Skinfaxi - 01.08.1992, Side 20

Siggi ákvað 13 ára að verða
afreksmaður í spjótkasti
Hann er frábær íþróttamaður,
mjög fjölhæfur, mikill
keppnismaður, öruggur þegar á
reynir og algjörlega laus við allt
yfirlæti eða mont. Maðurinn sem
hér um ræðir er Sigurður
Einarsson spjótkastari, sem náði
þeim frábæra árangri að hneppa
fimmta sætið á Ólympíuleikunum
á Spáni í sumar, þegar hann
kastaði 80,34 metra.
Siggi er fæddur 28. september 1962
í Reykjavík, íþróttafræðingur sem legg-
ur stund á neytendafræði og býr í
Bandaríkjunum. Hann er giftur banda-
rískri stúlku, Deboru Anne, og eiga þau
eina dóttur, Önnu Victoriu sem fæddist
20. janúar 1991. Hann segist vera mikið
fyrir börn og vonast til þess að eignast
þrjú, en auðvitað hafi Debby lika
eitthvað um málið að segja.
Þegar Siggi var 13 ára gamall ákvað
hann að verða afreksmaður í spjótkasti.
„Ég æfði með Umf. Selfoss og fékk að
fara til Fulgsp með frjálsíþróttafólki
UMFI og hafði þá hugsað mér að verða
tugþrautarmaður, því ég átti ekki neina
toppgrein. En þegar ég tók á karla-
spjótinu þá kastaði ég 38,66 metra og
var þá meter frá Islandsmetinu. Þá
vaknaði strax hjá mér sérstakur áhugi á
spjótkasti og frá þeirri stundu ákvað ég
að verða spjótkastari," segir Siggi.
Vildi sanna hvers virði
íþróttir væru
„Þegar ég bjó á Selfossi vann ég
minn þyngdarflokk á fyrsta lyftinga-
mótinu mínu. Þá lá afi minn, Sigurlinni
Pétursson, fyrir dauðanum á sjúkrahúsi
og ég fór og sýndi honum peninginn og
hélt að hann yrði mjög ánægður fyrir
mína hönd. En hann var auðvitað af
gamla skólanum og taldi að íþróttir
væru bara leikur og góðar út af fyrir sig,
en vinnan ætti alltaf að vera númer eitt í
lífinu. Þetta svar hans vakti mig til um-
hugsunar, en síðan vildi ég sanna það
fyrir honum að það væri þess virði að
verða góður íþróttamaður og hann fylg-
ist sjálfsagt með úr fjarska."
Þegar Siggi var í Laugaskóla í S-
Þing var hann bestur af öllum í öllum
íþróttagreinum, þó e.t.v. megi undan-
skilja knattspyrnuna. Það virtist sem
hann þyrfti ekkert að hafa fyrir þessu,
einbeitingin var alltaf í lagi og hann
klikkaði ekki.
Hann þótti nokkuð uppfinninga-
samur á stundum, enda vantaði ekki
kraftinn í hann. A herbergi 102 í
„Draugasteini“ þar sem Siggi Einars bjó
með Gunnari Svavarssyni, öðru nafni
Bobba, stærðfræðingi og „antisportista",
var margt brallað. Kvöld eitt eftir jóla-
leyfið kvað við mikil sprenging og var
hávaðinn svo mikill að það glumdi um
allt Laugahverfið. Allir strákarnir á vist-
inni stukku inn í herbergin sín og lágu
hinir sakleysislegustu með stærð-
fræðibókina yfir andlitinu þegar Óskar
Ágústsson kennari birtist ævareiður
(eins og hans var von og vísa). Hann
kallaði umsvifalaust á sal og krafðist
þess að höfuðpauramir gæfu sig fram og
þóttist nokkuð viss um hverjir þar voru
á ferð. Þeir menn (nokkrir Aðal-
dælingar) áttu yfir höfði sér nokkra
„Óskarsdóma" og var ekki „hugað líf ‘ á
vistinni. Þeir herbergisfélagar Siggi og
Gunni áttu alla sök á ódæðinu og
ákváðu, þó skíthræddir væru, að gefa
sig fram og gengu á fund kennarans. Sú
hræðsla hvarf strax því Óskar íþrótta-
kennari trúði þeim ekki og sagði þá
sanna íþróttamenn (átti auðvitað við
Sigga, því ekki gat hann átt við Gunna!)
að játa á sig sök annarra og sagðist láta
málið þar með niður falla, enda var
Siggi bestur í sundi í skólanum.
Sigurður gekk í Ármann 1978 og
síðan þá hefur Stefán Jóhannsson verið
þjálfari hans. „Mér finnst það ekki
skipta höfuðmáli í hvaða félagi menn
eru og það er alltaf leiðinlegt þegar
menn þurfa að standa í þessunt félaga-
skiptum út af nokkrunt krónum. Það
kemur miklu betur út fyrir íþróttina ef
viðkomandi afreksmaður heldur sig við
félagið og tekur þá líka þátt í að byggja
það upp. Það er slæmt þegar félögin
henda peningum í þennan og hinn, eitt
og eitt ár, til þess eins að vinna ein-
hverja bikarkeppni.“
Fimmta sætið sérstök
tilfinning
Hvernig tilfinning er það að keppa á ÓL
og jafnframt að ná þeim frábœra ár-
angri að hafna ífimmta sœti?
„Það er alveg sérstök tilfinning að
lenda í fimmta sæti á Ólympíuleikum,
því þeir eru lang stærsta íþróttamótið.
20
Skinfaxi