Skinfaxi - 01.07.1960, Blaðsíða 13

SKINFAXI
77
legur og léttur tónn yfir hópnum. Loks
skal þess getið, að skólinn lagði sitt til
meS leikfimisýningu, enda tóku nemend-
ur sumarskólans, sem eingöngu yoru
stúlkur, þátt i mótinu.
AS síSuslu yoru flutt ávörp frá fulltrú-
um allra landanna, og var ekki annaS
aS heyra aS skilnaSi en öllum hefSi þótt
vikan frekar of fljót en of lengi aS IiSa.“
„Finnst þér, aS æskilegt væri, aS þess-
ar kynningarvikur sæktu þeir íslenzkir
ungmennafélagar, sem sæju sér þaS fært
af fjárhagslegum eSa atvinnulegum á-
stæSum?“
„Ég er ekki í nokkrum vafa um þaS,
aS auk þess, sem íslenzkir ungmennafé-
lagar mundu skemmta sér vel á slíku
móti, enda margt liaft til skemmtunar,
sem ég lief ekki getiS um, mundu þeir
líka hafa af því mikiS gagn, skilningur
þeirra á starfi og gildi ungmennafélaga
aukast og þeim jafnvel verSa ljósari en
áSur bæSi menningarleg og efnahagsleg
sérstaSa íslands og þaS, sem þaS á sam-
eiginlegt meS hinum NorSurlöndunum.
En ferSir á slík mót eru dýrar, og þyrftu
menn aS hugsa fyrir þeim i tæka tíS og
gera sér far um aS sjá og heyra meira í
ferSinni en mótin sjálf gefa kost á, því aS
dýrastar eru ferSirnar milli íslands og
hinna NorSurlandanna, en kostnaSur viS
ferSalög milli Noregs, SvíþjóSar og Dan-
merkur aftur á móti ekki ýkjamikill, ef
vel og skynsamlega er á haldið og ferðin
undirbúin.“
„En hvaða munur finnst þér einkum á
íslenzku ungmennafélagshreyfingunni og
þeirri dönsku?“
„Sú íslenzka einhæfir sig víðast meira
við íþróttastarfsemina, hin sinnir henni
HURÐ
nmrri hœluwn
Brezkur embættismaður í Austur-
Afríku segir frá
1.
Þegar ég áti heima á Merabrekku, var
360 kilómetra leið í næstu ketbúð. Ég
varð því að sjá mér sjálfur fyrir ketmeti,
og til þess notaði ég riffilinn minn. Hann
átti að vera ágætt verkfæri, hríðskota-
riffill með 6.5 millímetra hlaupvídd. En
hvernig hann dugði á hættuleg dýr, það
var ég ekki viss um, unz ég fékk reynsluna
i viðureign við hlébarða, var reyndar
elcki vel að marka þá reynslu, því að skot-
hylkin voru itölsk. Mig hafði þrotið ensk
skothylki og fengið þessi hjá vini mínum,
sem bjó i Sandhólaþorpi.
Nokkrum dögum eftir að ég féklc þau,
kom þjónninn minn til mín og sagði mér,
að úti væri blökkumannahöfðingi, sem
vildi fá að tala við mig.
„HvaS er honum á höndum?“
líka — víða, en önnur þroskandi störf eru
þar meiri þáttur starfseminnar en algeng-
ast er hér, söguleg viðfangsefni, bók-
menntaleg, þjóðfélagsleg og norræn. En
ég er að vona, að þetta breytist hér hjá
okkur, enda verkefnin mörg og aðkall-
andi.“