Skinfaxi - 01.07.1955, Blaðsíða 43

SKINFAXI
91
Jökullinn sctur upp kúfinn.
Heyrðu lagsmaður, hann cr búinn að setja upp
pottlokið. Eg lmippi í Ólaf um leið.
— Ha, hver? Já, Drangajökull, segir Ólafur. Og
satt er ]>að. Þykkur þokukúfur hlassar sér neðar og
neðar á jökulinn.
— Skyldi hún ælla að ná okkur, sú gráa? segir Ólaf-
ur um lcið og við stöndum upp.
Það cr ekki gott að segja, en nú er lekið að þykkna
i lofti og sólar nýtur minna en áður.
Nú fara að koma snjóskaflar við og við, og gróður
er tekinn að fá á sig háfjallasvip. Það er mest mosi,
sem liér vitnar um lífið. En þó sjást hér einstaka harð-
fengar jui tir aðrar, svo s,em jöldasóley, sem grær
hér ein og öðrum óháð.
„Væri ég blómstur, þá veit það mín trú,
að vildi ég, fjallablóm, lifa sem þú.“
múldra ég um leið og við höldum áfram, svona til
þcss að gefa þessum litla jurtarikishorgara viður-
kenningu fyrir dugnaðinn. Annars er hér ekkert kvikt
sjáanlegt, nema flugur, enda erum við nú að komast
að allstóru vatni, sem nefnist Mýflugnavatn. Liggur
það í dalverpi með lágum fjöllum í kring, og er apal-
urð og snjóskaflar hið næsta vatninu. Þó er þar ekki
slæmt yfirferðar. Við göngum meðfram vatninu, og
síðan upp mcð á, sem fellur í vatnið. Þegar þessi á
hefur horfið undir stóran skafl, finnst okkur réttast
að athuga kortið og horða.
Þá er bezt að verða tvisvar feginn, segir Ólafur
og sezt á stein. Ég geri slíkt Iiið sama. Síðan borðum
við brauðhita, ögn af súkkulaði og drekkum tærl
fjallavalnið með. Þetta er óbrotin máltíð, en gc>ð. Við
herum ekki með okkur of mikinn mat.
Er við höfum matazt, er okkur orðið nægilega svall
til þess að ganga rösklega upp hálendið, því að enn-