Skinfaxi - 01.07.1960, Blaðsíða 14

78
SKINFAXI
Hlébarðinn borinn á stöng.
„Hann segir, að ljón liafi drepið kálf
i þorpinu, sem liann býr í.“
,Ég fór úl til gestsins. Hann var frá Ár-
túni, þorpi sunnan við fjall, sem heitir
Skjólfell. Þangað voru 13 kílómetrar
heiman frá mér. Maðurinn vildi fá mig
til að fara með sér og skjóta ljónið. Und-
an Skjólfelli rennur á, sem heitir Gesta-
líkn. Fram með henni vex þéttur kjarr-
skógur, sem ljónum og hléhörðum finnst
tilvalinn dvalarstaður.
Ég gaf elzta aðstoðarmanni mínum
skipanir um vinnu og verkstjórn og fór
síðan með höfðingjanum, ásamt hlökku-
manninum Akín, sem alltaf var förunaut-
ur minn á dýraveiðum, og Franksen,
skrifara mínum og landa.
Þegar við áttum ekki eftir nema tœpan
kilómetra að Ártúni, bað höfðinginn mig
að stanza, og svo gengum við nokkur
hundruð metra inn í kjarrið. Þar lá það,
sem eftir var af kálfinum, undir háu
fíkjutré. Ég athugaði ummerkin og sagði
síðan höfðingjanum, að þarna hefði ekki
ljón verið að verki, heldur hlébarði. Ég
fann sporin hans og sá, að hann hafði
verið lieljarmikill rumur. Þetta var svo
snemrna dags, að ekki var orðið þurrt á,
og var liægur vandi að rekja slóðina i
döggvuðu grasinu. Við fylgdum henni
spöl. Hún lá upp í lilíð fellsins. Ég sagði
liöfðingjanum, að ég væri svo önnum kaf-
inn, að ég yrði að fara lieim, en ég mundi
koma aftur undir kvöldið. Síðan hað ég
hann að láta höggva jeppafæra braut í
gegnum kjarrið að fikjutrénu, sem kálfs-
hræið lá undir. Höfðinginn lofaði að
verða við þeirri ósk minni.
Þegar enn var stundarfjórðungur þang-
að til myrkrið skall á, ók ég með Akín og
Franksen upp hrautina. Rétt áður en ég
kom að hræinu, sveigði hún fyrir hól-
harð. Þegar við svo sáum þangað, sem
hræið var, hnykkti okkur við. Undir trénu
lá dýr, sem mér sýndist vera ljónynja. Ég
stöðvaði jeppann, og dýrið stóð á fætur.
Það var sá stærsli lilébarði, sem ég hef
nokkurn tíma séð. Það kom fát á hann
eins og okkur, og ]æss vegna tók liann
eklci strax á rás. Ég flýlti mér út úr jepp-
anum með riffilinn, og þarna stóð hlé-
barðinn, sneri hliðinni að mér og horfði
á mig. Ég bar riffilinn upp að öxlinni,
miðaði og skaut. Hlébarðinn rak upp
ægilegt öskur, byltist í kjarrið og velti
sér þar, engdist sundur og saman. Ég
taldi mig ekki geta komið á hann öruggu
skoti og dokaði við, en allt í einu spratt
hann eldsnöggt á fætur og fór í loftköst-
um gegnum kjarrið, þeyttisl undan hrekk-
unni í áttina til árinnar. Við eltum liann,
en nú dimmdi óðum, og við ákváðum að
bíða morgunsins. Þegar við komum upp
að jeppanum, var þar saman kominn
hópur af fólki, körlum, konum og börn-
um. Þau höfðu heyrt skotið og þjuggust