,
liið frjóa vor, sem vex fram endalausl.
— Og til þess ert þú, æska, í heiminn horin,
að elska, starfa’ og tengja saman vorin.
Þér, vormenn íslands, — yðar bíður nú
hin unga tíð, er heimtar nýja sál
í vora litlu þjóð, — í þeirri trú,
að þetta tand sé eitt og sama hú,
eins og íslenzlcan er eitt og sama mál.
Tak hlys þín, æska, og sjáðu sjálf öll meinin,
þá sigrar þú — og finnur óskasteininn.
J ó li a n n e s ú r Ií ö 11 u m.
U. M. F. í. 25 ára.
Útvarpskvöld 17. júní 1932.
I. Ræða Aðalsteins Sigmundssonar sambandsstjóra.
Það var óvenju mikil vorólga og gróandi í þjóðlifi
Islendinga á fyrsta áratug þessarar aldar. Þá fékk land-
ið innlenda stjórn, og almennar og lieitar en áður var
barizt fyrir fullu frelsi. Þjóðin mátti þá loks heita vökn-
uð til vitundar um lilutverk sitt og tekin að finna og
nota það helga afl, sem slík vilund veitir. Hún vildi
slíga sem fljótast spölinn, sem hún hafði dregizt aftur
úr frændum sinum og grannþjóðum liðnar kúgunar-
aldir, og vera jafnborin þjóð meðal þjóða. — Merkasti
og glæsilegasti ávöxtur þessarar vorlieitu gróandi þjóð-
lífsins er ungmennafélagsskapurinn, þegar æskan um