Skinfaxi - 01.04.1946, Page 40

40
SKINFAXI
um dyljast. Slíkum hamförum fór hugur hans fyrir
þjóðliátíðina 1874. Þá skapaði hann á skömmum
tíma mörg listaverk, en hið fegursta þeirra var lof-
söngurinn „Ó, guð vors lands“, sem brátt var gerður
að þjóðsöng íslendinga. Sveinbjörn Sveinbjörnsson
samdi lag, sem liæfði Ijóðinu. í þjóðsöng okkar eru
tvö fullkomin listaverk tvinnuð í eitt.
Maður, sem gegnir margbrotnum störfum, þarf að
eiga mismunandi fatnað og nota hann á viðeigandi
hátt. Hin venjulegu vinnuklæði eru ómissandi. Helgi-
dagafötin, sem gefa helginni og heimilisháttunum
svip, eru og nauðsynleg á sinn hátt. En’þegar mest
liggur við, ber að skrýðast hátíðabúningi. Hið sama
gildir um hin andlegu verðmæti. Við eigum mikið af
ljóðum, sem eru ómetanleg eign, og í raun og veru
marga þjóðsöngva, sem hæfa vel á helgum dögum. En
lofsöngurinn ber af og hæfir bezt á helgustu stundum
þjóðarinnar. Þar er gripið í trúarstrenginn. Sá liljóm-
ur, sem hann gefur, berst sífellt inn í hug þúsund-
anna. Höfundurinn bregður upp mynd af mikilleik
tilverunnar og sýnir máttleysi mannsins, er lifir sem
blaktandi, blaktandi strá gagnvart öflum alheimsins.
Hann þekkir húm og liélu íslenzkrar nætur, þekkir,
hvernig það þokar burt fyrir ylgeislum hækkandi sól-
ar, þegar dagur rennur. Hann þekkir margar þrautir
á þúsund ára göngu þjóðarinnar, en vonar, að þær
muni Jiverra, eins og dögg fyrir sólu, því liærra sem
dagsbrúnin rís, og veit, að þúsund ár eru sem morg-
unstund í lífstíð mannkynsins og sem einn dagur fyr-
ir sjónum liins alvalda.
„íslands þúsund ár voru morgunsins húmköldu
hrynjandi tár, sem liitna við skínandi sól“. Og bænin,
sem höfundurinn ber fram að lokum, felur í sér allt,
sem vert er að lifa og deyja fyrir:
„íslands þúsund ár
verði gróandi þjóðlíf með þverrandi tár,
sem þroskast á guðsríkis braut.“