Skinfaxi - 01.04.1962, Side 20

r ; ; ~
BJARNI M. GÍSLASON: V Q} ringjakveðja
Ég heilsa þér, islenzka œska —
frá útlegð við stormvakið haf.
Og virðist þér varhygli söngsins
sem vetrarins kaldhæðna skraf:
Ég vildi þó vængur þinn lyfti
þeim vorhug, sem ísland þér gaf.
í hafróti hrynjandi borga
oft horfði ég spurull á það,
hvort þættistu þarlenzk i siðum
og þeystir fáknum á stað.
Vor djörfung er stundum drýldin -
þess draums, sem er óslirifað blað.
Ef niætti ég sannleikann segja
um sorgleik hins eyðandi báls:
Það les enginn likflóðsins rúnir,
sem lifði það aðcins til hálfs.
Þú átt að striða og starfa
og stækka við arfleifðs þin sjálfs.
Hvers vegna hótarðu i reiði
og hrópar af trúlausri þurrð?
Varstu ekki af svæflinum vakin
og von þin um leikinn spurð?
Heldurðu leitandans leiðir
losni við klungur og urð?
Heldurðu feðurnir horfnu
þetr hafi átt léttara spil,
og enginn með ósæla drauma
eigrað við harðlokuð þil?
Heldurðu hræsnin og lygin
og hatrið fyrst nú sé til?
Hvenær gafst œskunni áður
sú auðlegð, sern skreytir þitt borð?
Hvar eru för þinna fóta
urn frostkalda hungurstorð?
Heldurðu glapskulda gjöldin
greiðist við háreystiorð?
Láttu það hróftildur hrynja,
sem hreykist með oflætisvör.
Þú varst eliki felld i þá fjötra.
sem framtak þitt læsti i kör.
I svip þinna hliða og haga
er hvarvetna sigrandi för.
Þú átt ekki að endurtaka
þá œðru, sem glæpahönd reit.
Öll mœrðin, sem miklast og hrópar
er máttstolin i sinni leit.
Þitt kall er að vekja vonir
og vordagsins fyrirheit.
Þitt Ijóð á að glöggva uþp gullin,
sem grafmyrkrið sltyggir á,
að birta oss bænanna mildi
og barnshjartans einföldu þrá.
Þitt verk er að vekja og hækka
vaxtarins klifandi tág.
Þitt land hefur lögmál numið
og lesið það örlaga blað,
sem döggvaðist. dreyranum rauða,
er dauðans nótt steðjaði að.
Ef leitarðu rishárra rauna,
þitt riki er á þeirn stað.
Þú átt að sigla sjóinn
á sökkvifyrnanna hyl,
að fordæmi þinnar þjóðar,
sem þoldi nornanna byl.
/ anda þess æskuhjarta,
sem elskar að vera til.

20
SKINFAXI