Skinfaxi - 01.04.1946, Qupperneq 14

14
SKINFAXI
gresis. Magnús hafði og jafnan liið mesta yndi af göng-
um og áliuga fyrir íþrótlum, enda iðlcaði hann þær
nokkuð á yngri árum.
Ósjáifrátt verður manni á að spyrja, livort Magnús
hafi ekki að hætti annarra skálda og listamanna lagt
leiðir sínar til útlanda til þess að efla anda sinn og
auðgast að viðsýni, eins og það venjulega er nefnt. En
svo er því ekki farið; hugur lians stóð aldrei til utan-
landsferða.
Þótt Magnús teldist til heimilis i Hafnarfirði á þess-
um árum, fór hann allviða i alvinnuleit, þegar lionum
bauð svo við að liorfa. Hann var í sildarvinnu norðan-
lands, vegavinnu viða um sveitir, og i kringum Alþingis-
ina 1930 vann liann mikið á Þingvöllum. En þegar
hann var í Hafnarfirði fékkst hann aðallega við verzl-
unarstörf. Þessi tiðu verkaskipti féllu honum vel í geð.
Hann kunni jafnan hezt við sig, ef hann Iiafði það á
tilfinningunni, að hann gæti farið, þegar hann vildi.
llann gat alls ekki hundið sig við neilt fast. Hann vildi
vera frjáls og óliáður, hvenær sem hann þráði nýjan
starfa og nýtt umhverfi. Þetta óyndi eða nýjungaþrá
var honuin í brjóst borin, og hann gat ekki annað en
fullnægt henni, og reyndi raunar aldrei til annars.
Magnús leit ávallt svo á sjálfur, að hann hefði ekkert
lilutverk að innan af liöndum sem skáld, og með út-
gáfu Illgresis þótti honum skáldskeið sitt algerlega á
enda runnið. Hann hætti þá alveg að yrkja. En samt
gat hann ekki lialdið jiví til lengdar. Til jiess var skáld-
gáfan of ríkur þáttur í skapgerð hans, of knýjandi og
skapandi. Hún var hyrningarsteinninn undir allri hans
andlegu veröld, og eiginlega kveikurinn í lífi hans.
Hann lítur alltaf á menn og atburði i meira og minna
skáldlegu ljósi. Og jiað lí'ður ekki á löngu áður en liann
yrkir jiað kvæði sitt, er einna mestri lýðliylli liefir náð
og átti síðar eftir að liafa hinar örlagaríkustu afleiðing-
ar fyrir líf hans allt. Það var kvæðið Stjáni blái. Hann