Skinfaxi - 01.07.1960, Blaðsíða 30

94
SKINFAXI
„Þó að ég sé nú fyrir góðan afla, þá
ætla ég að leyfa mér að segja við þig, frú
mín góð: Hættu nú að háfa!“
★
Minnið
og samvizkan
Magnús sýslumaður Torfason var mjög
sérstæður maður, fór sínar eigin leiðir í
orðum og gerðum, og þó að hann væri
mjög slcyldurækinn embættismaður, var
síður en svo, að hann gæti neitað sér um
að taka tillit til annars en lagabókstafar,
ef ekki var um að tefla afbrot, sem hon-
um virtust ekki mjög alvarlegs eðlis.
Eitt sinn var liann að yfirheyra sjó-
mann á ísafirði. Maðurinn var kunnur
að dugnaði og þreki, en hins vegar var
hann ærið drykkfelldur annað veifið.
Sýslumaður sagði:
„Þér eruð kærður fyrir að liafa tekið
mann og fleygt honum fram af Edinborg-
arbryggjunni. Hverju liafið þér til þess
að svara?“
„Það er lygimál, að ég hafi l’leygt hon-
um fram af bryggjunni. Hitt er satt, að
hánn brúkaði svoleiðis stólpakjaft, að ég
gat ekki stillt mig um að grípa í hnakka-
drambið á lionum og dýfa honum í.“
„Mundi það nú ekki koma í sama stað
niður?“
„Nei, nei. En þegar ég var húinn að
dýfa honum, heimtaði hann, að ég sleppli
sér, og þá rankaði ég við mér og varð
við kröfu mannsins.“
„Er þetta satt — munið þér þetta?“
spurði sýslumaður, og skrifara lians þótti
liann orðinn ærið sérlegur á svip.
„Já. Ég hef gott minni, og ég þori að
sverja þetta við samvizku mina.“
Þegar hér var komið, leit sýslumaður
til skrifarans og lögregluþjónsins, sem
viðstaddur var, og mælti:
„Ég held við sleppum honum, bræður,
— upp á minnið hans samt, en ekki sam-
vizkuna.“
★
Aísökuii
Það er altítt, að konur afsaki við gesti,
að allt sé svo sem ekki á heimilinu eins
og þær liefðu kosið, og er þetta engu síð-
ur vani hjá sumum þeim, sem ávallt hafa
allt snurfusað.
Björn Jónsson smiður hafði gert við
eitlhvert nauðsynlegt heimilisáhald fyrir
frú eina í Hafnarfirði, og svo bað hann
föður sinn, sem var gamall sjómaður,
en hættur á sjónum og snerist nú kring-
um son sinn og fór fyrir hann ýmissa
erinda, að skreppa með álialdið til frú-
arinnar. Gamli maðurinn gerði það, og
frúin þakkaði og sagði:
„En því miður get ég ekki hoðið yður
inn upp á kaffi. Það er alltaf eitthvað að
tefja mann, svo að allt er í róti lijá mér;
ég er ekki einu sinni húin að þvo upp,
livað þá ryksuga eða þurrka af.“
„O, hlessaðar verið þér,“ svaraði gamli
maðurinn. „Ég held það hefði sosum ekki
skaðað mig mikið, — það er verst fyrir
þá, sem verða að búa við þetta.“