Skinfaxi - 01.11.1939, Síða 43

SKINFAXI
123
í nieðferð eí'nisins. Hann stiklar á hátindunnm í sögu
Björns, neniur einkuni staðar við þá atburði, sem marka
timamót í æfi lians. Mætti þá ætla, að frásögnin væri
æði sundurlaus og bláþráðótt, en svo er þó eigi, því að
skáldinu hefir hugkvæmzt það snjallræði, að brúa bilið
milli kvæðanna með köflum i óbundnu máli.
Þessi svipmikla einyrkjasaga segir frá ungum óg at-
gerfisríkum sýslumannssyni, sem stundar laganám og
á að verða eftirmaður föður sins. En þegar það vitnást,
að iiann leggur ástarhug á eina vinnukonuna á sýslu-
mannssetrinu, slær í harða brýnu með þeim feðgum;
Björn, sem er bæði stórlyndur og heillundaður, lætur
eigi kúgast, en fer úr föðurgarði, snauður að kalla,
kvænist unnustu sinni og reisir bú að Reyðarfelli, eyði-
jörð ofan við byggðina.
Kvæðaflokkurinn lýsir síðan stríði og starfi þeirra
einyrkjanna á heiðarbýlinu; barnahópurinn stækkar og
oft er þröngt í Húi, en þau hjónin eru samhent og Björn,
sem er garpur mikill og ofurhugi, glimir liraustlega við
örðugleikana, og ber sig jafnan borginmannlega, þó á
móti blási. En þungar sorgir hlaðast honum á herðar,
er hann missir clzta son sinn, Leif heppna, með voveif-
legum hætti í veiðiför; yngri systkinin fljúga einnig er
stundir Jíða úr hreiðrinu. Á gamalsaldri missir Björn
konu sína. og er nú um hríð einn á bænum, þangað til
yngsti sonur hans, sem lífið hefir leikið grátt, leitar at-
hvarfs á heiðarbýlinu. Að lokum sækir sjúkleiki á
Björn og liggur hann um skeið á sjúkrahúsi undir
læknisliendi, en er lionum þykir vonlaust um bata, stig-
ur hann á bak Faxa, uppáhaldsgæðingi sinum, ríður
neimleiðis sem ekkert væri, og biður ])ar dauða sins.
Björn á Reyðarfelli er stórbrotinn maður og lieil-
steyptur, og sanníslenzkur; hafa menn honum andlega
skyldir orðið á vegi okkar allra, sem alin erum upp í
islenzkri sveit, þvi að hann hefir átt og á þar marga
sína líka. Þóttamikill er hann og stærilátur, og lætur