Skinfaxi - 01.04.1952, Blaðsíða 34

34
SKINFAXI
þótt það sé hálfkjánalegt að vera svo persónulegur
að vera með eigin játningar. Ég hef dvalið á nokkr-
um stöðum hér á landi. Góðum stöðum, þar sem
mér helur liðið vel. Alls slaðar liefur mér liðið vel,
hvar sem ég hef átt heima. Og ég hef kvatt alla þessa
staði með nokkrum söknuði. Samt er mér það Ijóst,
að ekki er til nema einn staður, sem ég get sagt um
með sanni „sveitin mín“.
Lundarreykj adalur — Gilstreymi — Vörðul'ell -—
Eiríksvatn — Selhæðir — Kvígindisfell — Skorra-
gil — Varðan — Snösin —. Öll þessi orð hafa alveg
sérstakan hljómgrunn í huga minum. Engin önnur
staðanöfn, nema þá einhver í náhýli þeirra, geta
liljómað í eyrum minum á sama hátt. Jafnvél þótt
aðrir staðir á landinu séu samnefndir, það er að segja
heiti sama nafni, þá eru það í raun og veru allt önn-
ur nöfn. T. d. eru mörg fell hér á landi, sem heita
Vörðufell, en mér finnst að elckert þeirra heiti Vörðu-
fell á sama hátt og Vörðufellið hérna við hotn þessa
dals. Nafnið á því felli hefur allt annan lnynjanda
og annan blæ en nafnið á öllum hinum Vörðufell-
unum.
Hið góða hoð til mín liingað í dag minnir mig á
það á raunhæfan hátt, að ég er tengdur æskustöðv-
unum þeim böndum, sem hvorki mölur né ryð fær
grandað.
Þegar ég var á leiðinni liingað áðan í bílnum lians
Þorsteins á Skálpastöðum, sem flutti mig liingað
siðasta spölinn, þá flaug spói upp undan hílnum
rétt á móti Gullberastöðum og fór að vella graut.
Þá tók ég eftir því, að sá spói liafði önnur Idjóð en
þeir spóar hafa, sem ég hef hlustað á undanfarin ár.
Hann söng nefnilega sama lagið og spóinn iðkaði liér
frammi í dalnum áður fyrr. Þótti mér gaman að
hugsa út í það, að enn eru til reglulegir spóar.
Ég óska ungmennafélaginu Dagrenningu hjartan-