Skinfaxi - 01.07.1960, Blaðsíða 28

92
SKINFAXl
Ekki er hægt að segja að mikill lífsvísdómur
dyljist bakvið skopið i þessu leikriti, en á frum-
málinu er kímnin heillandi. Þá töfra hefur þýð-
anda því miður að mestu leyti tekizt að losa
leikritið við. Þó verður ekki sagt að þýðingin sé
afleit, efni leiksins skilar sér að mestu leyti en
andagiftinni liefur verið byggt út. Nokkrar setn-
ingar orka mjög tvímælis, t. d. myndi setningin
„I want to keep my liead“ naumast rétt túlkuð
með því að segja „Ég verð að halda höföinu“.
Það er a. m. k. mjög óvenjulegt að túlka þann
ásetning að drekka sig ekki ölvaðan með þvi að
segjast þurfa að lialda höfðinu. Svona villur
eiga alls ekki að koma fyrir i leikritum, sem
sýnd eru í ÞjóSleiklnisinu. Ef þýðendum, leik-
stjórum og leikendum er ekki öllum til samans
treystandi til að taka eftir málleysum eins og'
þessari, sé ég ekki betur en Þjóðleikhúsið þurfi
að leita til einlivers öruggs islenzkumanns, t. d.
ritstjóra íslenzku orðabókarinnar, og óska eftir
því, að slíkur maður lesi leikritin yfir eða hlusti
á eina æfingu.
Benedikt Árnason hefur annazt leikstjórn og
sýnt að hann er mun betri stjórnandi en leikari.
Val leikenda i hlutverk er ágætt. Inga Þórðar-
dóttir leikur Oliviu af miklu fjöri. Henni virð-
ist vera allt jafneðlilegt: að túlka hina snobb-
uðu en góðviljuðu ráðherrafrú í fyrsta þætti,
konuna sem verður að velja milli manns og
sonar i öðrum og fátæku ekkjuna í hinum þriðja.
Rúrik Haraldsson er prýðilegur iðjuhöldur,
hann nær fasi Englendings, sem dvalið hefur
langdvölum utan heimalands síns með miklu
ágætum.
Jóhann Pálsson gerir Michael að minnisstæð-
um ungum manni. Honum er ætlað að sýna
mestan tilfinningahita af þessum þremur, og hon-
um tekst það fullkomlega. Svipbrigði Jóhanns
eru sérstaklega góð.
Anna Guðmundsdóttir er eðlileg stofustúlka,
Bryndís Pétursdóttir litlítill einkaritari og Guð-
björg Þorbjarnardóttir sæmilegur gestur á ensku
efnaheimili.
Mjög að óvörum verður varla annað sagt en
Herdísi Þorvaldsdóttur hafi mistekizt túlkunin
á Díönu Fletcher, fyrri konu ráðherrans. í
fyrsta lagi er ekki viðkunnanlegt, að hún skuli
liafa lagt sér til málróm, sem fleslir rnunu kann-
ast vel við úr „Umhverfis jörðina á áttatiu dög-
um“. í öðru lagi er naumast sennilegt að fyrr-
verandi frú Fletcher liafi ekki tamið sér lima-
burð siðmenntaðrar konu, og í þriðja lagi gerir
dragtin Herdísi svo óeðlilega að óliklegt er, að
hún hafi nokkurn tíma speglað sig í henni, en
það ætti hún að gera hið fyrsta.
Með tilliti til þess, hversu mjög þýðandi hefur
dregið liöfund niður, verður ekki annað sagt
en sýningin hafi heppnast vel.
★
PILTUR NOKKUR var óánægður með
starf sitt hjá heilsölufyrirtæki og hafði
orS á því viS forstjórann, aS hann væri
aS hugsa um aS segja því upp.
„BlessaSur vertu ekki aS þeirri fásinnu.
Veiztu ekki, aS steinn, sem veltur niður
fjallshlið, safnar ekki á sig mosa?“
„En hver sækist eftir mosa? Ilvar er
markaður fyrir hann?“ spurði pilturinn
alveg undrandi.
★
ÆSKAN er ekki æviskeið; hún er sálar-
ástand. Enginn verður gamall á því einu
að lifa vissan árafjölda. Fólk eldist á þvi
að bregðast hugsjónum sínum. Árin setja
hrukkur á andlitið, en ef menn missa
móðinn, verður sálin hrukkótt.
Ahyggjur, efasemdir, vantrú á sjálfan
sig, hræðsla og örvænting heygja bök
manna og lama sálarþrek þeirra, þegar til
lengdar lætur.
Þú ert jafnungur trú þinni á lifið, jafn-
gamall efasemdum þínum, jafnungur og
sjálfstrausl þiti, jafngamall og ótti þinn,
jafnungur von þinni, jafngamall örvænt-
ingu þinni. — Kínverskt.