Skinfaxi - 01.04.1952, Blaðsíða 7

SKINFAXI
7
Hann l)ætti svo við: „Hér er svo allt of lítil sumar-
sól, svo allt of lítið sáðland, en svo allt of mikið af
kærleika.“ En ætli við gætum ekki heimfært einmitt
orð Björnsons til okkar og tekið þau til náinnar at-
hugunar.
Það hefur verið minnzt á Atlantshafssáttmálánn.
Góðar livatir húa þar að haki að miklu leyti, en við
megum ekki blekkja okkur, það er til áköf bæn um
stríð. „Heimurinn stynur undir öllum ættjörðum sín-
um.“ Nær lagi væri að segja, að heimurinn styndi
undan auðjöfrum sínum. Auðvaldið í heiminum virð-
ir engin grið, samninga né rétl. Og umfram allt, auð-
valdið er ekki staðbundið, ])að á sér ekki í'ætur í
neinni mold heldur í ágjörnu og valdasjúku hjarta.
Indverji segir frá heimkomu sinni eftir langa fjar-
veru. Hveitiakrar voru alls staðar áður. Nú gat að
líta verksmiðjureykháfa. Sykurekrur arðvænlegar i
sambandi við útflutning. Hveitis þörf. En meiri gróði,
gjaldeyrir fáanlegur fvrir sykurinn. Hugsunin orðin
drottnandi, að geta selt sem mest. I brezku kirkjublaði
stóðu í sumar þessi orð í sambandi við deilu, sem nú
er háð í Bretlandi um það, hvar skólar þjóðarinnar
eigi einkum að vera: „Ef England á að fá staðizt verð-
ur það að vera í sveitunum — —. Borgahagsmunir
og sjónarmið afmenna og mannskemma. Borgirnar
slcapa óraunhæft og rangt mat verðmæta. Vegna heil-
brigði, öryggis á stríðstímum, og umfram allt vegna
skapgerðarmótunar einstaklinganna er sveitin fremri
horginni.“ Einn kunnasti skáldsagnahöfundur Banda-
ríkjanna hefur fyrir höfuð viðfangsefni í hókum sin-
um hver ógæfuleið það er manninum að yfirgefa
sveitalífið. í annarri mest lesnu skáldsögu sinni segir
ein persónan um aðalsöguhetjuna í lolc bólcarinnar:
„Hann var ræktunarmaður. Verksmiðjurnar eru ekki
staður fyrir þann, sem slíkt er í blóð borið. Verk-
smiðjurnar eru eins og bilarnir. Það er gaman að