Skinfaxi - 01.11.1939, Blaðsíða 51

SKINFAXI
131
Æfin líður. Æskudagur
áður en varir mörgum hvefur.
Glóð úr augum, táp úr taugum,
tímans draugur ýmsum sverfur.
Öðrum þróttug æska bendir
ofar — framans Bifröst skundar
snjöll til sóknar, vösk til varnar,
vökul fram til hinztu stundar.
Lifðu heill urn langa æfi,
lýstu oss um dulda framtíð,
hvíti Ass frá Hjarðarholti,
hreinn og klár í fortíð, samtíð.
Lífs vors duldra rúna ráðning,
rúms og tím|a lausn þín bíður;
ekkert kvöld og enginn morgunn,
aðeins dagur himinvíður.
Þú varst mér á myrkum stundum
mikla hugsjón: ljósið dýra,
köldum: lífsins arineldur,
eignarýrum: gullið skíra,
þyrstum: lind með lífsins vatni,
leiðum: dyr að birtu í geði,
gömlum: viðhald æskuára,
ungum: Paradísargleði.
Ekkert kvöld og enginn morgunn,
ungi lýður, stakk þér sníður.
Um þinn hciða himinboga
hvelfist dagur, bjartur, víður. — —
— Svo ég verði ávallt ungur
undir þínum merkjum dvel ég.
Mína sál við endi ára,
æska, í þínar hendur fel ég.
Unnarsteinn:
íslenzk æska.
Það er íslenzkur álagavetur,
allt er einokun, harðæri, pest.
Hvað er örlagaríkast, veit enginn
— allt er órofin heljarlest.
9*