Skinfaxi - 01.04.1952, Blaðsíða 3

SKINFAXI
3
lík er í dag engu síður raunhæf slaðreynd en konnn-
únisminn. sbr. þjóðernishreyfingar Austurlanda, sem
þegar hafa valdið miklum tíðindum og munu valda.
Satt er það að visu, að þjóðfrelsishreyfingar róman-
tísku stefnunnar hafa stefnt að sundrungu, en það
þykir þó liafa sannast nú austur í Indlandi, að þar
hefur miklu meiri sameining orðið en menn gat
dreymt um fyrirfram. Þjóðernishreyfingar er þörf, en
það þýðir ekki einangrun eða afskiptaleysi af málum
þjóða, er samstöðu hafa með okkur, staðhátta vegna
og annars.
Menn vilja skeleggar yl'irlýsingar og vitna til fyrri
baráttu félagsskaparins. Það er rétt, að Umf. beittu
sér af harðfylgi gegn Dönum. En menn hafa varla
gert sér grein fyrir sérstöðu félaganna. Ég tel, að
Umf. hafi skilið öðrum betur hver er kjarni sjálf-
stæðisbaráttu okkar Isiendinga. Það tók Rómverja
hina fornu ærinn tíma að hrjótast til fullra valda á
gjörvallri Italiu. Sú barátta var næsta blóðug og
áframliald liennar vaxð svo baráttan til heimsyfir-
ráða, en hvort tveggja baráttan leiddi til vanrækslu
sjálfs landsins, gróðurs og gæða Ítalíu. Við íslend-
ingar höfum í rauninni ávallt átt í einni sjálfstæðis-
baráttu og eigum enn, en hún er við „rok og eld og
sand“ við óblíðu veðurfars hér, úfinn sæ og gi-ýttan
jai’ðveg og magran, einangrun og torfærur. Með eld-
um og ísum gengu svo til haráttu við okkur einokun
og erlend áþján eða réttar sagt: Ollu ]xví, að við urð-
um að bei'jast í lilekkjum okkur til lífsbjargar og
gáturn ekki numið þetta land né unnið það og oi'ðið
þannig þjóð í eigin landi. Baráttan við hið ei'lenda
vald var sjálfsögð, en hún var ekki allt okkar barátta.
Sigrar okkar á þeim vettvangi unnust fyrir fói-nir
góðra íslendinga, en þvi má ekki gleyma, að jafn-
vel Jón Sigurðsson hefði mátt sín lítils, ef hann hefði
ekki skynjað, hvert stefndi um þróun mála í álfu
1*