Skinfaxi - 01.11.1939, Qupperneq 63

SKINFAXI
143
að hann geti látið félagana vita um hað með fundarboðinu.
Geta félagarnir þá búið sig undir að ræða um þau mál, sem
fram eiga að koma. Síffari leiðin er: Hafður er spurninga-
kassi í húsi félagsins, útbúinn álíka og kjörkassi. Semja svo
félagar, sem óska, spurningar, sem nafn svaranda er skrifað
undir. í fundarlok birtir formaður spurningarnar. Komið
getur fyrir, að hann verði að velja úr mörgum, J>ví að svo
mikið berist að. Verður bá að taka bæi". sem mestar umræð-
ur geta spunnizt um. — Á næsta fundi ber svo að svara spurn-
ingunum, með dálitlu eða ítarlegu framsöguerindi.
Aðferðir þessar hafa ýmsa kosti. Formaður, eða stjórnin,
getur með fyrri aðferðinni, nokkurnveginn skipulagt hverjir
séu framsögumeun, og um leið ráðið miklu um efni, ef henni
sýnist svo. Báðar aðferðirnar hafa það sameiginlegt, að fram-
sögumenn hafa nægan tíma til að undirbúa sig, og tækifæri til
að safna að sér heimildum, og því rökhugsað síngr. skoð-
anir, og dregið ályktanir af, — því fáir vilja koma óundirbún-
ir á fundi, ef þeir eiga að flytja mál, og heldur ekki neita
að verða við skipun formanns. En þessu til uppfyllingar ætti
að flytja eitt sjálfstætt erindi á hverjum fundi, annaðhvort
félagi eða utanfélagsmaður. Þegar hinum föstu liðum dag-
skrárinnar er lokið, er venja að hafa svonefndan „óákveðinn
Iið“, eða „ýms mál“, og mun form. oftast hafa framsögu í
þessum lið. Eru það oftast mál, sem viðkoma framkvæman-
legum félagsstörfum. Formaðurinn þarf að tryggja, að öll
þessi mál, sem hann flytur innan þessa liðs, séu gjörhugsuð;
allar áætlanir viðvikjandi framkvæmdum þaulhugsaðar, svo
að fundarmenn geti séð málin í framkvæmd. Er þetta nauð-
synlegt vegna þess, að oft þarf íundurinn að taka ákveðna
e.fstöðu gagnvart framkvæmdaráætlunum formanns strax á
sama fundi, og málið er flutt. Og annað: að fólk er e. t. v.
orðið þreytt að sitja á fundinum undir umræðum, og er því
æskilegast, að sem minnstar umræður þurfi að vera um þessi
mál. Stjórnin á að vera búin að undirbúa málin svo vel. —
Eins og ykkur er kunnugt, er oft talað um meðal umf., eiuk-
anlega beirra, sem ekki leggja til málanna á fundum, að fund-
ir séu leiðinlegir, og bví sé til lítils að fara, og e. t. v. betra
að sitja heima. Og svo kemur kuldinn — kalt að sitja undir
ræðum. Þessar leiðinlegu frásögur eru því miður sannar í
mörgum tilfellum, — og úr þessu verðum við að bæta. Nú er
vitanlegt, að öll fundarsókn innan ungmennafélaga fer ekki
aðeins eftir fundarefni, heldur eftir þeirri aðbúð, sem félag-
nrnir hafa skapað sér í húsi sínu. Það hefir ómetanlega mikið