Sjómannablaðið Víkingur - 01.09.1941, Blaðsíða 13

skonnortumenn frá New England, sem létu sér
ekki allt fyrir brjósti brenna, fór þeim nú ekki
að lítast á blikuna og varð talsvert erfitt að fá
annan hóp til að fara um borð. Að lokum feng-
ust þó nógu margir í það og varð að lofa þeim
miklum hluta af björgunarlaununum — en
hvorki þeir né skonnortan sáust nokkurntíma
síðar. Skýringin á þriðja tilfellinu er sennilega
mjög auðveld. Það skall á storm og er líklegt
að skipið hafi ekki verið nógu vel mannað til
þess að berjast við hann. En enginn gat gefið
skýringu á hinum tveim tilfellunum sem komu
fyrir áður.
Skonnortan hefir vafalaust sokkið fljótlega,
svo siglingamenn á þeim slóðuro. voru ekki
mikið hræddir við hana eins og roörg önnur
skipsflök sem flutu kannske í óra tíma. Það
eru mörg flök, sem rnenn hafa orðið varir við
og flækst hafa um höfin ótrúlega mikið.
Árið 1888—’89 var skonnortan „W. L.
White“ yfirgefin í byl í „Delaware Bay“.
Skipshöfnin setti upp einkennisflögg skipsins
öfug, sem neyðar-vísbendingu, áður en þeir
fóru í bátana. Hana rak í ellefu mánuði fyrir
straumi og vindi meir en 5000 sjómílur. Alls
sáu hana 45 skip, sem tilkynntu það og sum
þeirra, sem sáu flöggin, stoppuðu til þess að
bjarga mönnum. Loks rak hana á land á Lew-
iseyna, eina af Hebrides-eyjunum.
Árið 1885 var það t. d. önnur skonnorta sem
hét „Alma Cummings“ lestuð timbri, sem rak
meir en 5000 sjóm. í Atlantshafinu, en hún
var 587 daga þá vegalengd .Gufuskip bjarg-
aði skipshöfninni eftir að skonnortan var bú-
in að m,issa möstrin og sjórinn gat skolast inn
um lúgur og lestar hindrunarlaust, svo það
virtist auðséð, að farmurinn mundi skolast
burtu og skipið sökkva þá og þegar. Ekkert
gleðiefni fyrir sjófarendur á Atlantshafi var
það, að hún skyldi vera á floti átján mánuð-
um seinna.
„Alma Cummings" var tilkynnt iðulega og
fimm sinnum fóru menn af gufuskipum um
borð í hana, til þess að sökkva henni. Það eina
sem þeir gátu aðhafst var að brenna hana nið-
ur að sjávarborði og eftir það var bara verra
að koma auga á hana. Herskip frá fleiri en
einni þjóð fengu skipun um að finna hana og
sökkva henni. En þetta var áður en loftskeyt-
in komu til sögunnar, svo þau þurftu að bíða
þar til það skip kæmi í höfn, sem hafði séð
hana síðast, gæti gefið upp staðinn, svo það
bar engan árangur. Annars virtist sem þau
skip sem áttu að eyða henni, væru einu skipin
í Atlantshafi, sem aldrei sáu hana. Loks rak
skonnortu greyið á land í kyrrþey á Panama-
strönd og var sem sending frá himnum fyrir
Indíána alla þar í nágrenni.
Árið 1902 strandaði stór skonnorta á aust-
urströnd Ameríku, sem hét „Fanny R. Wol-
stein“. Skipshöfninni var bjargað í land, en
nokkrum dögum seinna losnaði skipið úr
strandinu, af því vindur var hvass af landi, og
fór að sigla sjálft upp á eigin spýtur. Það barst
með vindi og straum í áttina að Ermarsundi,
síðan suður með Evrópuströndum á móts við
Kap Finissterre, þar breytti það stefnu til hafs.
Er það hafði farið yfir Atlantshafið í annað
sinn strandaði það aftur við strönd Ameríku
— aðeins tvær mílur frá þeim stað. þar sem
það strandaði fyrst. Á þessari afturgönguferð,
án skipstjóra og skipshafnar hafði „Fanny E.
Wolstein“ siglt meir en 10.000 sjómílna vega-
lengd!
Annað frægt rekaskip ,,B. R. Woodsideíí,
sem var amerísk skonnorta, var á reki við
strönd Georgiu í Bandaríkjunum. Þaðan rak
það að Kanaríeyjunum, þar fékk það mót-
straum, sem rak það til baka á svipaðar slóð-
ir. Siðan flæktist það aftur yfir Atlantshafið,
þar til loks að gufuskip tók það og dró til
Vestur-Indía og hefir það þá verið búið að
fara miklu meiri vegalengdir en hin skipin,
sem á undan eru talin.
Einkennilegri urðu örlög fjórmöstruðu
skonnortunnar „Georg B. Taylor“. f svarta
þoku sigldi á hana stórt farþegaskip og klauf
hana í tvennt. Þótt undarlega megi virðast,
flutu bæði fram- og afturendinn sitt í hvoru
lagi. Afturendann rak í norður og skolaðist á
land í ríkinu Maine, en stefnið sigldi í suður
og lenti svo upp í fjöru í Suður-Karolina.
Um jólaleytið árið 1909 yfirgaf skipshöfn-
in af norska barkinum „Crown“ skipið, sem
var með timburfarm. f 118 daga var alltaf
verið að tilkynna skipið með stuttu millibili
og hafði það þá farið um 2000 sjóm., þá gekk
það loks til hvíldar í þangflæmum Saragossa-
hafsins, þar sem er kirkjugarður svo ótal
margra annara skipa.
Margar sögur spunnust um það áður meðal
sjómanna, þegar skip voru yfirgefin á dular-
fullan hátt, og gátu menn ekki skilið hvers
vegna sjófær skip í góðu standi væru yfirgef-
in, áður en öll von væri úti. Sú huld er hvíldi
yfir örlögum þessara skipa vakti, eins og gef-
ur að skilja mikið umtal og forvitni sjómanna.
Einhver ógeðfeldasta eða draugalegasta
sagan er af briggskipinu ,,Gloriana“. í þau
rúmlega 60 ár síðan skipið fannst, hefir sagan
breyzt svo mikið, að erfitt er að átta sig á
hvað er satt og hvað er tilbúið, en hér fer á
VÍKINGUR
13